Κατηγορία: Το βιβλίο της άμμου

Το βιβλίο της άμμου #65

Δεν ήταν ο πρώτος που θα συνέγραφε την οικογενειακή τους ιστορία. Για την ακρίβεια, προσελήφθη ακριβώς εξαιτίας μιας επιτυχημένης βιογραφίας, η οποία είχε κυκλοφορήσει πριν από έναν περίπου χρόνο και είχε κάνει θραύση πανελλαδικά. Γραμμένη από έναν συνάδελφό του, τον Στρατή Βέλλιο. Ο Βέλλιος είχε πιάσει το νήμα της ιστορίας από την αρχή του προηγούμενου αιώνα, δηλαδή τρεις γενιές πριν, και ακολούθησε όλες τις πτυχές της πορείας της οικογένειας αυτής, η οποία με κάποιον τρόπο είχε παίξει σημαντικό ρόλο στα τεκταινόμενα του εγχώριου οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι.

Το κείμενο του Βέλλιου, μολονότι λαΐκιζε (εξ ορισμού), ήταν καλογραμμένο, αποστασιοποιημένο, βασισμένο σε εξονυχιστική έρευνα γύρω από όλα τα θέματα που πραγματευόταν. Παρότι δεν είχε την έγκριση των μελών της οικογένειας, άρα απρόσκοπτη πρόσβαση στις πηγές, ο όγκος του υλικού που είχε μαζέψει ήταν αξιοθαύμαστος.

Μπορεί η οικογένεια Χριστοδούλου να ήταν περήφανη για την αξιόλογη αυτοκρατορία κλωστοϋφαντουργίας που είχε δημιουργήσει, αλλά, όπως σε όλα τα βασίλεια, υπήρχαν μικρά γεγονότα που θα προτιμούσε να τα γνωρίζει μόνο η ίδια. Ο Βέλλιος είχε αναδείξει επιμελώς κρυμμένα μυστικά, εστιάζοντας στο λεπτό στρώμα σκόνης που συνήθως τα καλύπτει.

«Ο Βέλλιος πάει βαθιά!», είπαν μερικοί, «αυτή είναι δημοσιογραφία!», είχαν πει άλλοι. Κοντολογίς, είχε ξετρυπώσει όλες τις συνήθειες και τα απόρρητα αυτής της καθωσπρέπει οικογένειας, αναδεικνύοντας τα γεγονότα που βρίσκονταν στο ημίφως, δίνοντας έμφαση στις πιο οδυνηρές και ξεχασμένες πτυχές της οικογενειακής σάγκα. Μερικά από αυτά τα μυστικά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αυτό που θα περιγράφαμε ως κοινότοπες και καθ’ έξιν «βρωμιές», από αυτές που υπάρχουν στις ζωές όλων μας (ας το παραδεχτούμε). Αυτές στην ουσία είχαν απογειώσει τις πωλήσεις και είχαν κάνει τους αναγνώστες να υπομειδιούν ή και να σκάνε στα γέλια. Θέλει τρόπο για να κάνεις τους αναγνώστες χαρούμενους.

Το βιβλίο αυτό φυσικά και πήγε καλά, αφού είχε όλα τα συστατικά απογευματινού σίριαλ: μεγάλη οικογένεια, με κάποια νέα και ωραία μέλη, κοσμήματα, τέχνη, γρήγορα σκάφη, μεθυσμένες θείες, έρωτες, ημινόμιμες δουλειές, φιλόδοξες γραμματείς και άλλα τέτοια.

Πώς είχε συλλέξει ο Βέλλιος όλο αυτό το υλικό είναι απορίας άξιο. Ήταν σαν να είχε βάλει σε όλες τις εφημερίδες του λεκανοπεδίου την αγγελία: Όποιος γνωρίζει οτιδήποτε για κάποιο μέλος της οικογένιας Χ. ας επικοινωνήσει μαζί μας. Είναι αδιανόητη η ποσότητα των πληροφοριών που μπορεί να μαζευτεί θέτοντας έτσι ανοιχτά την ερώτηση. Είναι ασύλληπτο πόσους ανθρώπους προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας, που όμως κάτι έχουν να προσθέσουν ερήμην μας. Γιατί έτσι συμβαίνει, αναγνώστη, όπως το είπε ο Καμύ: «η πραγματικότητα της ζωής ενός ανθρώπου δεν βρίσκεται αποκλειστικά εκεί που είναι ο ίδιος. Βρίσκεται και σε άλλες ζωές που διαμορφώνουν τη ζωή του, ζωές αγαπημένων ανθρώπων, κυρίως, καθώς και ζωές άγνωστων ανθρώπων, ισχυρών ή μηδαμινών, που δημιουργούν μύθους αποφασιστικής σημασίας για τη στάση μας, ταπεινοί εκπρόσωποι της κυρίαρχης τυχαιότητας που ορίζει τις πιο τακτοποιημένες υπάρξεις».* Είχαν συνδράμει οικειοθελώς απολυμένοι υπάλληλοι που έβριζαν, σερβιτόροι από κέιτερινγκ —γέμιζα πάντα το ποτήρι σωλήνα του Προέδρου με ανθρακούχο νερό και πάγο, δεν έπινε ποτέ αλκοόλ (συμπέρασμα: ήταν πρώην αλκοολικός ή ήθελε να διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο;)—, μια αεροσυνοδός η οποία επιβεβαίωσε την πληροφορία, ένας ταξιτζής που απαρίθμησε όλες τις διαδρομές από και προς το σπίτι του Κωνσταντίνου Χριστοδούλου, ένας φαρμακοποιός που τόνισε την ανάγκη για συχνή αγορά αναλγητικών, ένας περιπτεράς που υπερθεμάτισε στη λίστα των προτιμήσεών τους όσον αφορά στο δικό του εμπόρευμα, μια πωλήτρια γυναικείων υποδημάτων ανέφερε με εγκυρότητα τα νούμερα των παπουτσιών τους, μια μοδίστρα σχολίασε: Μπράβο τους! Με τόσα χρήματα και ακόμα επιδιορθώνουν, ένας θεατής που κάποτε καθόταν δίπλα σε ένα μέλος της οικογένειας Χ. στο Ηρώδειο χαρακτήρισε αεικίνητο και αγράμματο τον Αλέξανδρο Χ. όταν έκανε την ερώτηση: Μήπως θυμάστε ποια είναι η τελευταία σκηνή της Ιλιάδας; εννοώντας —προφανώς— πότε τελειώνει  αυτό το θέαμα, επιτέλους.

Αυτές οι πληροφορίες, ανάμεσα σε τόσες άλλες, δοσμένες έτσι χύμα μπορεί να μην κάνουν καμία εντύπωση, αλλά αναμεμειγμένες στο κείμενο του Βέλλιου ήταν το επιπλέον που έδινε γεύση, το συστατικό που έκανε τη διαφορά σε ένα ήδη καλομαγειρεμένο φαγητό. Πάντως, μέσα σε όλον αυτό τον σωστό πληροφοριών, υπήρχαν ειδήσεις σημαντικές, εάν κάποιος ήξερε να τις ξεδιαλέξει ζυγίζοντάς τες.

Όταν το βιβλίο ήταν έτοιμο για τη δεύτερη έκδοση, μόνο τότε κατάφεραν να το αποσύρουν από την αγορά, αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει. Η πρώτη έκδοση είχε τυπωθεί σε 60.000 αντίτυπα και είχε ξεπουλήσει. Όσοι άτυχοι δεν πρόλαβαν να το αγοράσουν, το έψαχναν σαν τους ναρκομανείς. Ο Πρόεδρος ήθελε να ξαναγραφτεί μια πιο «επίσημη» εκδοχή της οικογενειακής ιστορίας υπό την αιγίδα του, όχι από κάποια ανάγκη προβολής, αλλά για να μετριάσει το πλήγμα.

*Διάλεξη του Αλμπέρ Καμύ με τίτλο «Ο καλλιτέχνης και η εποχή του», που εκφωνήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα. (Αλμπέρ Καμύ, Ο καλλιτέχνης και η εποχή του. Ομιλίες στη Σουηδία, εκδόσεις Καστανιώτη, 2012).

* * *

Ελεάννα Βλαστού, Ο βιογράφος.
Πόλις, 2016.

Φωτογραφία εξωφύλλου: Αθηνά Κατσάμπα, 2010

Ανθολόγος σήμερα, ο Γιώργος Τσακνιάς

* * *

—Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται αποσπάσματα βιβλίων που μιλούν για άλλα βιβλία, πραγματικά ή φανταστικά. Εντοπίστε σχετικά αποσπάσματα και στείλτε τα στο dimartblog@gmail.com για να γίνετε ο ανθολόγος της ημέρας—

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Το βιβλίο της άμμου

Το βιβλίο της άμμου #64

Δυο μέρες μετά, ο Λ* με πήρε τηλέφωνο έντρομος.

«Άκου τι ανακάλυψα», είπε. «Ρώτησα την κόρη μου γιατί τον αποκαλεί Τιτί. Και άκουσε τι μου απάντησε: «είδα», είπε, «την πρώτη φορά που ήρθε για να μου κάνει μάθημα, ένα βιβλίο να πέφτει από την τσάντα του. Στον τίτλο υπήρχαν δύο τεράστια Ταυ. Και τον έβγαλα Τιτί, έτσι γλυκός που είναι.» «Ποιος ήταν ο τίτλος του βιβλίου, θυμάσαι;» ξαναρώτησα την κόρη μου. «Νομίζω πως ήταν Treat of Torture«, μου απάντησε. Μιλάμε για ένα επικίνδυνα βιτσιόζικο κτήνος. Βιάσου Δ*, φίλε μου, βιάσου προτού γίνει κάποιο φοβερό κακό…»

Ήξερα ετούτο το βιβλίο. Ήταν μια δοκιμιακή ιστορική μελέτη, που παρουσίαζε αναλυτικά τα φριχτά βασανιστήρια που υπέστησαν Εβραίοι, τσιγγάνοι και κομμουνιστές στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο τίτλος ήταν καταγγελτικά υπαινικτικός: επρόκειτο για τη μεταφρασμένη στ’ αγγλικά αποτόπαιη φράση του σαδιστή Γερμανού Obersturmführer Max Helldorff, που είχε διαπρέψει στην επινόηση μεθόδων επιστημονικής κτηνωδίας.

Το εύρημα του Λ* με βοηθούσε πολύ. Παρότι ο Λ* είχε πέσει έξω ως προς το αληθινό όνομα του τιτικού αναγνώσματος, ο στρατηγός Χ…άκος, όταν θα του εξηγούσα πως ο δάσκαλος του εγγονού του διάβαζε βιβλία που προσέβαλλαν τη μνήμη του Helldorf, θα γινόταν έξαλλος με τον Τιτί και θα στεκόταν αρωγός στο σχέδιό μου.

Μια μέρα του Ιούνη του 20.., οι εφοριακοί έκαναν έφοδο στο σπίτι του στρατηγού. Ο Τιτί δοκίμασε να δραπετεύσει από την μπαλκονόπορτα. Ο εγγονός του στρατηγού τον τράβηξε από το μανίκι και τον ακινητοποίησε, δένοντας τα χέρια του πισθάγκωνα και κραδαίνοντας εναντίον του έναν ελβετικό σουγιά.

Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν τρία έτη καταναγκαστικά έργα, που διατάχθηκε να τα εκτίσει σε μια ειδική οικονομική ζώνη κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Ο δύσμοιρος Τιτί νοσηλεύεται σήμερα, όπως έμαθα, στο ψυχιατρείο της ζώνης. Από το παράθυρό του βλέπει κάποιες νοσούσες κουτσουπιές, που σκορπούν βιολετιά ανθάκια στον αγέρα. Ρωτά συνεχώς τη νοσοκόμα του γιατί άραγε ονομάζουν την οδό που συνελήφθη «οδό Βίτσι» και όχι «οδό Βιτσίου», κλίση που τουλάχιστον θα μπορούσε να αλοιώσει το συνειρμό των λέξεων βίτσα ή βίτσιο με το ηχοποίητο τσίου, που ο Τιτί θεωρεί πως εκφράζει το άκακο κελάηδισμα της αθωότητάς του.

* * *

Άγης Πεταλάς, Η δύναμη του κυρίου Δ*.
Αντίποδες, 2015.

Ανθολόγος σήμερα, ο Γιώργος Τσακνιάς

* * *

—Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται αποσπάσματα βιβλίων που μιλούν για άλλα βιβλία, πραγματικά ή φανταστικά. Εντοπίστε σχετικά αποσπάσματα και στείλτε τα στο dimartblog@gmail.com για να γίνετε ο ανθολόγος της ημέρας—

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Το βιβλίο της άμμου

Το βιβλίο της άμμου #63

Περπατώντας κάτω από τα πολυτραγουδισμένα εκείνα δέντρα, προσπάθησα να αισθανθώ τον εαυτό μου μέσα σε εκστατικό κλίμα αναθύμησης των φοιτητικών μου χρόνων, αντίστοιχο με εκείνο που με είχε κατακλύσει όταν ήμουν φοιτητής σε σχέση με τα χρόνια της παιδικότητάς μου — αλλά το μόνο που ανακαλούσα ήταν μικρές αποσπασματικές εικόνες: ο Μ.Κ., Ρώσος, μέσα στη δυσπεψία του να καταριέται τις βλαβερές συνέπειες ενός γεύματος στο College Hall· ο N.R., άλλος Ρώσος, να παιδιαρίζει ακατάσχετα· ο Ρ.Μ. να ορμάει στο δωμάτιό μου με ένα αντίτυπο του Οδυσσέα που μόλις είχε φτάσει λαθραία από το Παρίσι· ο J.C. να μπαίνει ήσυχα στο δωμάτιό μου και να μου λέει πως κι εκείνος μόλις είχε χάσει τον πατέρα του· ο R.C. να με προσκαλεί με χάρη να πάμε μαζί ταξίδι στις ελβετικές Άλπεις· ο Κρίστοφερ-δεν-θυμάμαι-τι να αρνείται τρέμοντας την πρόταση ενός διπλού στο τένις μόλις μαθαίνει ότι ο συμπαίκτης του θα ήταν Ινδός· ο Τ., ένας πολύ γέρος και ντελικάτος σερβιτόρος του Hall, να χύνει τη σούπα πάνω στον καθηγητή κύριο Α. Ε. Χάουσμαν κι αυτός να τινάζεται όρθιος σαν να βγαίνει ξαφνικά από βαθύ όνειρο· ο S.S. που καμία σχέση δεν είχε με το Καίμπριτζ, αλλά τον είχε πάρει μια φορά ο ύπνος στην καρέκλα του στη διάρκεια λογοτεχνικής βραδιάς (στο Βερολίνο) και τον σκούντηξε ο διπλανός του και τινάχτηκε όρθιος κι αυτός — την ώρα που κάποιος διάβαζε ένα διήγημα· ο Dormouse, σκίουρος του Λιούις Κάρολ, ν’ αρχίζει αναπάντεχα να λέει ένα παραμύθι· ο Ε. Χάρισον να μου χαρίζει αναπάντεχα το The Shropshire Lad (Το παλικάρι του Σρόπσερ), έναν μικρό τόμο με ποιήματα περί νεαρών ανδρών και θανάτου.

* * *

Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ, Μίλησε, μνήμη.
Μετάφραση: Γιώργος Βάρσος. Εισαγωγή: Μισέλ Φάις.
Εκδόσεις Πατάκη, 1997.

Ανθολόγος σήμερα, ο Γιώργος Τσακνιάς

* * *

Εικόνα εξωφύλλου: Cambridge, Trinity College, 1930s.

—Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται αποσπάσματα βιβλίων που μιλούν για άλλα βιβλία, πραγματικά ή φανταστικά. Εντοπίστε σχετικά αποσπάσματα και στείλτε τα στο dimartblog@gmail.com για να γίνετε ο ανθολόγος της ημέρας—

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Το βιβλίο της άμμου

Το βιβλίο της άμμου #62

Ο Άρνορ πέρασε τον πρώτο χρόνο της ζωής του πίσω από το γραφείο της μητέρας του. Αφού γιόρτασε τα πρώτα του γενέθλια, έγινε μόνιμος κάτοικος της γωνίας στην οποία βρίσκονταν τα παιδικά βιβλία — και πέρασε τις μέρες του χωμένος στα Πούρα του Φαραώ, στον Τεντέν στο Θιβέτ και στον Κάβουρα με τις χρυσές δαγκάνες.

Όταν δεν ήταν απασχολημένη με ξεναγήσεις επισκεπτών μέσα σ’ αυτό το μαυσωλείο γνώσης και ανθρώπινης σοφίας, κι όταν δεν έβαζε βιβλία σε πλαστικές σακούλες ή δεν τακτοποιούσε τους φακέλους της, η Σίκα Τος παρίστανε τον κάπτεν Χάντοκ τόσο καλά που ο Άρνορ έσκαγε στα γέλια.

Δεν έχουμε καμία πρόθεση να αποσιωπήσουμε το γεγονός ότι ένας ορισμένος αριθμός αξιοσέβαστων ανθρώπων θεωρεί ότι τα άλμπουμ του Τεντέν προωθούν ρατσιστικές αντιλήψεις. Ότι (μεταξύ άλλων) παρουσιάζουν τους «αυτόχθονες» που ζουν σε διάφορα σημεία του κόσμου ως ημι-ηλίθιους, εν πάση περιπτώσει, σε σύγκριση με τον Τεντέν (ακόμη κι αν παρατηρούμε ότι ένας μεγάλος αριθμός χαρακτήρων που εμφανίζονται σ’ αυτά τα άλμπουμ μοιάζουν λίγο-πολύ με καθυστερημένους). Επιπλέον, ο κολλητός φίλος του Ερζέ, ο Λεόν Ντεγκρέλ, δήλωνε ότι ο ίδιος ήταν το μοντέλο για τον χαρακτήρα του Τεντέν. Ο συγκεκριμένος, μάλιστα, δεν κώλωνε όσον αφορά τον ρατσισμό (ο Τεντέν εφέρετο ως ρατσιστής). Ο Λεόν Ντεγκρέλ συνεργάστηκε με τους ναζί στη διάρκεια του πολέμου και στη συνέχεια με τους νεοναζί. Αλλά εκείνη την εποχή, ο μικρός Άρνορ δεν ήξερε να διαβάζει και, μολονότι τον διασκέδαζε να βλέπει τις εικόνες των Κάφρων στα άλμπουμ, του άρεσαν, επίσης, και οι αντι-ναζί εκδόσεις όπως ο Σνόρι η φώκια ή η σειρά σουηδικών βιβλίων Μπάμπσε που διηγιόνταν τις περιπέτειες μιας κομμουνίστριας αρκούδας. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ούτε τόσο απλοϊκά: οι άνθρωποι δεν είναι το σύνολο των εμπειριών τους.

Μια μέρα που ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα, του Άρνορ του έτρεχαν τα σάλια πάνω σ’ ένα ουκρανικό παραμύθι, όπου γινόταν λόγος για έναν τυφλοπόντικα που βρήκε ένα γάντι μέσα στο δάσος. Ακούστε την ιστορία:

Κάνει κρύο. Ο τυφλοπόντικας μπαίνει στο γάντι. Έρχεται το κουνέλι. Ξεπαγιασμένο κι αυτό, όπως ο τυφλοπόντικας, τον ρωτάει αν μπορεί να μπει. Ασφαλώς και ναι — όλοι οι καλοί χωράνε. Έρχεται μετά ο ασβός, ο λαγός, ο σκαντζόχοιρος, η αλεπού, η καφέ αρκούδα και, στο τέλος, έρχεται το μικρό ποντικάκι. Ξαφνικά, το γάντι σκίζεται και τα ζώα ξαναβρίσκονται έξω στο έλεος του αέρα και των στοιχείων της φύσης. Το ηθικό δίδαγμα του παραμυθιού είναι το ακόλουθο: ανοίξτε την πόρτα σας σε όσους έχουν ανάγκη και θα πεθάνετε όλοι από το κρύο.

* * *

Έιρικουρ Ερτν Νόρδνταλ, Illska, Το Κακό, μετάφραση: Ρούλα Γεωργακοπούλου, Πόλις, 2017.

Ανθολόγος σήμερα, ο Γιώργος Τσακνιάς

* * *

—Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται αποσπάσματα βιβλίων που μιλούν για άλλα βιβλία, πραγματικά ή φανταστικά. Εντοπίστε σχετικά αποσπάσματα και στείλτε τα στο dimartblog@gmail.com για να γίνετε ο ανθολόγος της ημέρας—

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Το βιβλίο της άμμου

Το βιβλίο της άμμου #59

Ίσως η διαίσθηση αυτή της αναζήτησης ήταν που με οδήγησε στη βιβλιοθήκη του σπιτιού του Μπρανλύ. Είχα παρακαλέσει την οικονόμο του, όπως και να ‘χε το πράγμα, να καλέσει τον γιατρό που κούραρε τον φίλο μου, κι είχα αποφασίσει να μείνω να τον περιμένω και να βεβαιωθώ για την κατάσταση της υγείας του. Η περιέργειά μου με οδήγησε να ψάξω, αγγίζοντας με το δάχτυλο, το ένα ράφι μετά το άλλο, τους τόμους αυτής της λαμπρής βιβλιοθήκης. Σταμάτησα, μ’ ένα αίσθημα πικρής απόλαυσης, σαν αναγνώρισα τους τίτλους κάποιων βιβλίων που εμφανίστηκαν στην πορεία αυτής της αφήγησης: La Duchesse de Langeais par Honoré de Balzac, Méditations de Lamartine, Poésies de Jules Supervilles, Les Chants de Maldoror par Isidore Ducasse dit Comte de Lautréamont, Les Trophées de José María de Heredia, Imitation de Nôtre Dame la Lune par Jules Laforgue και Mémoires de M. Alexandre Dumas.

Με προβλημάτισε η παρουσία, μέσα σ’ αυτό το ξεχωριστό ράφι, ενός βιβλίου που δεν είχε αναφερθεί κατά την πορεία της αφήγησης του φίλου μου του κόμη ντε Μπρανλύ. Θυμήθηκα τότε πως τα παιδιά, ο Βίκτορ κι ο Αντρέ, είχαν βέβαια αναφέρει τον Μοντεχρήστο, τους Τρεις Σωματοφύλακες και το Σιδηρούν Προσωπείον. Το βιβλίο είχε ανάμεσα στις σελίδες του ένα κιτρινισμένο μεταξωτό σελιδοδείκτη που άνοιγε ένα χρυσαφένιο κανάλι στη σκόνη. Το πήρα στα χέρια μου, χάιδεψα το μαλακό δέρμα και τις καφέ σκούρες γωνίες του· έτριξε καθώς το άνοιξα, και διάβασα τη σελίδα με τα ανάγλυφα γράμματα, όπως συνηθιζόταν να τυπώνουν τα βιβλία παλιά, λες και τα γράμματα ήταν έτοιμα να ξεκολλήσουν από τις σελίδες και να πετάξουν μακριά σαν αποδημητικά πουλιά.

Αυτό που διάβασα δεν ανήκε, καθ’ εαυτό, στα απομνημονεύματα του δυνατού αυτού συγγραφέα τον οποίο κανείς, ευτυχώς, δεν κατάφερε να μετατρέψει ως διά μαγείας, όπως επιθυμούσε όλο ειρωνεία ο Φλωμπέρ, σε λογοτεχνικό είδωλο. Πάντα έλεγα μέσα μου πως τα βιβλία του Δουμά είναι σαν κι αυτόν τον ίδιο: λαίμαργα, απολαυστικά, υπερβολικά, μεγαλόψυχα, διαυγή όμως κρυφά ερωτικά κι ακόρεστα. Αυτή η σελίδα μάς θύμιζε ότι, λίγο πριν πεθάνει, ο Δουμάς πατήρ άφησε στο γιο του, το δημιουργό της Κυρίας με τας καμελίας, ένα χρυσό λουδοβίκειο και του είπε πως τον έβλεπε κιόλας, ο γέρος είχε τη φήμη του προφήτη, εκκεντρικό κατασκευαστή κάστρων στον δρόμο για το Μπουζιβάλ κι αμετανόητο εραστή γυναικών που, σαν πιο σοφές, μονάχα δέχονταν απ’ αυτόν το δώρο του αφρού των ημερών. Ωστόσο, πρόσθετε, είχε καταφθάσει στο Παρίσι με τούτο το χρυσό λουδοβίκειο και το φύλαγε ακόμα ως αυτήν εδώ την ώρα του θανάτου του.

* * *

Κάρλος Φουέντες, Μακρινές συγγένειες, μετάφραση Χριστίνα Κόμη – Καλλινίκου, Θεμέλιο, Αθήνα 1998

Ανθολόγος σήμερα, ο Γιώργος Τσακνιάς

Εικόνα εξωφύλλου: Σεργκέι Τιουκάνοφ

* * *

—Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται αποσπάσματα βιβλίων που μιλούν για άλλα βιβλία, πραγματικά ή φανταστικά. Εντοπίστε σχετικά αποσπάσματα και στείλτε τα στο dimartblog@gmail.com για να γίνετε ο ανθολόγος της ημέρας—

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Το βιβλίο της άμμου