Κατηγορία: Το βιβλίο της άμμου
-
Από την ταράτσα
Το βιβλίο της άμμου #71 Η άδεια να παίζουμε στη στέγη του Ξενοδοχείου εξακολουθούσε να ισχύει παρά τα γεγονότα. Δεν είχαμε πάντως μεγάλη όρεξη. Ας σημειωθεί ότι ήταν η δεύτερη Τετάρτη του Μαΐου του 1940. Ίσως η τελευταία Τετάρτη για κάποιους από εμάς. Κάπνισα ένα τσιγάρο βηματίζοντας στη στέγη, συνήθεια την οποία είχα πιθανότατα μόνο…
-
Ο σκλάβος του Τίποτα και το σκάκι
Το βιβλίο της άμμου #70 Παρ’ όλη την αγωνία της αναμονής και το βάσανο της ορθοστασίας, οι δυο εκείνες ώρες ήταν για μένα μια ανακούφιση, μια απόλαυση, αφού βρισκόμουν σ’ ένα χώρο διαφορετικό και όχι στο δωμάτιό μου: ο προθάλαμος ήταν μεγαλύτερος και είχε δύο παράθυρα αντί για ένα. Δεν είχε κρεβάτι ούτε λεκάνη ούτε…
-
Τρέξε σαν τον Διάβολο
Το βιβλίο της άμμου #69 Καθισμένος στη θέση του Ντερκ και συνομιλώντας με τη Σάλυ Μιλς ήταν ο νεαρός του οποίου είχε υπεξαιρέσει το μαχαίρι. Ο Ντερκ τής έγνεψε, αλλά ήταν απορροφημένη από τη συζήτηση με τον νέο φίλο της και δεν τον πρόσεξε. «…Σε κώμα», του έλεγε, «που έπρεπε να μεταφερθεί σε ιδιωτική κλινική…
-
Στον τάφο του Κάφκα
Το βιβλίο της άμμου #68 Έχεις υπόψη σου τα πρακτικά της δίκης της ομάδας «των δεξιοφρόνων και των τροτσκιστών;» Ο Κάρελ δεν ήξερε την περίπτωση, ο Κλιμς τού μίλησε γι’ αυτήν επί ώρα. Του υποσχέθηκε μάλιστα να του δανείσει ένα σχετικό βιβλίο, γαλλικής έκδοσης, που είχε στα χέρα του. Εκείνη τη μέρα, λοιπόν, πληροφορήθηκε ο…
-
Δώρο γάμου
Το βιβλίο της άμμου #67 Η Μπεατρίς θυμήθηκε την υπόσχεσή της, να μου στείλει ένα δώρο για τον γάμο μου. Ένα πρωί έφθασε ένα δέμα τόσο μεγάλο, που σχεδόν με κόπο το σήκωνε ο Ρομπέρ. Βρισκόμουνα στο μικρό σαλονάκι και διάβαζα το μενού της ημέρας. Πάντοτε τρελαινόμουνα για τα δέματα, σαν ένα μικρό παιδάκι. Τράβηξα…
-
Η απελπιστική υπεραφθονία των βιβλίων
Το βιβλίο της άμμου #66 Όταν επέστρεψα λοιπόν στο Ούλσγκορ και είδα όλα εκείνα τα βιβλία, έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα, με μεγάλη βιασύνη και με σχεδόν βαριά συνείδηση. Είχα κατά κάποιον τρόπο ένα προαίσθημα γι’ αυτό που θα ένιωθα τόσο συχνά τα επόμενα χρόνια: ότι δεν έχει κανείς το δικαίωμα να ανοίξει ένα…
-
Οι ζωές που διαμορφώνουν τη ζωή
Το βιβλίο της άμμου #65 Δεν ήταν ο πρώτος που θα συνέγραφε την οικογενειακή τους ιστορία. Για την ακρίβεια, προσελήφθη ακριβώς εξαιτίας μιας επιτυχημένης βιογραφίας, η οποία είχε κυκλοφορήσει πριν από έναν περίπου χρόνο και είχε κάνει θραύση πανελλαδικά. Γραμμένη από έναν συνάδελφό του, τον Στρατή Βέλλιο. Ο Βέλλιος είχε πιάσει το νήμα της ιστορίας…
-
Το βιτσιόζικο κτήνος
Το βιβλίο της άμμου #64 Δυο μέρες μετά, ο Λ* με πήρε τηλέφωνο έντρομος. «Άκου τι ανακάλυψα», είπε. «Ρώτησα την κόρη μου γιατί τον αποκαλεί Τιτί. Και άκουσε τι μου απάντησε: «είδα», είπε, «την πρώτη φορά που ήρθε για να μου κάνει μάθημα, ένα βιβλίο να πέφτει από την τσάντα του. Στον τίτλο υπήρχαν δύο…
-
Ποιήματα περί νεαρών ανδρών και θανάτου
Το βιβλίο της άμμου #63 Περπατώντας κάτω από τα πολυτραγουδισμένα εκείνα δέντρα, προσπάθησα να αισθανθώ τον εαυτό μου μέσα σε εκστατικό κλίμα αναθύμησης των φοιτητικών μου χρόνων, αντίστοιχο με εκείνο που με είχε κατακλύσει όταν ήμουν φοιτητής σε σχέση με τα χρόνια της παιδικότητάς μου — αλλά το μόνο που ανακαλούσα ήταν μικρές αποσπασματικές εικόνες:…
-
Ο Τεντέν και η κομμουνίστρια αρκούδα
Το βιβλίο της άμμου #62 Ο Άρνορ πέρασε τον πρώτο χρόνο της ζωής του πίσω από το γραφείο της μητέρας του. Αφού γιόρτασε τα πρώτα του γενέθλια, έγινε μόνιμος κάτοικος της γωνίας στην οποία βρίσκονταν τα παιδικά βιβλία — και πέρασε τις μέρες του χωμένος στα Πούρα του Φαραώ, στον Τεντέν στο Θιβέτ και στον Κάβουρα με τις χρυσές…
-
Ένα δάκρυ παλιό
Το βιβλίο της άμμου #61 Τη Δευτέρα, καθώς ανέβαινα στο δωμάτιό μου, έχοντας γυρίσει από το σχολείο, είδα πως η πόρτα της κυρίας Χένσοου ήταν ελαφρώς γερτή. Αναγνώρισε τα βήματά μου και με φώναξε. «Μπορείς να έρθεις ένα λεπτό, Νέλυ;» Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, αλλά φορούσε το καλύτερο φόρεμά της και περιποιόταν τα καλοφτιαγμένα μικρά…
-
Ο άνθρωπος, τα σώματά του και το μανιφέστο του Μαρξ
Το βιβλίο της άμμου #60 Μετά τις πρώτες υγρασίες του Οκτωβρίου, οι στέγες της Πετρούπολης, οι οξυκόρυφες άκρες των κτιρίων της Πετρούπολης, οι θόλοι των εκκλησιών της Πετρούπολης άρχισαν να λούζονται εκτυφλωτικά στον παγερό ήλιο του Οκτωβρίου. Εκείνη την ημέρα, ο Άγγελος Πέρι είχε απομείνει μόνος. Ο σύζυγός του έλειπε από το σπίτι. Κάπου ασχολούνταν…
dimart 