Κατηγορία: De profundis

—του Γιώργου Γλυκοφρύδη— «Μακριά από μας κάθε ιδέα κομματισμού και μεροληψίας». «Γιατί, με τα μυαλά που έχεις, κάθε εξουσία θα σε κατατρέχει». Στις δύο σύντομες εναρκτήριες σκηνές, στην πραγματικότητα παρουσιάζεται ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας. Και μιας που αυτός ήταν ο πατέρας μου —αλλά και ο δάσκαλός μου (αν και όχι ο μόνος) όσον…

—της Εύης Τσακνιά— Τη μέρα που έπεσε η χούντα, ήμασταν στην Αθήνα. Είχαμε γυρίσει από τις διακοπές άρον άρον, όταν έγινε η εισβολή στην Κύπρο και η επιστράτευση. Εκείνο το απόγευμα, που η πλήξη είχε φτάσει στο απροχώρητο, άκουγα στο φορητό μου κασετόφωνο για νιοστή φορά το Jesus Christ Superstar, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. «Τι;…

—του Τέλη Σαμαντά— 24 Ιουλίου του 1974. Το μήνυμα έχει διαδοθεί, η χούντα έχει καταρρεύσει, έρχεται ο Καραμανλής. Τα κόμματα της Αριστεράς συνεδριάζουν για να καθορίσουν τη θέση τους. Η Βραδυνή προλαβαίνει και τυπώνει χιλιάδες φύλλα, μονοσέλιδα, με την εικόνα του Καραμανλή και τον τίτλο «Ε-Ε-Ε- ΕΡΧΕΤΑΙ!». Εμείς τι κάνουμε; «Εμείς»: δηλαδή ο «Τομέας Πολιτισμού»…

—του Γιώργου Ζεβελάκη— Μια παράμερη γωνιά στο κέντρο του Ηρακλείου, που δεν της δίνει σήμερα κανείς σημασία. Μοιάζει πιο πολύ με εγκαταλειμμένο κοτέτσι, στενό, ανήλιο, υγρό και μόνο τα κάγκελα παραπέμπουν κάπως στην παλιά χρήση του χώρου. Κι όμως, υπήρξε κάποτε το Τμήμα Μεταγωγών και στα χρόνια της Επταετίας γνώρισε μεγάλες δόξες. Μετέφεραν εκεί ποινικούς…

—του Δημήτρη Κάπου— Στην Κούβα πήγα πριν γίνει της μόδας. Σχεδόν με το ζόρι, περιμένοντας —όπως είχα πει— να δω «μια Βουλγαρία με φοίνικες». Σε λιγότερο από μια ώρα μετά την άφιξή μου, ήμουν καταγοητευμένος. Και παραμένω μέχρι σήμερα. Τα γνωστά τουριστικά κλισέ —υπέροχη φύση, μουσική και χορός, όμορφοι, όμορφοι άνθρωποι, ωραιότατες αποικιακές πόλεις, πούρα…

—του Ηλία Ζαράνη— Με αφορμή αφενός την πρόσφατη υπεράσπιση του Ιάσωνα Φωτήλα απ’ τον Σπύρο Λυκουδη, που χωρίς να συμφωνεί με την πολιτική του άποψη καταδίκασε τα δύσοσμα υπονοούμενα και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, και αφετέρου την ελεεινή επίθεση σε δικαστικό από ορισμένα ΜΜΕ, μεταξύ των οποίων η σημερινή εφημερίδα του Κουρή και, δυστυχώς, η…

Παιδί αριστερών στη χούντα —του Γιώργου Γλυκοφρύδη— Την 21η του Απριλίου του 1967 ήμουν 2,5 ετών ακριβώς. Ούτε, καν, τριών. Τώρα, τι διαφορά κάνει το 2,5 από το 3 δεν ξέρω, αλλά για να υπάρχει, πιθανόν να την κάνει. Σ’ εμένα πάντως δεν έκανε καμία. Δεν θυμάμαι τίποτε. Μνήμη μηδέν. Την Ειρήνη, την παιδική μου φίλη…

—του Σόλωνα Σαρακενίδη— Η 21η Απριλίου 1967 μου δημιούργησε ακόμη ένα πρόβλημα, εκτός των άλλων. Ήμουν —όπως και τώρα είμαι— δισυπόστατος. Αγαπούσα και το ποδόσφαιρο και το θέατρο. Το πρωί λοιπόν εκείνης της Παρασκευής, συνειδητοποίησα —μετά από ώρες και αφού περπάτησα πάνω-κάτω σχεδόν όλη την Θεσσαλονίκη, από Εγνατία μέχρι Καραμπουρνάκι και τούμπαλιν— ότι ίσως χάσω ένα…

—της Ελένης Κεχαγιόγλου— Στο μετρό. Νωρίς το βράδυ, γύρω στις 8. Ένα κοριτσάκι ήταν δεν ήταν 6 χρονών. Καθόταν στην εξωτερική πλευρά μιας τετράδας καθισμάτων στραμμένο προς τον διάδρομο. Είχε τα αδύνατα χεράκια και τα ποδαράκια του σταυρωμένα. Τα μάτια του ήταν υγρά και απλανή. Έδειχνε να τελεί σε κατάσταση σοκ. Ήταν καθαρό, καλοχτενισμένο και…

—του Μιχάλη Κυριακίδη— H Μαρία ήταν μια κοπέλα 24 ετών, παντρεμένη με τον Νικόλα με τον οποίο απέκτησαν δύο παιδιά, δύο κοριτσάκια. Ζουσε σε ένα χωριό της Σαμψούντας, στον Πόντο. Το 1922, οι Νεότουρκοι συνέλαβαν τον Νικόλα και τον κρέμασαν. Η Μαρία μαζί με τα δύο παιδιά της 3 και 4 ετών και τους συγχωριανούς…