dimart

Ετικέτα: Νίκος Βατόπουλος

  • Απ’ τη μεριά των σοφών και των τρελών

    Απ’ τη μεριά των σοφών και των τρελών

    —

    by

    dimartblog
    in

    —του Νίκου Βατόπουλου— Μια μεγάλη, πολύπτυχη έκθεση με αφετηρία και έμπνευση τον Θεόφιλο ξετυλίγεται αυτές τις ημέρες στον Βόλο. Είναι συγκινητικό ότι αυτό το homage σε αυτόν τον τόσο ξεχωριστό δημιουργό γίνεται αφετηρία για να προκληθούν δεκάδες νέα έργα από σύγχρονους καλλιτέχνες, έργα τα οποία συγκροτούν τώρα τη συνέχεια, την πνοή και το αποτύπωμα, εκφρασμένα…

  • Η ελληνική άνοιξη των εκπαιδευτηρίων της δεκαετίας του 1930

    Η ελληνική άνοιξη των εκπαιδευτηρίων της δεκαετίας του 1930

    —

    by

    dimartblog
    in ,

    —του Νίκου Βατόπουλου— Ένα από τα εντυπωσιακά φαινόμενα του ελληνικού εκσυγχρονισμού στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, σε επίπεδο κρατικής πολιτικής, ήταν και το πρόγραμμα ανέγερσης άνω των 3.000 νέων σχολείων στην επικράτεια. Ήταν ένα πρόγραμμα, μοναδικό στα χρονικά, που εμπνεύστηκε και υλοποίησε η τελευταία κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου (1928-1932) και ταυτίστηκε με τον Γεώργιο Παπανδρέου, που ήταν…

  • Στα ίχνη του Ράντου Αριόν, του «ποιητή» της ελάσσονος Αθήνας

    Στα ίχνη του Ράντου Αριόν, του «ποιητή» της ελάσσονος Αθήνας

    —

    by

    dimartblog
    in

    —του Νίκου Βατόπουλου— Α​​νηφορίζοντας τη μικρή οδό Ξάνθου, στο Κολωνάκι, είχα στον νου μου εκείνο το σκίτσο του μικρού σπιτιού, στον αριθμό 6. Γνώριζα καλά ότι το σπίτι αυτό δεν θα το έβλεπα, αλλά η σκιά του είχε κατοικήσει στο μυαλό μου. Το παλιό διώροφο στο βάθος, η εξωτερική σκάλα αριστερά, το πλακόστρωτο στην αυλή……

  • Στην Αθήνα του Κουμανταρέα

    Στην Αθήνα του Κουμανταρέα

    —

    by

    dimartblog
    in

    —του Νίκου Βατόπουλου— Σκέφτομαι συχνά τις αθηναϊκές πατρίδες του Μένη Κουμανταρέα, όταν τυχαίνει να παίρνω τον ηλεκτρικό συνήθως από και προς Νέο Φάληρο. Παίρνω το τρένο και κατεβαίνω στο Μοναστηράκι ή στη Βικτώρια, αλλά πρόσφατα κατέβηκα στον Άγιο Νικόλαο. Ήταν μια παρέκκλιση από το σύνηθες, καθώς μια αθηναϊκή περιπλάνηση με είχε τραβήξει προς τα εκεί.…

  • Πού ψάχναμε παλιά;

    Πού ψάχναμε παλιά;

    —

    by

    dimartblog
    in ,

    Η δημοσιογραφική έρευνα στην προ Google εποχή —της Όλγας Σελλά—  Την αφορμή γι’ αυτό το κείμενο την έδωσε μια ανάρτηση της δημοσιογράφου Λίνας Παπαδάκη, που έγραψε σήμερα στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook: «Τον Σεπτέμβριο του 1998 ιδρύεται η Google. Λίγα χρόνια αργότερα μπαίνει στη ζωή μας. Θυμόμαστε πώς ψάχναμε πριν;». Οι απαντήσεις από κάτω,…

  • Το Διδυμότειχο δεν είναι εξαίρεση

    Το Διδυμότειχο δεν είναι εξαίρεση

    —

    by

    dimartblog
    in

    —του Νίκου Βατόπουλου— Η καταστροφή του ιστορικού τεμένους στο Διδυμότειχο υπενθυμίζει τρία πράγματα. Πρώτον, την απόσταση των υπηρεσιών από την πραγματική ζωή. Δεύτερον, την αδυναμία των υπηρεσιών να δουν ένα ζήτημα σε μεγαλύτερο κάδρο. Τρίτον, τον δογματισμό και την κτητικότητα των υπηρεσιών πάνω στα μνημεία, τα περισσότερα από τα οποία αδυνατούν να διασώσουν. Εν ολίγοις,…

  • Αρχαίο θέατρο με μέλλον στις Αχαρνές

    Αρχαίο θέατρο με μέλλον στις Αχαρνές

    —

    by

    dimartblog
    in

    —του Νίκου Βατόπουλου— Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε που η αρχαιολογική σκαπάνη εντόπισε τη θέση του αρχαίου θεάτρου των Αχαρνών, στο κέντρο του σύγχρονου δήμου, και αποκάλυψε ένα μικρό μέρος του. Η σπουδαία αυτή ανακάλυψη, τον Φεβρουάριο του 2007, έχει τροφοδοτήσει έκτοτε τη φιλοδοξία για ανάδειξη του λίθινου θεάτρου του 4ου π.Χ. αιώνα, ένα…

  • Αντέχει η κατά Τσαρούχη ερμηνεία της Αθήνας;

    Αντέχει η κατά Τσαρούχη ερμηνεία της Αθήνας;

    —

    by

    dimartblog
    in

    —του Νίκου Βατόπουλου— Πολλές φορές, αν όχι πάντα, όταν περπατάω στην Αθήνα φέρνω στον νου τα κτίρια που υπήρχαν στη θέση όσων βλέπω. Είτε από μνήμης είτε από φωτογραφίες, τα κτίρια εξαϋλώνονται και άλλα έρχονται μπροστά σε ένα διαρκές πρότζεκτ προβολής, μετάθεσης, αντιπαράθεσης και σύγκρισης. Ενίοτε, βάζω στη θέση όσων βλέπω κτίρια που θα ήθελα…

  • You say you want a revolution?

    You say you want a revolution?

    —

    by

    dimartblog
    in

    Ο 21ος αιώνας ξανακοιτάζει με περιέργεια τη δεκαετία του 1960 —του Νίκου Βατόπουλου— Μισός αιώνας πίσω ήταν η δεκαετία του 1960. Μοιάζει τρελό για όσους έζησαν εκείνα τα χρόνια ή για όσους τα νιώθουν κοντά. Αλλά οι κύκλοι του χρόνου ωθούν τα sixties πίσω και φέρνουν μπροστά εγκεφαλικές αποτιμήσεις ή έστω πιο σύνθετους τρόπους κατανόησης.…

  • Ρομαντισμός και καινοτομία στη Λεωφόρο Αμαλίας

    Ρομαντισμός και καινοτομία στη Λεωφόρο Αμαλίας

    —

    by

    dimartblog
    in

    —του Νίκου Βατόπουλου— Συχνά, όταν περνώ από την Αμαλίας, αναλογίζομαι αν αυτή η μοναδική σε θέση και συμβολισμό λεωφόρος, μπορεί να γεράσει αξιοπρεπώς. Η αστική γήρανση είναι διαφορετική από τη γήρανση του ανθρωπίνου σώματος. Οι χρονικοί της κύκλοι εκτείνονται σε βάθος αιώνων και η ιδιότητα αυτής της νίκης επί του θανάτου μπορεί να της προσδώσει…

  • Το παραμύθι των Γιουσουρούμ

    Το παραμύθι των Γιουσουρούμ

    —

    by

    dimartblog
    in

    —του Νίκου Βατόπουλου— Οι ιστορίες της Αθήνας και των ανθρώπων της είναι αναρίθμητες. Πολλές από αυτές ξεθωριάζουν, λανθάνουν ή λησμονούνται. Αλλες αναφύονται σε κύκλους χρόνου και γίνονται και πάλι ίχνη, και από θραύσματα γίνονται αφηγήσεις. Η περίπτωση της οικογένειας Γιουσουρούμ είναι ένα αθηναϊκό παραμύθι, γοητευτικό όσο και μακρινό, αλλά ταυτόχρονα νωπό, καθημερινό και αληθινό όσο…

  • Η αριστερή διανόηση

    Η αριστερή διανόηση

    —

    by

    dimartblog
    in

    —της Ξένιας Κουναλάκη— Η αμηχανία των διανοουμένων μπροστά στις εξελίξεις είναι το διαχρονικό μαύρο. Από τη μεταπολίτευση και μετά δεν υπάρχει αρθρογράφος σε εφημερίδα, που να μην έχει αναρωτηθεί πότε επιτέλους θα ξυπνήσει η ελληνική ιντελιγκέντσια. Πάντα, δε, όταν μιλούσαμε για διανόηση εννοούσαμε την αριστερή. Γιατί δεξιά διανόηση ήταν μέχρι πρότινος το συντομότερο ανέκδοτο. Απλώς…