Ετικέτα: Παναγιώτης Ιωαννίδης

  • Με τα λόγια (γίνεται) — για έβδομη χρονιά

    Με τα λόγια (γίνεται) — για έβδομη χρονιά

    Για έβδομη συνεχή χρονιά, με τα λόγια (γίνεται): ποιητικές αναγνώσεις σε επιμέλεια Παναγιώτη Ιωαννίδη — στην Ελληνοαμερικανική Ένωση Γιατί πιστεύουμε πως με τα λόγια (κάτι) γίνεται — και πως οι λέξεις, με την ζωντανή φωνή αυτών που τις γράφουν ή τις διαβάζουν, μπορούν να ξαναβρούν το —κατά τον Τέλλο Άγρα— «ειδικό βάρος ενός μικρού φυσικού φαινομένου».…

  • Η απαισιοδοξία ως οδός για την ηρεμία

    Η απαισιοδοξία ως οδός για την ηρεμία

    Ο Αλαίν ντε Μποτόν θυμάται τους Στωικούς —απόδοση: Παναγιώτης Ιωαννίδης— Είμαστε όντα βαθειά σημαδεμένα από τις προσδοκίες μας. Περιφερόμαστε με, σφηνωμένες στο μυαλό μας, νοητικές εικόνες περί του πώς θα όφειλαν να πάνε τα πράγματα. Ίσως μάλιστα να μην παρατηρούμε καν ότι έχουμε τέτοιες φαντασιώσεις. Πάντα πλαισιώνουν τον τρόπο που ερμηνεύουμε τα γεγονότα. […] Αυτό…

  • «Τ’ αδέλφια μας της Ουγγαρίας»

    «Τ’ αδέλφια μας της Ουγγαρίας»

    Στο αφιέρωμα του dim/art στην ουγγρική επανάσταση του 1956 (23 Οκτωβρίου-10 Νοεμβρίου) αναδημοσιεύονται κείμενα ελλήνων και ξένων διανοουμένων της εποχής —του Αλμπέρ Καμύ, του Άγγελου Τερζάκη, του Ηλία Βενέζη, του Κ. Θ. Δημαρά, του Δημήτρη Μυράτ, του Βασίλη Λογοθετίδη κ.ά.— τα οποία επέλεξε ο Σάκης Κουρουζίδης από το αφιέρωμα του περιοδικού Νέα Εστία του Φεβρουαρίου του 1957. Περιλαμβάνονται ακόμη…

  • Από τον Βιγιόν στον Ζέμπαλντ, με τη Λένια Ζαφειροπούλου

    Από τον Βιγιόν στον Ζέμπαλντ, με τη Λένια Ζαφειροπούλου

    Με τα λόγια [γίνεται] Αν σηκώσει το βλέμμα Ν’ αγγίξει Με το μέτωπο τ’ άστρα, Δεν στέκει τότε πουθενά Το αβέβαιο πέλμα Και παίζουν μαζί του Νέφη και άνεμοι [1] Στην πέρα άκρη τού θαμπού καθρέφτη ο ήλιος βυθίζεται, χάλκινη σφαίρα πυρωμένη, Αθόρυβα και σιωπηλά, Όπως στη θάλασσα βυθίστηκαν γενειοφόροι βασιλείς [2] [1] Γκαίτε, «Όρια…

  • Η κρίση με στέλνει στα προφορικά

    Η κρίση με στέλνει στα προφορικά

    Ιστορίες ανάγνωσης #3 — μια στήλη για επίμονους αναγνώστες, γραμμένη από λάτρεις της ανάγνωσης —της Μαρίας Τοπάλη— Στην αρχή ήταν το κείμενο. Το σιωπηλό κείμενο. Το τυπωμένο στο χαρτί. Δεν υπήρχε φωνή. Η φωνή (του ποιητή) μού φαινόταν μια παλιομοδίτικη πόζα. Ένας ναρκισσισμός εκτός τόπου και χρόνου. Μια μελοδραματική κορώνα που σκοπό είχε, το πολύ,…