Φωνή Θεού, Οργή Λάου-Λάου

Μονόπρακτο για βαθιά φωνή και περιούσιο λαό

—του Γιώργου Θεοχάρη—

Οργή Λάου-Λάου: Έλεος, ρε πίστη μου, δεν έχουν καταλάβει τίποτα!
Φωνή Θεού (voice off): Τι έχεις πάλι, μωρέ; Τσουρέκια πια!
Ο. Λ.-Λ.: Αν υπάρχει Θεός! – συγγνώμη κιόλας.
Φ. Θ.: Ο Θεός συγχωρεί – πατέντα υπ. αριθμ. 667, μεσοτοιχία με το Κτήνος. Για λέγε τώρα. Αλλά σύντομα· έχω ν’ ακούσω κι άλλους βαρεμένους.
Ο. Λ.-Λ.: Εκατόν εφτακόσια χρόνια-ζαμάνια και δεν έχουν καταλάβει τίποτα.
Φ. Θ.: Ποιοι;
Ο. Λ.-Λ.: Οι άλλοι όλοι.
Φ. Θ.: Εσύ έχεις καταλάβει;
Ο. Λ.-Λ.: Εγώ ξέρω!
Φ. Θ.: Και τότε γιατί δεν μπορείς να πείσεις και τους άλλους;
Ο. Λ.-Λ.: Γιατί είναι γίδια!
Φ. Θ.: Μά’στα. Και μένα γιατί με επικαλείσαι επί ματαίω; Την όρεξή σου νομίζεις πως έχω;
Ο. Λ.-Λ.: Γιατί με πνίγει το δίκιο.
Φ. Θ.: Καλά να σου κάνει. Εγώ του ’πα να σε καρυδώσει.
Ο. Λ.-Λ.: Εντάξει τότε. Γενηθήτω το θέλημά σου.
Φ. Θ.: Άσε με μένα. Πες πως δεν υπάρχω.
Ο. Λ.-Λ.: Α, μη μου λες τέτοια! Τότε γιατί σκοτωνόμαστε;
Φ. Θ.: Γιατί δεν υπάρχω σε διάφορες εκδοχές.
Ο. Λ.-Λ.: Και πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων μέχρι να μείνει η μία και μόνη αυθεντικά ανύπαρκτη; Αυτό είναι;
Φ. Θ.: Μπα. Πώς σου ’ρθε; Επί πτωμάτων; Μπλιαχ!
Ο. Λ.-Λ.: Τότε;
Φ. Θ.: Εμένα ρωτάς; Εσύ υποτίθεται ότι τα ξέρεις όλα… Χαιρετώ. Έχω κλείσει παρτίδα σε γήπεδο με δεκαοχτώ τρύπες.
Ο. Λ.-Λ.: Στάσου, φονταμενταλομύγδαλα! Δεν ξέρω τίποτα!
Φ. Θ.: Καλά το πας, είναι κι αυτή μια αρχή.
Ο. Λ.-Λ.: Δε μου φτάνει! Θέλω και μέση. Και τέλος.
Φ. Θ.: Για το τέλος, μην ανησυχείς, το ’χεις. Για τη μέση, συνιστώ να σταματήσεις ν’ ακούς φωνές.
Ο. Λ.-Λ.: Και πώς θα γεμίζω το κεφάλι μου;

[παύση]

Φ. Θ.: Ακούς κάτι;
Ο. Λ.-Λ.: Όχι!
Φ. Θ.: Έτσι.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Διάφοροι καημοί