Chez Frida’s

Φρίντα Κάλο-Ντιέγκο Ριβέρα: Η κουζίνα ως χώρος δημιουργίας

—της Stucano Closer και της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—

Όταν ένας καλλιτέχνης μπαίνει στην κουζίνα, το αποτέλεσμα είναι συχνά απρόβλεπτο. Όταν όμως μπαίνουν δύο, κάθε γεύμα μεταμορφώνεται σε event.

Η Φρίντα Κάλο και ο Ντιέγκο Ριβέρα έπαιρναν το θέμα του φαγητού απολύτως στα σοβαρά. Η κουζίνα ήταν χώρος δημιουργίας και το τραπέζι πεδίο πολλαπλών απολαύσεων, γαστριμαργικών και κοινωνικών. Τα γεύματα που παρέθετε το ζευγάρι ήταν ακριβώς τόσο πληθωρικά όσο και η προσωπικότητα και των δυο τους. Αλλά και το καθημερινό τους τραπέζι ήταν ένα υπερθέαμα από ποικίλα εδέσματα και λουλούδια, ακόμα και συνδαιτυμόνες, αφού συνήθως το ζεύγος συνέτρωγε με τον παπαγάλο, τη μαϊμού και τα μικρόσωμα σκυλιά τους.

Φυσικά, τέτοιες αγάπες, όπως της Φρίντα με το φαγητό, δεν κρύβονται. Το δεύτερο πιο αγαπημένο θέμα της Φρίντα (μετά τον εαυτό της) ήταν να ζωγραφίζει νεκρές φύσεις με φρούτα και καρπούς που μοιάζουν να ξεχειλίζουν από χυμούς, ζωντάνια, με το εσωτερικό τους εκτεθειμένο σαν ανοιχτό τραύμα. Ή άλλοτε, με αισθησιακή υφή, στα όρια του shocking.

Η Φρίντα Κάλο έμαθε να μαγειρεύει πρώτα από τη μητέρα της και στη συνέχεια από την πρώην σύζυγο του Ντιέγκο, που μετά το διαζύγιο συνέχισε να μένει στο ίδιο κτίριο με το νέο ζεύγος. Εκείνη της δίδαξε τις σωστές «διαδικασίες» σχετικά με τα γεύματα και τις (πλούσιες, ας το πούμε έτσι) γαστριμαργικές συνήθειες του Ριβέρα. Η Φρίντα λάτρευε την όλη τελετουργία του φαγητού, από τη σύλληψη του εδέσματος έως την παρουσίασή του. Μαγείρευε πάντα σε φούρνο με ξύλα (αρνιόταν πεισματικά να μαγειρέψει σε κουζίνα), πάντα παραδοσιακά πιάτα του Μεξικού, αλλά ακόμα και το καλαθάκι που ετοίμαζε για τον Ριβέρα, όταν εκείνος δούλευε και το μεσημέρι στο ατελιέ του, αποτελούσε μικρό έργο τέχνης, στολισμένο με λουλούδια, κεντημένα πετσετάκια και ζωγραφιές.

Το 1932-33, το ζευγάρι πέρασε τη χρονιά στο Ντιτρόιτ. Ο Ριβέρα προσκλήθηκε από το Detroit Institute of Arts για να φιλοτεχνήσει μια μεγάλη τοιχογραφία στην εσωτερική του αυλή. Η απομάκρυνση από τις πηγές των παραδοσιακών πρώτων υλών για τη μεξικάνικη μαγειρική της Κάλο αποτέλεσε στην αρχή λόγο δυστυχίας και για τους δυο, ώσπου η Φρίντα να ανακαλύψει τα κρυμμένα μικρομάγαζα με μεξικάνικα είδη στο Νότιο Ντιτρόιτ. Παρ’ όλα αυτά, τα καλαθάκια του μεσημεριανού δεν έπαψαν ποτέ να φτιάχνονται με την ίδια καλλιτεχνική διάθεση. Μόνο που πλέον το περιεχόμενό τους έπρεπε να φτάνει τόσο για τον Ριβέρα όσο και για τους άνεργους μεξικανούς μετανάστες που χάζευαν τη δουλειά του και ήξεραν πως εκεί θα έβρισκαν σίγουρα κάτι να φάνε.