Μπορείς να μείνεις σιωπηλή

Κουρδιστή κούκλα

Ακόμα πιο πολύ, βεβαίως,
μπορείς να μείνεις σιωπηλή ακόμα πιο πολύ.

Μέσα στις ατέλειωτες ώρες
να καρφώσεις το βλέμμα
στον καπνό του τσιγάρου
στο σχήμα της κούπας
στα λουλούδια του χαλιού που ξεθωριάζουν
ή σε φανταστικές γραφές πάνω στον τοίχο.

Με σφιγμένα τα δάχτυλα να τραβήξεις
τις κουρτίνες στην άκρη, να κοιτάξεις απ’ το παράθυρο.
Βρέχει του σκοτωμού.
Ένα παιδί μ’ ένα μάτσο μπαλόνια
κρύβεται σε μια εσοχή. Κάποιος σπρώχνει βιαστικά
ένα ξεχαρβαλωμένο καρότσι στην έρημη πλατεία.

Μπορείς να μείνεις ακίνητη, εδώ,
πλάι στην κουρτίνα… όμως κουφή, τυφλή.

Με φωνή ξένη, εντελώς φάλτσα
μπορείς να φωνάξεις: Αγαπώ!
Στην καταπιεστική αγκαλιά ενός άντρα
μπορείς να είσαι μια γυναίκα όμορφη και ροδαλή
με δέρμα σαν καλό τραπεζομάντιλο,
στήθος μεγάλο και σφιχτό.
Μπορείς να λεκιάσεις τον άσπιλο έρωτα
στο κρεβάτι ενός αλήτη, μεθύστακα, τρελού.

Μπορείς με κόλπα να λύσεις
τον πιο περίπλοκο γρίφο.
Να συμπληρώνεις μόνη σου σταυρόλεξα,
αντλώντας ικανοποίηση από λέξεις ασήμαντες,
ναι, λίγα ασήμαντα γράμματα, πέντε ή έξι το πολύ.

Μπορείς να περάσεις μια ζωή γονατιστή
με το κεφάλι σκυμμμένο
μπροστά στον παγωμένο βωμό των ιμάμηδων
βρίσκοντας τον Θεό σ’ έναν ανώνυμο τάφο
σε μία χούφτα κέρματα την πίστη.
Μπορείς να σαπίσεις σε ένα δωμάτιο στο τζαμί
γριά γυναίκα, με την προσευχή στα χείλη.

Μπορείς να είσαι πάντα το μηδέν, όποια κι αν είναι η εξίσωση:
να σε προσθέτουν, να σε αφαιρούν, να σε πολλαπλασιάζουν
χωρίς αποτέλεσμα.
Μπορείς να πιστεύεις πως τα μάτια σου είναι κουμπιά
από ‘να παλιοπάπουτσο
που μπλέχτηκε στο δίχτυ του θυμού.
Μπορείς σαν το νεράκι να κυλήσεις
από την υδρορρόη του ίδιου σου του σπιτιού.

Μπορείς όλο ντροπή να κρύψεις μια όμορφη στιγμή
σαν σκοτεινή και κουνημένη πολαρόιντ
που την παράχωσες στο ξύλινο μπαούλο.

Στην άδεια κορνίζα μιας μέρας μπορείς να βάλεις
το πορτρέτο ενός κατάδικου, ενός δραπέτη,
ενός εσταυρωμένου. Να καλύψεις τους άδειους τοίχους
με παιδιάστικα σκίτσα, δίχως νόημα.

Σαν κουρδιστή κούκλα να κοιτάς τον κόσμο
μέσα από μάτια γυάλινα
να ζήσεις χρόνια σ’ ΄ένα τσόχινο κουτί
με το σώμα γεμάτο άχυρο
τυλιγμένη σε περίτεχνες δαντέλες.

Όταν χυδαία σου πιάνουνε το χέρι
μπορείς και να φωνάζεις δυνατά:
Τι ευλογία, αχ, πόσο είμαι ευτυχισμένη!

Το ποίημα της ιρανής ποιήτριας και σκηνοθέτιδας Φορούχ Φαροχζάντ επέλεξε η Εύη Τσακνιά. Το μετέφρασε από τα αγγλικά για το dim/art ο Γιώργος Τσακνιάς.

Φορούχ Φαροχζάντ (1934-1967)

* * *

ΚΑΛΕΣΜΑ

Η Mahsa Amini συνελήφθη από την «Αστυνομία Σεμνότητας» στο Ιράν γιατί δεν φορούσε «σωστά» το χιτζάμπ της και φαίνονταν τούφες από τα μαλλιά της. Αυτό έγινε στις 13 Σεπτεμβρίου. Στις 16 Σεπτεμβρίου πέθανε επειδή είχε χτυπηθεί μέχρι θανάτου στο κεφάλι με κλομπ, λίγη ώρα μετά την σύλληψή της και την βίαιη εισαγωγή της σε κλούβα της αστυνομίας. Ο Θάνατος της Mahsa Amini την μετέτρεψε σε σύμβολο κατά της βίας κατά των γυναικών στην Ισλαμική Δημοκρατία. Καθημερινά πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα μαζικές διαδηλώσεις με συνθήματα κατά του αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ και της θεοκρατίας, με δεκάδες νεκρούς από την έναρξη των διαδηλώσεων. Οι γυναίκες ηγούνται των κινητοποιήσεων κόβοντας τα μαλλιά τους και καίγοντας τις μαντήλες τους.

Γυναικείες/φεμινιστικές οργανώσεις/συλλογικότητες καλούμε σε συγκέντρωση έξω από την Πρεσβεία του Ιράν ( Στρ. Καλλάρη 16, Ψυχικό 154 52, 2Q5G+8X Psychiko) την Τρίτη 27/9/2022 και ώρα 17:00.

Να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στις αδελφές μας στο Ιράν που διαμαρτύρονται και δίνουν την μάχη της απελευθέρωσής τους από πολλαπλές καταπιέσεις, με κεντρικό σύνθημα:

«Τζιν – Τζιάν – Αζάντι: Γυναίκες, ζωή, ελευθερία»

Γυναικείες / φεμινιστικές οργανώσεις / συλλογικότητες.