Στον Παράδεισο μπαίνουμε χαριστικά. Αν το κριτήριο ήταν αξιοκρατικό, εμείς θα μέναμε απ’ έξω και θα μπαίνανε τα σκυλιά μας.
—Μαρκ Τουέιν—
Holding up my
purring cat to the moon
I sighed.
—Jack Kerouac, American Haiku, 1959—
Οι καλλιτέχνες είναι ιδιαίτερο είδος ανθρώπου; Μάλλον όχι. Αξιαγάπητοι ή αντιπαθείς, κοινωνικοί ή μονόχνωτοι, προσηνείς ή μισάνθρωποι, γεμάτοι αυτοπεποίθηση ή φόβο — αδιάφορο· στο κάτω κάτω, αυτό που μένει είναι το έργο τους. Όσο για τα ζώα που ζουν μαζί τους (με μερικούς, εν πάση περιπτώσει), τους σκύλους και τις γάτες, τι ξέρουμε; Μερικά ονόματα, σίγουρα: η Μάρθα, ο Λαμπ, ο Άρθουρ, η Κόλαση, ο Έιχαμπ, ο Little Bit… Ξέρουμε ότι πιθανότατα ξενύχτησαν μαζί με τους ανθρώπους, περιμένοντας υπομονετικά πλάι (ή και πάνω) στο καβαλέτο ή στο γραφείο, να τελειώσει ο πίνακας ή το κεφάλαιο του βιβλίου, να πάμε επιτέλους για ύπνο. Μοιράστηκαν στωικά την αγωνία και τον κοιλόπονο της δημιουργίας, συμμερίστηκαν με ενθουσιασμό τη χαρά για την επιτυχία. Λαχάνιασαν, γουργούρισαν, κούνησαν την ουρά, γρύλισαν, γάβγισαν, νιαούρισαν, φτερνίστηκαν, γλείφτηκαν, κουλουριάστηκαν, ξεφύσηξαν. Αναποδογύρισαν βάζα και τράβηξαν μπατζάκια την πιο ακατάλληλη ή την πιο κατάλληλη στιγμή. Ίσως έδωσαν έμπνευση, ίσως μάλιστα οφείλεται σ’ αυτά εκείνη η ιδέα της τελευταίας στιγμής που απογείωσε το έργο, ίσως χάρισαν απλώς παρηγοριά και θαλπωρή μετά από μια βασανιστική ημέρα — σίγουρα πάντως πρόσφεραν αγάπη άνευ όρων, με τον απλόχερο και άδολο τρόπο που ξέρουν να δίνουν τα τετράποδα στα δίποδα.
Υ.Γ. Προσέξτε πόσο μοιάζουν στην έκφραση τα δίποδα με τα τετράποδά τους.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία «Φετίχ»
dimart 
One comment