Ο Bob Dylan ζωγραφίζει τη Νέα Ορλεάνη

Πολλά μέρη μου αρέσουν, αλλά η Νέα Ορλεάνη μ’ αρέσει περισσότερο, γράφει ο 71χρονος Bob στην αυτοβιογραφία του. Στους πίνακες του ακούραστου και καλλιτεχνικά πληθωρικού Dylan, η Νέα Ορλεάνη διατηρεί τη noir ατμόσφαιρα των δεκαετιών του ’40 και του ’50. Σε αντίθεση με άλλα μέρη, που όταν τα επισκέπτεσαι ξανά έχουνε χάσει τη μαγεία τους, η Νέα Ορλεάνη τη διατηρεί. Η νύχτα μπορεί να σε καταπιεί — κι όμως, κανείς δεν σε πειράζει. Πίσω από κάθε γωνιά υπάρχει η υπόσχεση για κάτι τολμηρό. Πίσω από κάθε πόρτα, είτε παραμονεύει απροσμέτρητη χαρά είτε κάποιος κλαίει, κρατώντας στα χέρια του το κεφάλι του. Καμιά πράξη δεν φαίνεται παράταιρη στη Νέα Ορλεάνη. Η πόλη ολόκληρη είναι ένα μεγάλο ποίημα.

Η έκθεση, που περιλαμβάνει 21 πίνακες ζωγραφισμένους μεταξύ 2008 και 2011, έχει εγκαίνια σήμερα 7 Φεβρουαρίου και θα διαρκέσει μέχρι τις 10 Μαρτίου, στο Palazzo Reale στο Μιλάνο.

Oh, the streets of Rome are filled with rubble
Ancient footprints are everywhere
You can almost think that you’re seein’ double
On a cold, dark night on the Spanish Stairs
Got to hurry on back to my hotel room
Where I’ve got me a date with Botticelli’s niece
She promised that she’d be right there with me
When I paint my masterpiece

Oh, the hours I’ve spent inside the Coliseum
Dodging lions and wastin’ time
Oh, those mighty kings of the jungle, I could hardly stand to see ’em
Yes, it sure has been a long, hard climb
Train wheels runnin’ through the back of my memory
When I ran on the hilltop following a pack of wild geese
Someday, everything is gonna be smooth like a rhapsody
When I paint my masterpiece

Sailin’ round the world in a dirty gondola
Oh, to be back in the land of Coca-Cola!

I left Rome and landed in Brussels
On a plane ride so bumpy that I almost cried
Clergymen in uniform and young girls pullin’ muscles
Everyone was there to greet me when I stepped inside
Newspapermen eating candy
Had to be held down by big police
Someday, everything is gonna be diff’rent
When I paint my masterpiece