Η κάμερα ως φετίχ

«Η κάμερα είναι μια συσκευή που μαθαίνει στους ανθρώπους πώς να βλέπουν χωρίς κάμερα»

―Dorothea Lange—

Η κάμερα ως εργαλείο δουλειάς για τους φωτογράφους, ως προέκταση του ματιού, του μυαλού, η κάμερα ως άμυνα απέναντι στον χρόνο και στη φθορά, ως χρονομηχανή, ως παιχνίδι, ως εξάρτημα, ως εξάρτηση, ως δημιουργός αναμνήσεων, ως μαγικό εργαλείο για να συλλάβουμε, να φυλακίσουμε ένα απειροελάχιστο «εδώ και τώρα», ως όπλο στη μάχη χαρακωμάτων απέναντι στη λήθη. Η κάμερα ως φετίχ.

Οι μεγάλου φορμά κάμερες, οι διοπτικές —και διαχρονικές— Rollei, οι Leica του μοντερνισμού, οι στιβαρές Nikon, οι παντός είδους και εποχής SLR, οι τηλεμετρικές, οι Polaroid, οι mini, οι compact, οι ψηφιακές, τα κινητά — οι κάμερες-εργαλεία-φετίχ στα χέρια των φωτογράφων, του Ansel Adams και της Diane Arbus και του Robert Mapplethorpe, των ποιητών, του Γιώργου Σεφέρη και του Ανδρέα Εμπειρίκου, στα χέρια των Beatles και των Spice Girls και του Paul Newman και του Michael Jackson και του Malcolm X και της Βασίλισσας Ελισσάβετ.

Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα του dim/art που περιλαμβάνει φωτογραφίες φωτογράφων με τις φωτογραφικές τους μηχανές και φωτογραφίες διασημοτήτων με τις φωτογραφικές τους μηχανές. Μεταξύ των δύο ενοτήτων, ο Φωτοφράκτης, από την Οκτάνα του ποιητού και φωτογράφου Ανδρέα Εμπειρίκου.

Υ.Γ. Η παρήχηση των φι και ταυ είναι συνειδητά μέρος του φετίχ.

—Γιώργος Τσακνιάς—

Ο Φωτοφράκτης

Οι ώρες μέσα απ’ τους ιριδισμούς και τα παιχνίδια ρέουν, όπως ανάμεσα στα πολυτρίχια τα διαυγή νερά. Και ο ρεμβασμός με τα κλειδιά του ανοίγει ορίζοντες, που απλώνουν και αδιακόπως μεγαλώνουν, σαν κύκλοι πέτρας που έπεσε σε επιφάνειαν αδιατάρακτη από πράξεις φθαρτές και νόθες. Όρθρος η ώρα η πρώτη. Πίσω της, η λαγαρή πρωία, με δείκτες ρόδινους που γρήγορα (θα πω, ανέλπιστα σχεδόν) γυρίζουν και χρυσίζουν. Ένας φακός με απίστευτον φωτοφράκτη αρπάζει την πιο γοργή στιγμή και την απλώνει στην επιφάνεια μιας πλάκας λείας, ευαισθησίας εξαισίας.
Και τώρα που άνοιξε και έκλεισε ο φωτοφράκτης σαν μάτι αδέκαστο και συνελήφθη ο χρόνος, ο ρεμβασμός αυξάνει την ζωή και δίδει στην κάθε εικόνα την κίνησι και την ευελιξία που φέρνει από τα βάθη μιας πηγής (της ιδικής του) ζεστό το πιο κρυφό της νόημα. Και ιδού που μεταλλάσσει πλήρως την εικόνα? από μια στατική στιγμή (ας πούμε καρφωμένη) την μετατρέπει σε πολυκύμαντον χορόν ωρών και πλαστικών σωμάτων ευρυθμίας, σε οντοποίησιν απτήν και ασπαίρουσαν παντός οράματος, πάσης ευθυμίας.

Ανδρέας Εμπειρίκος, Οκτάνα.

 

Άλλα φετίχ του dim/art εδώ