H μεγάλη ληστεία του τρένου

…ή, αλλιώς:  “The biggest blow”

—του Τάκη Πατσάκη—

8 Αυγούστου 1963

Mια ακόμα ημέρα ρουτίνας για τους εργαζόμενους στο ταχυδρομικό τρένο που κάνει τη γραμμή Γλασκώβη – Λονδίνο. Εκτός από το συνηθισμένο «εμπόρευμα» με τις επιστολές (σαν να λέμε e-mails με την γλώσσα και τα μέσα του σήμερα) αυτή την φορά συνοδεύουν κι ένα πακέτο πιο ενδιαφέρον.

Η χρηματαποστολή από την κεντρική τράπεζα έφθασε στην ώρα της στο σταθμό, το χρήμα φορτώθηκε και ένα ακόμα ταξίδι ρουτίνας της αμαξοστοιχίας ξεκίνησε.

Στο μεταξύ, στους πολυσύχναστους δρόμους του Λονδίνου, ο ήλιος αντάμειβε τους κατοίκους του με το πιο λαμπερό του χαμόγελο, λες και ήθελε να εξιλεωθεί για την χειμωνιάτικη αδιαφορία του απέναντί τους. Η κρίση με την μορφή που την ξέρουμε σήμερα ήταν κάτι άγνωστο τότε στην Γηραιά Αλβιώνα αλλα και την Ευρώπη,  όπως επίσης άγνωστος ήταν και ο πιτσιρικάς που άκουγε εκείνο το ζεστό πρωινό στο ηλεκτρόφωνο τα ολόφρεσκα pop είδωλα του, ονειρευόμενος ότι κάποια μέρα θα γίνει —γιατί όχι;— σαν κι εκείνους, ή —πάλι, γιατί όχι;— και χειρότερος (εμφανισιακά τουλάχιστον) απ’ αυτούς. Ας αφήσουμε όμως τον μικρό Sid στα προεφηβικά όνειρά του και ας συνεχίσουμε την διαδρομή μας με τον οδοντωτό.

Ο μποέμ Ronnie και η παρέα του, γόνοι μικροαστών εργατών, κουβαλούσαν τα δικά τους καουμπόικα όνειρα, επηρεασμένοι προφανώς, εκτός από τα «θέλω» που επέβαλλαν οι ρυθμοί και οι αξίες της μεγαλούπολης, και από τις ταινίες για τη ζωή στην Άγρια Δύση. Είπαμε: άλλες εποχές — λίγο αθωότερες (η έστω αφελέστερες) απο την δική μας, τολμώ να προσθέσω.

1978

Κάπου στον Πειραιά, στα Ταμπούρια, ο φίλος μου ο Βαγγέλης, έχοντας πάρει ως δώρο από τον πατέρα του ένα φανταστικό για την εποχή του ηχοσύστημα Technics, πέρασε από το δισκάδικο του Ψωμιάδη (απλή συνωνυμία με τους γνωστούς Ψωμιάδηδες) και αγόρασε ένα σινγκλάκι. Περιχαρής, παρέκαμψε τον δρόμο που οδηγούσε στο γυμνάσιο του «Στέγκα» και κατέληξε —που αλλού;— στο σπίτι μου. Εκεί με παρέλαβε και καταλήξαμε δίπλα, στο σπίτι του, όπου ως διά μαγείας κατέφθασε και ένα σημαντικό μέρος της υπόλοιπης τάξης μας.

Στη μία πλευρά του single υπήρχε η διασκευή (ή, μάλλον, η διακωμώδηση) του My way των Claude François, Jacques Revaux και Paul Anka, γνωστού από την εκτέλεση του Frank Sinatra, τραγουδισμένου εδώ από τον εξαχρειωμένο «αλήτη» Sid Vicious, ηγέτη των θρυλικών Sex Pistols. Αυτό λοιπόν ήταν το flip side από το 45άρι· η πλευρά α΄ περιείχε ένα κομμάτι στο οποίο τραγουδούσε (που λέει ο λόγος) ένας τύπος με μαντήλι στο κεφάλι, σε στιλ μπετατζή οικοδόμου του σε οικοδομή του ’60, ονόματι Ronnie Biggs. Το κομμάτι αυτό έφερε τον εκρηκτικό τίτλο The biggest blow.

Το πρώτο πράγμα που σε εντυπωσίαζε στο τραγούδι ήταν η απίστευτα φάλτσα φωνή του ανθρώπου αυτού, που —όπως έμαθα το ίδιο απόγευμα από τον Γιάννη Πετρίδη στην εκπομπή του Rock club—, στις 8 Αυγούστου 1963, ημέρα των τριακοστών τέταρτων γενεθλίων του, έλαβε μέρος στη ληστεία ενός ταχυδρομικού τρένου που εκτελούσε το δρομολόγιο Γλασκώβη – Λονδίνο, αποκομίζοντας 2,6 εκατομμύρια λίρες, ποσό ιλιγγιώδες για εκείνη την εποχή.

Δέκα από τα δεκαέξι μέλη της συμμορίας–παρωδία (όπως και το Τhe biggest blow, άλλωστε) συνελήφθησαν σχεδόν αμέσως. Ανάμεσά τους και ο Ronald Arthur “Ronnie” Biggs (όπως ήταν το πλήρες όνομα του Biggs), που τα επόμενα χρόνια αναδείχτηκε σε ένα είδος pop star,  χάριν κυρίως του μύθου που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά του και που καλλιεργήθηκε από τον λαϊκό Τύπο της εποχής.

Στις 8 Ιουλίου του 1965, ο Biggs απέδρασε από τις φυλακές. Με αλλαγμένο πλέον πρόσωπο και νέο (πλαστό, βέβαια) διαβατήριο, πέταξε αρχικά στην Αυστραλία και στη συνέχεια στη Βραζιλία, όπου εκεί πλέον έζησε το όνειρό του, ξεκοκαλίζοντας τα χρήματα που κέρδισε από την «επιχείρηση» αλλά και από διάφορες συνεντεύξεις, τις οποίες έδινε σε εφημερίδες κυρίως και περιοδικά.

Η  Scotland Yard, που εντόπισε τα ίχνη του εννέα χρόνια αργότερα, δεν μπόρεσε να πετύχει την έκδοσή του, λόγω της εγκυμοσύνης της βραζιλιάνας φίλης του.

Η νοσταλγία για την πατρίδα —θέλω να πάω σε μία παμπ και να πιω μπύρα, δήλωσε σε μια του συνέντευξη— αλλά και η κακή κατάσταση της υγείας του (έπασχε πλέον από καρκίνο), τον οδήγησαν πίσω στη Μεγάλη Βρετανία.  Στις 7 Μαΐου του 2001, με αεροσκάφος που νοίκιασε η γνωστή σκανδαλοθηρική εφημερίδα Sun, ο 70χρονος πλέον Biggs έφτασε στο Λονδίνο απένταρος από την περιπέτεια της υγείας του, συνελήφθη από τις Βρετανικές αρχές και οδηγήθηκε από το αεροδρόμιο του Heathrow κατευθείαν στη φυλακή, για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του, που ανερχόταν σε είκοσι οκτώ ακόμα χρόνια.

Στις 6 Αυγούστου του 2009, δύο ημέρες πριν την συμπλήρωση σαράντα έξι ετών από την Great Train Robbery  αλλά και προτού γιορτάσει τα ογδόντα του χρόνια, ο Biggs αφέθηκε τελικά ελεύθερος για λόγους υγείας.

Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Επετειακά