—του Γιώργου Θεοχάρη για τη στήλη Ήξεις-Αφήξεις (μονόπρακτα για εναλλακτικό ανέβασμα)—
* * *
Μια νεαρή γυναίκα, η ΛΕΙΑ, κάθεται μπροστά σ’ ένα γραφείο με υπολογιστή. Αδύνατη, κοντά μαλλιά, γυαλιά. Φοράει τζιν και κοντομάνικο πουκάμισο.
Ένας άντρας, ο ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ, είναι ξαπλωμένος χύμα σ’ έναν καναπέ. Φοράει χακί βερμούδα και αμάνικη λευκή φανέλα. Ξυπόλητος. Αξύριστος. Υπέρβαρος. Διαβάζει εφημερίδα και γύρω του είναι σκορπισμένα τα ένθετα και άλλες εφημερίδες.
ΛΕΙΑ: Προϊστάμενε, άκου αυτό: [του διαβάζει από την οθόνη] «Ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους αφέθηκαν οι τρεις Καμπαλέρος. Το κράτος απορεί».
ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ: [Κατεβάζει την εφημερίδα.] Τι κάνει το κράτος;
Λ: Απορεί.
Π: Δεν μπορεί.
Λ: Όχι «δεν μπορεί»∙ «απορεί».
Π: Ναι, λέω: δεν μπορεί ν’ απορεί. Τι είναι το Κράτος για ν’ απορεί, Λαός;
Λ: [έκπληκτη] Δεν είναι;
Π: [Την κοιτάζει με λύπηση.] Να μου πεις τ’ όνομα αυτουνού που σου ’κανε “Αγωγή του Πολίτη” να του στείλω κουρκουμπίνια.
Λ: [Γράφει στο πληκτρολόγιο.] Σχολιάζω από κάτω: «η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη».
Π: Να μη σχολιάσεις τίποτα. Σιγά μην είναι και ψεκασμένη!
Λ: Μα δεν πρέπει να πάρουμε θέση;
Π: Έχουμε πάρει, αυτήν εδώ [δείχνει τον καναπέ]. Το θέμα είναι να μην μας την πάρουν πίσω.
Λ: [Κουνάει το κεφάλι της δυσπιστώντας.] Ζούμε ιστορικές στιγμές. Ή μάλλον, είναι ιστορικές οι στιγμές που δεν ζούμε.
Π: Κάθε στιγμή είναι ιστορική, Λεία. Δεν γίνεται να τις ζήσουμε όλες, θα πέσει το δίκτυο από την υπερφόρτωση.
Λ: Μα εμείς δεν ζούμε καμία στιγμή.
Π: Ακριβώς. Με μεγάλο κόπο, μάλιστα. Γι’ αυτό το δίκτυο παραμένει λειτουργικό.
Λ: Και αχρείαστο.
Π: Έτσι. [Ξαναγυρίζει στην εφημερίδα του.]
Λ: Δεν ξέρω, κάτι δεν μου πάει καλά. [Σηκώνεται και γυρίζει την πλάτη της στην οθόνη.]
Π: Ναι, “συνείδηση” το λένε. Έξι μπύρες, πατατάκια, ένα βράδυ τηλεόραση και θα σου περάσει. [Παύση. Κατεβάζει στην εφημερίδα και στρέφει το κεφάλι του προς τη Λεία.] Σου έχω πει ότι θεωρούμαι κορυφαίος στο είδος μου;
[Η Λεία δεν απαντάει.]
Π: Βέβαια, θα μου πεις, δεν υπάρχει άλλος στο είδος μου, οπότε είναι εύκολο να είμαι κορυφαίος. Και όμως, δεν είν’ έτσι. Πολλοί τρέχουν μόνοι τους κι έρχονται δεύτεροι.
Λ: [ειρωνικά, με στόμφο, σαν ν’ απαγγέλει] «Όταν τρέχεις μόνος σου, καλύτερα να κάνεις την αφετηρία τέρμα».
Π: Α γεια σου! Βλέπω ότι με προσέχεις όταν μιλάω.
Λ: Πάντα.
Π: Και ξέρεις γιατί θεωρούμαι κορυφαίος; [Παύση.] Γιατί προβλέπω το παρελθόν.
Λ: [Γυρίζει προς το μέρος του.] Τι;
Π: Προβλέπω το παρελθόν. Επιστήμων είμαι, όχι σκιτζής. Κάθομαι, μελετάω ό,τι έγινε, πέφτω τ’ ανάσκελα και προβλέπω τα τετελεσμένα.
Λ: Κάνεις ιστορία, δηλαδή.
Π: Και ναι και όχι. Μία ιστορία, όχι την ιστορία. Άλλη ιστορία γράφουν οι νικητές, άλλη οι ηττημένοι, κι άλλη εγώ, που είμαι πάντα στα λεφτά μου.
Λ: Μα τα γεγονότα έγιναν με έναν τρόπο, ό,τι κι αν λένε αυτοί που τα καταγράφουν εκ των υστέρων.
Π: Και ποιος σου είπε ότι τα γεγονότα ενδιαφέρουν; [Ανακάθεται.] Τα γεγονότα διαφέρουν. Ξέρεις τι λένε οι Πολωνοί;
Λ: Οι Πολωνοί;
Π: Ναι, μια πολωνέζικη παροιμία. «Ο Τάδε λέει ψέματα σαν αυτόπτης μάρτυρας». Μεγάλη κουβέντα. Για σκέψου το: σπανίως θα βρεις δύο ανθρώπους που έζησαν το ίδιο γεγονός να σου πουν την ίδια ιστορία. Εκεί μπαίνω εγώ και προβλέπω το παρελθόν.
Λ: Με τι κριτήρια;
Π: [Ξαναξαπλώνει.] Χα! Εδώ είναι το ωραίο: δεν υπάρχουν. Στην επιστήμη μου ακόμα και η ερμηνεία είναι ανοιχτή σε ερμηνείες γιατί η παρατήρηση είναι ιδεολογικά φορτισμένη.
Λ: Στην επιστήμη σου όλ’ αυτά.
Π: Αμέ! [Ξαναπαίρνει την εφημερίδα από κάτω.] Για δες αν έχει σχολιάσει κανένας.
[Η Λεία ξανακάθεται στο γραφείο με τον υπολογιστή.]
Λ: Μόνο ο pou_einai_to_kratos.
Π: Το ρεμάλι! Και τι λέει;
Λ: «Πού είναι το κράτος;»
Π: Ωραίος! «Αν έρχεσαι από τον Ατλαντικό, μετά την Ιταλία, αριστερά», πες του χαιρετίσματα.
* * *
Η στήλη Ήξεις-Αφήξεις σάς προσφέρει εναλλακτικό ανέβασμα κάθε δεύτερη Κυριακή,
χωρίς την παραμικρή επιβάρυνση εκ μέρους σας.
Αποκλειστικά στο dim/art.
One comment