ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, στις 20 Νοεμβρίου του 1961, ένας άσημος και ολίγον ξεροκέφαλος νεαρός άρχισε τις ηχογραφήσεις για το πρώτο του άλμπουμ, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του επόμενου χρόνου και έφερε το όνομά του: Bob Dylan.
—της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—
Η φωτογραφία στο εξώφυλλο του δίσκου δείχνει έναν νεαρό (όχι εκπάγλου καλλονής) με κιθάρα στα χέρια, τραγιάσκα, πατατούκα κι ένα ύφος ελαφρά υπερφίαλο. Και για τίτλο, το όνομά του: Bob Dylan. Κι ωστόσο, ο 20χρονος τότε Dylan –τότε, το 1961, ακριβώς πριν από 54 χρόνια– μπήκε για πρώτη φορά στο στούντιο της Columbia στη Νέα Υόρκη με βασικό σκοπό, να αποτίσει φόρο τιμής στους μεγάλους του ήρωες: τον Woody Guthrie και τους παλιούς μπλουζίστες. Το παρθενικό άλμπουμ του, προϊόν της εμμονικής ενασχόλησης του Dylan με τη folk και τα blues εκείνη την εποχή, περιείχε μόλις δύο δικά του τραγούδια και δέκα διασκευές (ακόμα και η αμφίεσή του στο εξώφυλλο παρέπεμπε στον Guthrie).
Ο μεγάλος John Hammond που ανακάλυψε τον Dylan στα κλαμπ του Γκρίνουιτς Βίλατζ και τον έβαλε στο στούντιο, υπέφερε. Ο μικρός ήταν και άσχετος και δύστροπος. Η όλη παραγωγή κόστισε γύρω στα 400 δολάρια αλλά ο δίσκος πούλησε ελάχιστα στην Αμερική, και οι περισσότεροι στη μουσική πιάτσα μιλούσαν για το «καπρίτσιο του Hammond» μ’ αυτόν τον πιτσιρίκο που «ήταν στην αρχή της ζωής του αλλά ακουγόταν σαν να είναι πια στο τέλος». Μερικοί, πάλι, διέβλεψαν ένα πνεύμα ζωντανό, με ασυνήθιστες για τη ηλικία του μεταφυσικές ανησυχίες (τέσσερα τραγούδια περί θανάτου!) και μια φωνή που δεν θύμιζε ούτε μαύρο τραγουδιστή αλλά ούτε και τον τυπικό λευκό. Έναν sui generis τύπο. Τα επόμενα 52 χρόνια δικαίωσαν, μάλλον, τον Hammond. Έτσι δεν είναι;
* * *
Εδώ άλλες επετειακές αναρτήσεις του dim/art
dimart 