—του Ηλία Μαγκλίνη—
Τις προάλλες, ο κύριος Γκρι ονειρεύτηκε ότι είχε γυρίσει πίσω στον χρόνο και ότι συνάντησε τον οκτάχρονο εαυτό του. Τον ρώτησα πώς ένιωσε. «Περίεργα», μου είπε. Ακόμα και τη στιγμή που ονειρευόταν, τον διακατείχε μια έντονη αίσθηση του παράδοξου, του αλλόκοτου. «Αυτό συμβαίνει μονάχα όταν ένα όνειρο είναι εξαιρετικά ρεαλιστικό», πρόσθεσε. Δηλαδή; Γύρω γύρω, λέει, ήταν δεκαετία του ’70 – όπως τότε.
Πέρασαν μερικές μέρες μέχρι να ξαναδώ τον κύριο Γκρι. ΄Οταν τον επισκέφθηκα όμως, κατάλαβα ότι δεν το είχε ξεχάσει το όνειρο. Στις ελεύθερες ώρες του είχε παρακολουθήσει δεν ξέρω κι εγώ πόσες ταινίες με θέμα τα ταξίδια στον χρόνο, ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίες, ενώ είχε διαβάσει και κάμποσα βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης και επιστημονικής φαντασίας. Μπήκε και στον κόπο να έρθει σε ηλεκτρονική επικοινωνία με έναν Αμερικανό φυσικό, τον Ρόναλντ Μάλετ, ο οποίος είχε γράψει, κατά τη γνώμη του, ένα από τα γοητευτικότερα σχετικά βιβλία, το «The Time Traveller. A Scientist’s Personal Mission to Make Time Travel a Reality».
Οχι μόνον αυτό. Ο κύριος Γκρι είχε ξεχωρίσει στο YouTube βιντεάκια τα οποία, υποτίθεται, ότι παρέχουν αποδείξεις πως οι μετακινήσεις στο παρελθόν, τουλάχιστον, είναι γεγονός. Μου έδειξε μερικά: σε κάποιο ολιγόλεπτο φιλμ τραβηγμένο τη δεκαετία του ’40 ή του ’50 εμφανίζεται ξαφνικά κάποιος με αλλόκοτα σύγχρονο ντύσιμο και κόμμωση. Συνηθέστερα, κάποιοι από αυτούς τους μυστηριώδεις αγνώστους εμφανίζονται να μιλούν σε κάτι που μοιάζει με κινητό τηλέφωνο σε ένα κατά τα άλλα στερεοτυπικό ερασιτεχνικό γύρισμα εποχής (μια γελαστή boby-soxer του 1938 φαίνεται όντως να μιλάει σε κινητό καθώς περπατάει στον δρόμο). Ο κύριος Γκρι πολύ διασκεδάζει με κάτι τέτοια, θλίβεται όμως όταν σκέφτεται ότι κάποιοι παίρνουν στα σοβαρά αυτά τα κατασκευάσματα.
«Εχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί αυτή η εμμονή, ειδικά με την επιστροφή στο παρελθόν;» με ρώτησε συλλογισμένος, πλην όμως το θέμα μού ήταν τόσο αδιάφορο που δεν μπήκα καν στον κόπο να του απαντήσω. «Τελικά», του είπα μόνον με ένα ειρωνικό μειδίαμα, «βλέπεις πολύ “Ζώνη του Λυκόφωτος”». Εννοείται ότι η ειρωνεία μου δεν τον πτόησε. «Μήπως αυτή η μανία έχει να κάνει με μια μύχια συναίσθηση απώλειας και θλίψης που μας κατατρώει υπογείως; Η αυτονόητη αλήθεια δεν είναι ότι ο χρόνος μάς διαφεύγει διαρκώς; Ο χρόνος δεν είναι που παίρνει μακριά μας αγαπημένους τόπους, αγαπημένα πρόσωπα, την υγεία, την ομορφιά μας, την ευρωστία μας, αλλά και σχέσεις, δεσμούς, στιγμές – όλη μας τη ζωή εντέλει;».
Για πρώτη, ίσως, φορά, ο κύριος Γκρι έδειχνε να μελαγχολεί. Κάπως. Ή ίσως να τον είχε συγκινήσει η ιστορία του Αμερικανού φυσικού Ρόναλντ Μάλετ, ο οποίος ονειρευόταν από μικρό παιδί να κατασκευάσει μια μηχανή του χρόνου. Οταν ρώτησα τον κύριο Γκρι μήπως αυτός ο Μάλετ είναι «αγιοβασιλιάτικος» φυσικός, με διαβεβαίωσε ότι πρόκειται για έναν καθ’ όλα καταρτισμένο επιστήμονα, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, ο οποίος επέλεξε το μονοπάτι της φυσικής μόνο και μόνο για να κατανοήσει τη φύση του χρόνου. Και η ρίζα αυτής της εμμονής ήταν να κατορθώσει να γυρίσει πίσω στον χρόνο και να ξαναδεί τον πατέρα που έχασε όταν ήταν δέκα ετών. Ηθελε απλώς να του πει όσα δεν πρόλαβε να του πει όσο ζούσε, να τον αγκαλιάσει, να τον μυρίσει και πάλι.
«Τα κατάφερε;» ρώτησα τον κύριο Γκρι. «Όχι βέβαια. Και το πιθανότερο είναι να μην τα καταφέρει. Ο ίδιος λέει πως, επιστημονικά μιλώντας, ίσως κάποτε καταστεί εφικτό ένα ταξίδι στο μέλλον, όχι στο παρελθόν. Ωστόσο, αξίζει τον κόπο η προσπάθεια, έτσι δεν είναι; Αυτός ο έρωτας του ανθρώπου –του κάθε ανθρώπου– με το ανέφικτο;».
‘Οταν ξαναπήγα σπίτι του κυρίου Γκρι, είχε καρφιτσώσει σε ένα ταμπλό μια κουβέντα του αστροφυσικού Μίτσιο Κάκου: «Εξακολουθώ να τρέφω μεγάλες προσδοκίες για την ερωτική σχέση της ζωής μου με το ανέφικτο και αναρωτιέμαι αν και πότε κάποια από αυτά τα ανέφικτα θα ενταχθούν στη σφαίρα της καθημερινότητάς μας».
Πηγή: Η Καθημερινή
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Copy-paste
dimart 