Shibuya, Ιαπωνία, 8 Μαρτίου 1935. Οι ντόπιοι προσεύχονται με συγκίνηση γύρω από τον Hachikō, τον σκύλο που είχε κλέψει τις καρδιές των Ιαπώνων και είχε γίνει εθνικό σύμβολο πίστης και αφοσίωσης. Έντεκα χρόνια νωρίτερα, ένας καθηγητής πανεπιστημίου τον είχε βρει, κουτάβι ακόμα, στο δρόμο και έκτοτε έγιναν αχώριστοι μέχρι τη στιγμή που εκείνος έφυγε απροσδόκητα από τη ζωή έχοντας υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο Hachikō όμως συνέχισε να πηγαίνει, κάθε απόγευμα, την ώρα που συνήθιζε να επιστρέφει το αφεντικό του, να τον περιμένει στο σταθμό του τρένου. Επί εννέα χρόνια τηρούσε ευλαβικά το ραντεβού του. Κάθε βράδυ, απογοητευμένος, έφευγε και γυρνούσε στους δρόμους, το άλλο απόγευμα όμως ήταν πάλι εκεί. Η τοπική κοινωνία δεν άργησε να καταλάβει τι περίμενε ο Hachikō, σύντομα όλοι συζητούσαν για την αφοσίωσή του, άρχισαν να γράφουν οι εφημερίδες, να του αφιερώνονται αγάλματα. Έγινε διάσημος από άκρη σ’ άκρη της χώρας αλλά και έξω από αυτήν —ήρωας βιβλίων και δύο κινηματογραφικών ταινιών, του Seijirō Kōyama (1987) και του Lasse Hallström με τον Richard Gere (2009)— ως «ο πιστός σκύλος Hachikō» (忠犬ハチ公).
—Πηγή: @HistoricalPicsΕπιλογή φωτογραφίας / κείμενο: Μαρία Τσάκος—
Ο φωτογράφος ως σιωπηλός μάρτυρας της ιστορίας. Φωτογραφίες —αστείες, περίεργες, σπάνιες, νοσταλγικές— που αποκαλύπτουν ή υπενθυμίζουν πώς ήταν κάποτε ο κόσμος. Κάθε Τρίτη και Παρασκευή στο dim/art.


Αφήστε απάντηση στον/στην Ρετρό #122 — Κράτα μου το χέρι | dimart Ακύρωση απάντησης