Ξέρω κάποιον

Robert Creeley, 21/5/1926-30/3/2005

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, στις 21 Μαΐου του 1926, γεννήθηκε ο Ρόμπερτ Κρίλι. Ένας από τους σημαντικότερους αμερικανούς ποιητές του 20ού αιώνα, ο Κρίλι κατατάσσεται στον κύκλο των Black Mountain Poets και στη γενιά των μπιτ.

—του Γιώργου Τσακνιά—

Γεννήθηκε στις 21 Μαΐου του 1926 στο Άρλινγκτον της Μασαχουσέτης. Σε ηλικία τεσσάρων ετών έχασε το αριστερό του μάτι. Το 1946 δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα στο Wake, το περιοδικό του Χάρβαρντ, στο οποίο σπούδαζε από το 1943, αν και το διάστημα 1944-1945 εγκατέλειψε τις σπουδές κι έζησε στη Βριμανία και στην Ινδία, εργαζόμενος για τα διαπολιτιστικά προγράμματα της American Field Service. Το 1949 άρχισε να αλληλογραφεί με τον Ουίλιαμ Κάρλος Ουίλιαμς και τον Έζρα Πάουντ και τον επόμενο χρόνο γνωρίστηκε με τον Φρανκ Όλσον. Ο θρύλος λέει ότι ο Κρίλι, που την εποχή εκείνη είχε μια φάρμα με κοτόπουλα στο Νιου Χάμσαϊρ, διάβασε ένα ποίημα του σε κάποιον τοπικό ραδιοσταθμό κι έτσι τον άκουσε ο Όλσον και ήρθαν σε επαφή. Όπως και να ‘χει, το 1954 ο Όλσον κάλεσε τον Κρίλι στο Black Mountain College —ένα πειραματικό καλλιτεχνικό κολέγιο στη Βόρεια Καρολίνα— να δουλέψει στο Black Mountain Review.

Ο Κρίλι και η γυναίκα του Αν ζούσαν από το 1951 στη Μαγιόρκα, κι έτσι ο Ρόμπερτ πέρασε δύο χρόνια ταξιδεύοντας. Μερικά τεύχη του περιοδικού μάλιστα τυπώθηκαν στη Μαγιόρκα, καθώς εκεί το εκτυπωτικό κόστος ήταν πολύ χαμηλότερο. Στη Μαγιόρκα, η οικογένεια Κρίλι είχε στήσει εκ των ενόντων έναν μικρό εκδοτικό οίκο, το Divers Press, ο οποίος έβγαλε μια ντουζίνα βιβλία περίπου σε μικρό τιράζ, με τη συμμετοχή καλλιτεχνών από διάφορα μέρη του κόσμου που ζούσαν εκεί, όπως ο Arthur Okamura, ο John Altoon, και ο René Laubiès. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: το 1951, όταν οι Κρίλι ήρθαν στη Μαγιόρκα, ζούσε ακόμη εκεί ο Ρόμπερτ Γκρέιβς, ο οποίος είχε ιδρύσει το 1928 τον Seizin Press στο Λονδίνο, αλλά τον λειτουργούσε από τη Μαγιόρκα από το 1930 μέχρι το 1937, όταν απαγορεύτηκαν οι εκδόσεις λόγω του Ισπανικού Εμφυλίου. Το Divers Press εξέδωσε μερικά εμβληματικά για την εποχή τους βιβλία, όπως οι ταξιδιωτικές εντυπώσεις του Φρανκ Όλσον από το Γιουκατάν (Mayan Letters), η ποίηση του Κατούε Κιτασόνο —ενός γιαπωνέζου καλλιτέχνη που ζούσε στη Μαγιόρκα και συνεργάστηκε με τον εκδοτικό οίκο φιλοτεχνώντας εξώφυλλα— και η ανθολογία της ποίησης των τροβαδούρων από τον Πολ Μπλάκμπερν (Proensa). Η πιο εκκεντρική επιλογή τίτλου είναι μάλλον ένας οδηγός για την εκτροφή περιστεριών. Ο Κρίλι ήταν λάτρης των περιστεριών και της εκτροφής τους, κι έτσι έγραψε στον Πάπα των Εκτροφέων Περιστεριών, τον H. R Macklin, ο οποίος ανταποκρίθηκε με χαρά και έστειλε κείμενο και σκίτσα. Το American Pigeon Journal αγόρασε όλα τα αντίτυπα του A Handbook for Pigeon Fanciers και τα διένειμε. Αργότερα μάλιστα το επανεξέδωσε.

Πολλά χρόνια αργότερα, ο Κρίλι εκμυστηρεύτηκε ότι τσακωνόταν με την Αν, η οποία θεωρούσε πως ξόδευε υπερβολικά πολλά χρήματα στον εκδοτικό οίκο. Βέβαια, τα βιβλία αυτά έγιναν όλα συλλεκτικά, και ήρθε η στιγμή που η Αν, όταν πλέον είχαν χωρίσει, του ζήτησε να υπογράψει αντίτυπα των εκδόσεων του Divers Press.

 Το 1955, ο Κρίλι εγκαταστάθηκε στο  Black Mountain, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του και άρχισε να διδάσκει. Το 1957, όταν έκλεισε το κολέγιο, μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο, όπου γνωρίστηκε με τον Τζακ Κέρουακ και τον Άλεν Γκίνσμπεργκ ενώ, λίγο αργότερα, γνώρισε στη Νέα Υόρκη τον Τζάκσον Πόλοκ με τον οποίον έγιναν στενοί φίλοι. Από το 1958 άρχισε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Αλμπουκέρκι, όπου ολοκλήρωσε και στο MA του το 1960.

Πολυβραβευμένος και ακαδημαϊκός, ο Κρίλι δεν έπαψε να διδάσκει και να επικοινωνεί με νέους ποιητές και καλλιτέχνες, βοηθώντας, καθοδηγώντας και ενθαρρύνοντάς τους. Με την ποίησή του, με την αρθρογραφία του και με την εκδοτική του δραστηριότητα συνέβαλε στη δημιουργία ενός ρεύματος στην αγγλόφωνη ποίηση του 20ού αιώνα κόντρα στο τότε λογοτεχνικό κατεστημένο, μιας σχολής που ξεκινά από τον Πάουντ, τον Ουίλιαμς και τον Ζουκόφσκι και περιλαμβάνει το έργο του Όλσον, του Άλεν Γκίσμπεργκ, της Ντενίζ Λέβερτοφ, του Ρόμπερτ Ντάνκαν, του Έντουαρντ Ντορν κ.ά.

Ξέρω  κάποιον

Μετάφραση για το dim/art: Γιώργος Τσακνιάς.

Όπως είπα στον
φίλο μου —γιατί όλο
μιλάω— Τζον, του

είπα, που δεν ήταν το
όνομά του, το σκοτάδι μάς κύ-
κλωσε, τι

θα κάνουμε γι’ αυτό,
μήπως, γιατί όχι, να
πάρουμε μια γαμάτη αμαξάρα,

οδήγα, μου είπε, για
όνομα του Θεού, κοίτα
μπροστά σου.

Η βροχή

Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Όλη νύχτα ο ήχος είχε
έρθει πίσω ξανά,
και ξανά πέφτει
αυτή η ήσυχη, αδιάκοπη βροχή.

Τι είμαι για μένα
που πρέπει να θυμάται κανείς
να επιμένει σ’ αυτό
τόσο συχνά; Είναι

που ποτέ η άνεση
ακόμη και η τραχύτητα
της βροχής πέφτοντας
δεν θα ‘χουν για μένα

κάτι άλλο απ’ αυτό,
κάτι όχι τόσο επίμονο·
είμαι για πάντα λοιπόν κλειδωμένος σ’ αυτή
την οριστική αμηχανία.

Αγάπη, αν μ’ αγαπάς
ξάπλωσε δίπλα μου.
Γίνε για μένα, σαν τη βροχή
η έξοδος

από την κούραση, την ανοησία, τη μισο-
λαγνεία της σκόπιμης αδιαφορίας.
Να ‘σαι υγρή

με μια αξιοπρεπή ευτυχία.

Ένα σχήμα γυναικών

Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Ήρθα δρόμο πολύ
από κει που δεν ήμουν πριν
για να ‘χω δει τα πράγματα
να με κοιτάνε μέσα βαθιά από την ανοιχτή πόρτα

και περπάτησα απόψε
μοναχός
να δω το φεγγαρόφωτο
και να το δω σα δέντρα

και σχήματα πιο φοβερά
γιατί φοβόμουνα
ό,τι δεν ήξερα
αλλά είχα θελήσει να γνωρίσω.

Το πρόσωπό μου είναι δικό μου, σκέφτηκα.
Αλλά το έχεις δει
να μεταμορφώνεται σε χίλια χρόνια.
Σε κοίταγα που έκλαιγες.

Δεν μπορούσα να σ’ αγγίξω.
Πολύ το ‘θελα να
σ’ αγγίξω
αλλά δεν μπορούσα.

Αν είναι σκοτεινά
όταν τούτο σου δοθεί
νοιάσου το περιεχόμενό του
όταν το φεγγάρι λάμπει.

Το πρόσωπό μου είναι δικό μου.
Τα χέρια μου είναι δικά μου.
Το στόμα μου είναι δικό μου
αλλ’ εγώ δεν είμαι.

Φεγγάρι, φεγγαράκι,
όταν μ’ αφήνεις μόνο
όλο το σκοτάδι είναι ένα τέλειο μαύρο,

λάκκος με φόβο
μια βρόμα,
χέρια παράλογα
ποτέ να μην αγγίζουν.

Αλλά σ’ αγαπώ.
Μ’ αγαπάς.
Τι να πεις
όταν με βλέπεις.

Η ταμπέλα

Μετάφραση: Αλέξης Τραϊανός

Όσο πιο ήσυχοι οι άνθρωποι είναι
τόσο πιο αργά ο χρόνος περνά

ώσπου να μείνει ένας μοναχικός άντρας
καθισμένος στη φιγούρα της σιωπής.

Τότε ουρλιάζει στον εαυτό του,
έλα δω ηλίθιε θ’ αρχίσεις να ξεθωριάζεις.

Ένα πρόσωπο που δεν είναι πρόσωπο
μόνο τα χαρακτηριστικά, ενός προσώπου, κολλημένα

σ’ ένα πρόσωπο ωσότου εκείνο το πρόσωπο
μείνει δίχως πρόσωπο, απαντά μ’ ένα

όν τίποτα εκεί εκεί
που ένας άντρας ήταν.

Για την καινούρια χρονιά

Μετάφραση: Αλέξης Τραϊανός

Από κάτι μες στα δέντρα
που με περιφρονεί

ή αλλιώτικα έν’ ακαθόριστο σημάδι
μιας μακρινής και ψεύτικης τρυφερότητας —

μια γυναίκα που με προσπερνά
και δε θα με παρατηρήσει —

πράγματα που προσπάθησα να πάρω
να φτιάξω κάτι μ’ αυτά

κάτι σαν ένα παιχνίδι για τα παιδιά μου
και μια ιστορία που ήρεμα θα ξεχαστεί.

Ω Θεέ, στείλε μου έναν οιωνό
για να μπορώ να θυμάμαι πιο συχνά.

Κράτησέ με, δες με,
άφησέ με να δω.

Όταν γίνεις αβέβαιος, υπάρχει το πεπρωμένο
να μην κάνεις τίποτα σωστά.

Μέσα στο κεφάλι μου

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

Μέσα στο κεφάλι μου ένα κοινό δωμάτιο,
ένας κοινός τόπος, ένα κοινό τραγούδι,
ένας κοινός πλούτος, μία κοινή καταδίκη
μέσα στο κεφάλι μου. Τα μάτια μου κλείνω.
Τα άλογα τρέχουν. Απέραντοι είναι οι ουρανοί,
και γαλανή των περαστικών μου σκέψεων η έκπληξη
μέσα στο κεφάλι μου. Τι είναι αυτό το διάστημα
που εδώ πέρα βρήκα, τι είναι αυτός ο τόπος
αν όχι εγώ μονάχα; Μες στο κεφάλι μου, το πρόσωπο ποιανού;

Η προειδοποίηση

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

Για την αγάπη – θ’ άνοιγα
το κεφάλι σου στα δυο και
θα ‘βαζα ένα κερί
πίσω απ’ τα μάτια σου.
Η αγάπη είναι μέσα μας νεκρή
άμα ξεχάσουμε
τις ιδιότητες ενός φυλαχτού
και του γρήγορου αιφνιδιασμού.

Το μπλουζ του Τζακ

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

Θα στρίψω
έναν πίθηκο και θα τον καπνίσω, θα
βάλω έναν ελέφαντα στη χύτρα. Έξω θα
βγω και ποτέ δεν θα γυρίσω πίσω.
Τι καλύτερο απ’ αυτό.
Να ‘χεις ξαπλώσει, με την
πλάτη κάτω με τα
μάτια σου στο τοπίο.
Ω το τοπίο είναι γαλάζιο, το είδα
κι αυτό, κι εσένα χθες,
με μάτια κόκκινα και μπλε
γεμάτα τρόμο.
Θα στρίψω
το χαλί και θα το καπνίσω, θα
βάλω στο γκαράζ το αυτοκίνητο και θα
ξεψυχήσω, σαν ένα αρχαίο κερί θλιμμένο.

Ο λόφος

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

Πάει καιρός από τότε που ήμουν
κάτι που μια φορά με γύρισε πίσω,
κι έκανε το κεφάλι μου
ένα ψυχρό όργανο.
Είν’ απλό
να ομολογήσω. Έγινε τότε
για να φύγω μακριά, να φύγω μακριά,
για να ξαναγυρίσω.

Μα κείνη η μορφή, πρέπει να πω,
πως είναι νεκρή μέσα μου, τελείως,
και δεν θα της επιτρέψω
να ξαναεμφανιστεί-
Λέει διαστροφή, την εσκεμμένη,
την μεγαλόψυχη σκληρότητα,
που είναι μέσα μου
σαν ένας λόφος.

Ένα τραγούδι

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

Είχα ζητήσει μία ήσυχη διαθήκη
και είχα ζητήσει, σε άλλα ανάμεσα,
ένα τραγούδι.
Αυτό θα ήταν
κάτι σαν μονοτονία.
(Μία χάρη
απλούστατα. Πολύ πολύ ήσυχη.
Έναν ψίθυρο κάποιας χαμένης
κίχλης, παρότι ποτέ δεν έχω δει καμιά.
Πράγμα που εσύ ήσουν τότε. Καθισμένη
κι τόσο, γαλήνια, ίδια τόσο πολύ με αυτήν εδώ την ησυχία.
Ένα τραγούδι.
Και από σένα τώρα την ένδειξη, πράγματι, ενός ολικού
απείρου
(που δεν είναι άτολμη, ή αν είναι,
δεν είναι πια σημαντική.
Ένα τραγούδι.
Που κάποιος λέει, αν το λέει,
με προσοχή.

Το τραγούδι

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

Εξακολουθεί να έχει νόημα
να ξέρω εντέλει το τραγούδι.
Την σοφία μου την έχω
λόγω απελπισίας για κάτι καλύτερο.
Είμαι όλος ζητιάνος,
είμαι όλος αυτιά.
Σύντομα θα πουληθούν τα πάντα
και θα μπορέσω στην βάση μου να επιστρέψω
ξανά μόνος
και να προσπαθήσω άνθρωπος να γίνω.

Για μιαν Επέτειο

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Εκεί όπου ονειρεύεσαι νερό
Έχω κρατήσει χούφτα άμμου.

Οι τρόποι μου είναι απωθητικοί.
Στέκομαι εδώ αμήχανος, κι ώρα πολλή.

Είμαι κυρίως ηλίθιος.
Είσαι σχεδόν ωραία.

Θα είμαστε κι οι δύο δυστυχείς
μα δεν είναι κανείς καταραμένος

Η Αποκριά

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Ενώ αυτός που χτυπά
το γκονγκ το δια-
ψεύδει, σ’ όλη του την
απλότητα –

Παρά ταύτα η απόπειρα
οδηγεί στον θρίαμβο, για
κάποιον άλλον.

Ομοίως στην αγάπη δεν
είμαι απερίσκεπτος ή αν-
ίκανος. Η μέθοδός μου δεν είναι

τρυφερότητα, αλλά ελπίδα
προσδιορισμένη.

Η Εγχείριση

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Το Σάββατο πια είπα πως θά ‘σουνα καλύτερα την Κυριακή.
Η επιμονή ήταν μέρος κάποιας συμφιλίωσης.

Τα εξογκωμένα μάτια σου, το γκρίζο
φως κρεμόταν πάνω σου, ήσουν απαίσια.

Συμπάσχω – απλώς παλιά
σχέση συνήθειας.

Σκληρό, σκληρό να περιγράφεις
ό,τι δεν υπάρχει λόγος να περιγραφεί.

Η Προειδοποίηση

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Από αγάπη – θα
άνοιγα το κεφάλι σου στα δυό και θά ‘βαζα
μέσα ένα κερί
πίσω απ’ τα μάτια.

Πέθανε η αγάπη μέσα μας
αν λησμονήσουμε
τις αρετές του φυλαχτού
και της γρήγορης έκπληξης.

Μια Μορφή Προσαρμογής

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Οι εχθροί μου ήρθαν να με πιάσουν,
ανάμεσά τους μια ωραία γυναίκα.

Και – θεέ μου, σκέφτηκα, αυτό θά ‘ναι το τέλος μου,
γιατί δεν έχω αντιστάσεις.

Παίρνοντας τη δική τους θέση ενάντια στον εαυτό μου,
κολακευμένος που τους ανησυχούσα,

ξάπλωσα μπρος τους και καλόκαρδα κοίταξα προς τα πάνω,
σκεπτόμενος πως ίσως τούτο να βοηθούσε.

Κι εκείνη έσκυψε πάνω μου να με κοιτάξει τότε,
όντας γυναίκα.

Είναι σοφοί που στέλνουν πρώτα τον πιο δυνατό, σκέφτηκα.
Και τη φίλησα.

Και παρακολουθούσανε εκείνην, και τους δυο μας, προσεκτικά,
δεν επρόκειτο να ξεγελαστούν.

Αλλά πώς να λογαριάσεις την αγάπη, ακόμα κι όταν την αναζητάς;
Την εμπιστεύτηκα.

Όπως Λεν

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Κάτω απ’ το δέντρο σε
απαλό γρασίδι κάθησα,

κοίταζα δυό χαρούμενους
δρυοκολάπτες να εν-

οχλούνται από την παρουσία μου. Και
γιατί όχι, είπα

μέσα μου, γιατί
όχι.

Από Φόβο

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Από φόβο θέλω
να ξαναβάλω τον εαυτό μου
κάτω από τον αντίχειρα
παλιάς αγάπης, παλιού καιρού

υποτέλειας
και πόνου, τσακισμένος
σαν καρφί που
δε βγαίνει.

Γιατί, αγάπη, να υπάρχει
τέτοια διαφορά
αντί ν’ ακουγόμαστε
σε πείσμα του εαυτού μας

ή αυτού που ίσως νοιώθουμε,
ο ένας για τον άλλον,
σαν το σφυρί
να χώνουμε ξανά

στραβό καρφί
σε πόνο παλιό;

Τα Βράχια

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Προσπαθώντας να σκεφτώ
κάποια διέξοδο, τα
βράχια της σκέψης

που εκτοπίζουν,
ριγμένα στο
νερό,
άλλα πολλά.
Ώστε η ζωή είναι
νερό, η αγάπη επίσης

έχει ουσία
όμοιου είδους.
Θέλοντας

νερό μια Κυριακή
πρωί που ο Θεός δεν
θα μεριμνήσει –

νά ‘ναι η
γυναίκα μου, η ζεστασιά της
ξαπλωμένη

πλάι μου, νά ‘ναι
αυτή η αίσθηση θερμής
υγρασίας οι συνθήκες

όπου τα πάντα αναπτύσσονται;
Ρίξε
το βράχο,

με καλοσύνη σκέψου, με καλοσύνη
σκέψου εμένα.

Για την Λέσλι

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Για σένα θά ‘πρεπε
να υπάρχουν λέξεις ώστε κάτι
τουλάχιστον να πει κανείς

γι’ αυτό που δεν μπορούσε
τότε, όλο
το νόημα να πληθαίνει ασφυκτικά, σχεδόν

ένα αναπαυτικό μαρτύριο
τόσο πλήρες
το ένοιωθα.

Δυο χρόνια περνούν,
ο ίδιος πλατύς ουρανός
κάθεται πάνω μας.

Εκεί, ο τάφος είναι
όπου δεν μπορώ
ούτε καν να πάω

κάτω από κάτι δέντρα
στο χορτάρι
στο κοιμητήρι κάποιου.

Τι επιχείρημα μπορεί
να χρησιμεύσει τώρα, το φως τόσο
χτυπά,

τόσο ξανθή είσαι,
τόσο διαφορετική απ’ το σκοτάδι μας,
τα μάτια σου ένα τέτοιο μπλε.

Κάτι

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Πλησιάζω τόσο
προσεκτικά τρέμοντας, πάντα
νοιώθω την ανόητη εντέλει

ερώτηση του πώς,
λοιπόν, πρέπει να το αισθάνεται κανείς,
και ποιος. Θυμάμαι

κάποτε σ’ ένα δωμάτιο νοικιασμένο στην
27η οδό, η γυναίκα που αγαπούσα
τότε, κυριολεκτικά, αφού

είχαμε κάνει έρωτα στο μεγάλο
κρεββάτι που βρισκόταν απέναντι από
έναν νιπτήρα με δυό βρύσες,

ήθελε να κατουρήσει αλλά ένοιωθε άβολα,
αμήχανη υποθέτω γιατί
θα την κοίταζα, αυτήν που μόλις

μια στιγμή πιο πριν ήταν τελείως
ανοιχτή σ’ εμένα, γυμνή, στο
ίδιο κρεββάτι. Γονατίζοντας, με το

κεφάλι της ν’ αντανακλάται στον καθρέφτη,
τα μαλλιά της σκούρα εκεί, το
πρόσωπό της ολόκληρο, τους ώμους,

κάθησε με τα πόδια ανοιχτά, άνοιξε
μία βρύση και ντροπαλά κατούρησε. Τι
θα μπορούσε να μάθει η αγάπη από ένα τέτοιο θέαμα.

Η Απάντηση

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Άραγε θα μιλήσουμε ο ένας στον άλλον
κάνοντας το χορτάρι να λυγίσει σαν
νά ‘ταν ένας άνεμος μπροστά μας, θά ‘χει

ο τρόπος μας παρόμοια χάρη, τόση
ουσία όση η κίνηση
πράγματος που κινείται τόσο απαλά.

Σπάμε τα πράγματα κομμάτια σαν
τοίχους που τους σπάμε με το σώμα
τους ακούμε να πέφτουν μόνο και μόνο για να τους ακούμε.

Φαντάσου

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Ξέρεις μήπως ποια
είναι η αλήθεια,
τι είναι ορθά
ή λάθος ειπωμένο,

τι είναι σοφία,
ή δίκιο, τι
άδικο, ή σωστά
αν είναι,

ή δεν είναι, καμωμένο.
Σκεφτόμουνα.
Σκεφτόμουν και
σκεφτόμουν και σκεφτόμουν.

Σ’ ένα μέρος
καθόμουν,
και να
το, ένα μικρό

αμυδρό πράγμα
μετά βίας το ένοιωθες, ένα
είδος μικρού
τίποτα.

Λόγια

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Είσαι πάντα
μαζί μου,
δεν υπάρχει ποτέ
ξέχωρο

μέρος. Αλλ’ αν
στον στρεβλό
τόπο δεν
μπορώ να μιλήσω,

όχι ενδοτικότης
ή φόβος μόνο,
αλλά μιά γλώσσα
σαπισμένη απ’ αυτό που

γεύεται – Είναι
μιά ανάμνηση
νερού,
τροφής, όταν πεινάς.

Κάποια μέρα
δεν θά ‘ναι
ετούτη, τότε
να πούμε

λόγια όπως κυλά
καθαρή,
λεπτή στάχτη,
σαν σκόνη,

απ’ το πουθενά.

Το Άγαλμα

Μετάφραση: Παναγιώτης Ιωαννίδης

Σου προτείνω
ένα σώμα ξασπρισμένο, σώμα
που θά ‘τανε νεκρό
αν δεν ήταν ζωντανό.

Θα το στήσουμε όρθιο
στον κήπο, που
με τόσους κόπους
ποτίσαμε. Όλα τ’ άνθη

θα φυτρώνουν στα πόδια του,
και τα βράδια θα
μαλακώνει εκεί καθώς το σκοτάδι
θα πέφτει από ένα τέτοιο διάστημα.

Ίσως ήχους μικρούς
να βγάλει, ίσως
μόνο αγέρα, μα το
στόμα του, αν θα μπορούσε να το δει κανείς,

θα τρεμοπαίζει. Θά ‘ρθει
μια μέρα που θα περπατήσει μόλις πριν
πάμε για να το δούμε, αλλά μέχρι τότε
θά ‘χει επιστρέψει στη θέση του.

* * *

* * *

* * *

Εδώ άλλες επετειακές αναρτήσεις του dim/art