—της Μαρίλυς Αργυροκαστρίτη—
Χθες η κα Σόδη, η οποία ανέλαβε καθήκοντα βουλευτή μετά την παραίτηση του προκατόχου της, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων με την εμφάνιση της. Η πέτρα του σκανδάλου ήταν ένα ντεκολτέ που χαρακτηρίστηκε αβυσσαλέο και η βιντεακή καταγραφή του από ψηλά επέτεινε την αίσθηση αβυσσαλεότητας και οδήγησε τα ΜΜΕ να το περιγράψουν ως βαθύ μέχρι τον αφαλό.
Η αντίδραση του προέδρου της βουλής εκείνη την ημέρα κυρίου Τραγάκη και η επίκληση του προς τα θεία μόλις την είδε, σχολιάστηκε ως μια φυσική αντίδραση σε ένα τόσο προκλητικό θέαμα.
https://www.youtube.com/watch?v=aSWEMaiZgVs
Ο κύριος Τραγάκης είναι ένας ευτραφής κύριος με τσιγκελωτό μουστάκι και γενικότερη εμφάνιση που παραπέμπει σε κοινοτάρχη ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του ’60. Η εμφάνιση του μοιάζει ασφαλής για εκπρόσωπο μας στο ελληνικό κοινοβούλιο καθώς θυμίζει το πρότυπο ενός αγαπητού θείου, που αγαπάει το καλό φαγητό, τα σόκιν ανέκδοτα και σίγουρα θα μας κάνει και όλες τις χάρες. Μπορεί να μπερμπαντεύει και λίγο αλλά τιμά την εκκλησία και έχει κορώνα στο κεφάλι του την θεία. Δεν ξέρω αν είναι όντως έτσι ο κύριος Τραγάκης αλλά, όπως έκρινε εκείνος από την εμφάνιση την κα Σόδη, έτσι τα σημεία της δικής του εμφάνισης μου χτύπησαν κι εμένα στα αντίστοιχα στερεοτυπικά πρότυπα. Βασισμένη σε αυτά ούτε θα τον ψήφιζα ούτε αισθάνομαι πολύ ασφαλής που είναι εκεί μέσα.
Αν προσέξει κανείς καλύτερα το βίντεο η επίκληση των θείων ακούστηκε από το στόμα του μόλις είδε την νέα βουλευτή από μακριά. Προτού φτάσει μπροστά του το αβυσσαλέο ντεκολτέ. Είδε τα ξανθά της μαλλιά και την γενικότερη περιποίηση κι έβγαλε το συμπέρασμα ότι δεν είναι αντάξιά του.
Δεν υποστηρίζω σε καμιά περίπτωση την κυρία Σόδη. Δεν την γνωρίζω και ούτε με προδιαθέτει ότι πρόκειται για άξιο δείγμα του φύλλου μου. Όχι όμως επειδή φορούσε ντεκολτέ αλλά πιθανώς επειδή πολιτεύτηκε με την Νέα Δημοκρατία. Θα περιμένω πάντως να την ακούσω, να δω τι θα πει· σε αντίθεση με άλλες γυναίκες που την καταδίκασαν εξαρχής λόγω προκλητικότητας, κουβαλώντας νερό στον μύλο του σεξισμού. Οκ, επικαλέστηκαν το καλό γούστο, το μη “ωραίο” (με την έννοια της ώρας) της εμφάνισης, αλλά το θέμα παραμένει: σχολιάστηκε ως πλεοναζούσης — τουτέστιν προκλητικής— σεξουαλικότητας, για τα έδρανα του κοινοβουλίου του χώρου, υπεράσπισης των αξιών και αρχών του έθνους: οικογένεια (απειλείται από την σεξουαλικότητα ούτως ή άλλως), θρησκεία (ο παπάς παρών πάντα και παντού), ομοιογένεια (όποιο κεφάλι ξεφεύγει κόβεται) και σεμνότητα.
Τουλάχιστον εμείς ας υπερασπιστούμε το δικαίωμα να ντυνόμαστε όπως μας αρέσει και όπως υπαγορεύει το μέσα μας. Όχι, η κυρία που έβαλε το ντεκολτέ δεν επιθυμεί να προκαλέσει τον κάθε κύριο Τραγάκη, ούτε σηματοδοτεί την συναίνεση της σε ό,τιδήποτε μπορεί να προκαλέσει την προσβολή της. Όταν μιλάμε για αποαντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος δεν εννοούμε την ένδυση με μπούργκα αλλά την ελευθερία να φοράμε ό,τι θέλουμε χωρίς αυτομάτως να θεωρείται ότι στέλνουμε σεξουαλικό μήνυμα με αποδέκτη όποιον τύχει να το «εισπράξει», πράγμα που εξαρτάται και από την θέση που στέκεται κανείς: αν κάθεται λίγο πιο «πάνω» έχει πιο προκλητική «θέα»…
Απρίλιος 1957, Romanoff’s (Beverly Hills): η Σοφία Λώρεν καρφώνεται στο αβυσσαλέο ντεκολτέ της Τζέιν Μάνσφιλντ. Φωτό: Delmar Watson
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα
dimart 
Σχολιάστε