Αυτό δεν είναι τραγούδι #118
Dj της ημέρας, ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος
Από το 1988, και για μερικά χρόνια ακόμα, η μόνη μουσική που ακούγαμε με τους φίλους μου ήταν των U2. Έτσι, τρία χρόνια αργότερα, το 1991 που κυκλοφόρησε επιτέλους νέο δικό τους άλμπουμ, το «Achtung Baby», ήμασταν βέβαιοι ότι ακούγαμε το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών. Την επόμενη κιόλας μέρα αντέγραψα κι έστειλα στη φίλη μου τη Μαρία, που έμενε τότε στο Λονδίνο, τους στίχους του «Until The End Of The World», μιας συγκλονιστικής συνομιλίας μεταξύ του Χριστού και του Ιούδα. Δεν είχε τρόπο τότε να βρει το άλμπουμ για να ακούσει το τραγούδι, μου είπε αργότερα, οπότε κάθισε στο πιάνο της και έγραψε δική της μουσική πάνω στους στίχους.
Το επόμενο καλοκαίρι ξύπνησα ένα μεσημέρι στη Νάξο κι ήμουν μόνος στο δωμάτιο. Πιθανότατα είχα πιει περισσότερο από τους υπόλοιπους το προηγούμενο βράδυ και δεν κατάφεραν να με ξυπνήσουν για τη θάλασσα. Σύρθηκα μέχρι την κοντινότερη καφετέρια, κάθισα σ’ ένα τραπέζι κάτω από μια μουριά και πίνοντας καφέ βάλθηκα να μεταφράζω από μνήμης το «Until The End Of The World». Μια ώρα αργότερα είχα γεμίσει τρεις σελίδες με στίχους που ούτε ο Bono ούτε ο Χριστός ή ο Ιούδας τούς είχαν ποτέ φανταστεί. Γιατί έτσι συμβαίνει καμιά φορά με τα τραγούδια που αγαπάμε: ξεχνιόμαστε και νομίζουμε πως εμείς τα έχουμε γράψει, ενώ η αλήθεια είναι πως εκείνα, καθώς τ’ ακούμε, πλάθουν εμάς.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
dimart 