Είμαι όμορφη;

—της Μαρίλυς Αργυροκαστρίτη για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—

Τη δεκαετία του ’90 η Ορλάν, μια καλλιτέχνις που ευαγγελιζόταν τη «σαρκική τέχνη», υπέστη μια σειρά επεμβάσεων στο πλαίσιο του καλλιτεχνικού της πρότζεκτ, που αφορούσε την κριτική των προτύπων ομορφιάς. Μέσω αυτού θα αποκτούσε χαρακτηριστικά προσώπου αντλημένα από διάφορα κλασικά έργα τέχνης τα οποία είχε επιλέξει σύμφωνα με το συμβολικό τους φορτίο σε σχέση με τη γυναικεία υπόσταση.

Η κριτική που της ασκήθηκε έντονη, η τέχνη της αμφιλεγόμενη, αλλά το μήνυμα ουσιαστικό: έχουν όλοι (και ακόμα περισσότερο οι γυναίκες που «υπάρχουν» μέσω αυτού) δικαίωμα στο σώμα τους, στην άποψη για την αισθητική του και στον ορισμό της ταυτότητας μέσω αυτού. Η πλαστική χειρουργική είναι ένα μέσο για να προσεγγίσει κανείς το όποιο όραμα έχει για τον εαυτό του, πέρα από κοινωνικά στερεότυπα, τον θρησκευτικό ή όποιο άλλο συντηρητισμό και τη λατρεία για το «φυσικό». Είναι μια συνέχεια της μακράς πορείας κατάρριψης του θεού, που ξεκινά ήδη από την Αναγέννηση, γι’ αυτό και η Ορλάν καταπιάστηκε ακόμα και με DIY γενετική όπως την αποκαλεί η ίδια, παίζοντας με το DNA ενώ αναφέρει ξανά και ξανά πόσο εχθρική είναι προς τις γυναίκες η θρησκεία.

Η Ρενέ Ζελβέγκερ σχολιάστηκε εκτενώς λόγω των χειρουργικών επεμβάσεων που φημολογείται ότι έκανε. Ήταν μια πολύ χαριτωμένη ηθοποιός κι εμφανίστηκε πρόσφατα δημοσίως δείχνοντας αγνώριστη. Στο πρόσωπό της ειδικοί διέκριναν τα σημάδια βλεφαροπλαστικής, φίλερς, μπότοξ κι ένα σωρό άλλων ήπιων παρεμβάσεων που παραμόρφωσαν το πρόσωπό της με καθόλου ήπιο τρόπο. Τουλάχιστον όχι για τα μάτια του κοινού που την κατατρόπωσε από τα σόσιαλ μίντια  Δυστυχώς αποτελεί ταμπού τόσο το γήρας όσο και η παρατεταμένη νεότητα με τεχνητά μέσα. Είναι τόσο στενό το πλαίσιο της αποδεκτής εποχής για μια γυναίκα και ηθοποιό του Χόλιγουντ, που μάλλον αυτό θα πρέπει να είναι το περιθώριο, και οι υπόλοιπες ηλικίες η νόρμα, αν αντιμετωπιζόταν λογικά το θέμα. Η Ζελβέγκερ, αντί να βγει δημοσίως και να υπερασπιστεί το δικαίωμα της να επεμβαίνει στον εαυτό της προκειμένου να πλησιάσει στο πρότυπο που έχει στο μυαλό της για τον εαυτό της, επέλεξε να πει ότι αυτό είναι το φυσικό πρόσωπο μιας γυναίκας που ζει ήρεμα και υγιεινά. Έπαιξε το παιχνίδι της άφθαρτης καλλονής λέγοντας ένα κατάφωρο ψέμα και παίρνοντας τον ρόλο των επικριτών της που πιστεύουν στη θαυματουργή λειτουργία του DNA, στην κυτταρική ευνοιοκρατία σε μερικές και μερικούς τυχερούς, στην καλή φύση που μας τιμωρεί έτσι κι επέμβουμε. Οι υπόλοιποι, στον Καιάδα.

Σε συνέντευξή της αναφέρει ότι έφτανε στη λιποθυμία από την υπερεντατική γυμναστική και τη σκληρή διατροφή. Δεν συμπάθησε ποτέ τον εαυτό της και πρέπει να μίσησε πολύ εκείνο το παχουλό κορίτσι που την έκανε κάποτε διάσημη. Δεν ξέφυγε ποτέ από τη στερεοτυπική της εικόνα που τη στοίχειωνε — και τώρα στα 45 της υπερασπίζεται την υγεία και την ηρεμία που της χάρισαν αυτήν τη φυσιογνωμία όπως διατείνεται. Δυστυχώς για εκείνην, η υγεία και η ηρεμία χαρίζουν λιπώδη μαγουλάκια και όχι τόσο δαχτυλιδάτες μέσες. Ας υπερασπιστεί λοιπόν την αγία πλαστική χειρουργική που τη βοηθά να αντιμετωπίζει τους δαίμονές της, ή ας τους ξορκίσει αποδεχόμενη την αλήθεια της. Ενδιάμεσο δεν έχει.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα