Ιντερμέδιο δ΄
—Ηλίας Λάγιος—
Είναι το γάλα σας νερό κι αίμα η ψυχή γυρεύει·
Δράκο αν δεν φάει ο Δράκοντας, θεριεύει; Δε θεριεύει!…
—Ιωάννης Γρυπάρης—
Της μοναξιάς σκοτάδι
Όχι πως σου παραπονιέμαι
Δεν είμαι διόλου φοβισμένος
Μ’ όλα σου τα πολλά φαντάσματα…
Οι σύντροφοι, τα δροσερά κλωνάρια,
Παλέψανε τον πόθο τους στ’ αλώνια του Μεταξουργείου,
Γέρασαν κάτω απ’ τ’ όνειρο
Μέσα στην προσευχή τους.
Απ’ τ’ άνθος του κορμιού μου βγήκε στρεβλωμένη ρίζα·
Ο χρόνος ήταν ο μεγάλος καταλύτης.
Οι σύντροφοι, τα δροσερά κλωνάρια,
Ωραία μελαχρινά κορμιά που εζούλεψε κι η νύχτα
Μες στον υστερικό σπασμό της,
Παραδοθήκανε στους αφανείς.
Έφυγε η θάλασσα. Τ’ αστέρια ουρλιάζουν δίχως μνήμη,
Μέσα στον ύπνο μου περιπολούνε σιδερένια κήτη.
Ο άνεμος μοιρολογάει, σφυρίζει ο άνεμος δρεπανηφόρος,
Στα ντόκια, στ’ αμμοβολιστήρια, στους τόπους του θυμού·
Οι πεθαμένοι βρικολάκιασαν, σηκώνονται
Με ρούχα επίσημα απ’ τις πλάκες της λινοτυπίας.
Μια βέργα πένθος χτύπησε τη θύρα μου. Μπουμπούκι,
Σα σώμα κοριτσιού π’ ανοίγει σε γυναίκα.
Οι σύντροφοι, τα δροσερά κλωνάρια,
Παραμυθάκια μου στη ρίζα του δέντρου των Χριστουγέννων
Λιανές ψυχές, στα θολά μέτωπά τους
Βόσκουν αστέρια.
Της μοναξιάς σκοτάδι
Όχι πως σου παραπονιέμαι
Μονάχα που ‘μαι λίγο φοβισμένος
Από τα τόσα σου φαντάσματα…
Δέομαι τοις θεοίς για μια λιγότερο έντιμη πενία.
Ηλίας Λάγιος, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 2009
* * *
Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
dimart 