Η βιαστική αμυγδαλιά

—της Ελευθερίας Κούσια—

Η οδός Ζωοδόχου Πηγής στο Χαλάνδρι δεν διαφέρει πολύ από τις άλλες γύρω της, ίσως μάλιστα να ‘λεγε κανείς ότι είναι η πιο άσχημη σε μια γειτονιά με πολλά πεύκα, ευκάλυπτους και νεραντζιές. Δίπλα στις λιγοστές μονοκατοικίες με κήπο που της απέμειναν από τα χρόνια πριν τη δεκαετία του ’70, έχει να επιδείξει τις βαρετές πολυκατοικίες της αντιπαροχής, κάποιες άλλες πιο νέες αλλά εξίσου αδιάφορες, με στενά μπαλκόνια και πόρτες αλουμινίου. Σε μία απ’ αυτές συστεγάζεται –κανείς δεν ξέρει πόσο αρμονικά– μια Εκκλησία της Πεντηκοστής με Σχολή Pole Dancing. Μαγαζιά ενδιαφέροντος δεν έχει, έναν φούρνο μόνο, δυο-τρία συνεργεία, ένα βενζινάδικο.

Στο 11 της Ζωοδόχου Πηγής υπάρχει μια μονοκατοικία από χρόνια εγκαταλειμμένη, σαν αυτές που ζωγραφίζαμε στο νηπιαγωγείο: ισόγεια, με βεράντα χωρίς κάγκελα, ελαφρώς ανασηκωμένη ίσα με 2-3 σκαλοπάτια από το έδαφος, τετράγωνα παράθυρα συμμετρικά δεξιά κι αριστερά από την κύρια πόρτα. Στη σκεπή με τα κόκκινα κεραμίδια έχει τζάκι χωρίς ανεμοδείχτη και ακριβώς από κάτω δυο-τρεις φωλιές χελιδονιών, ίσως και παραπάνω. Δεν είναι χτισμένη ακριβώς πάνω στο δρόμο, πρέπει να διασχίσεις μια μικρή αυλή, κάτι που κάποτε υπήρξε αυλή, γιατί κάποια στιγμή διαμορφώθηκε σε θέση παρκινγκ για το αυτοκίνητο της οικογένειας – σε κάποιο σημείο του η μάντρα με τα κάγκελα αντικαταστάθηκε με αυτόματη γκαραζόπορτα, φέρει ακόμα το αυτοκόλλητο ΜΗ ΠΑΡΚΑΡΕΤΕ. Τώρα όλα είναι κλειδωμένα, χορταριασμένα, ανώνυμα.

Σ’ αυτό το σπίτι χωρίς άλλη ζωή, στη Ζωοδόχου Πηγής 11 στο Χαλάνδρι, μένει η πιο βιαστική αμυγδαλιά της Αθήνας. Αν περνάς από κει τον Ιανουάριο, όπως θα οδηγείς συλλογισμένος, ή νυσταγμένος ή θυμωμένος ή αδιάφορος, ανεπάντεχα ένα πρωί θα σου γνεύσει. Θα τραβήξει το βλέμμα σου επιτακτικά από το πουθενά επάνω της. Θα σε κάνει να εύχεσαι αντί να συνεχίσεις για τη δουλειά να μείνεις εκεί, να μπεις στην αυλή, να ξαπλώσεις στο χώμα και να χαζεύεις την ύπαρξή της, όπως θα κρέμεται από πάνω σου, ανάμεσα σε σένα και τον ουρανό. Θα σε κάνει να εύχεσαι να ήσουν ένα από τα χελιδόνια του τοίχου της μάντρας, αλλά ζωντανό-ολοζώντανο για να παίξεις μαζί της, να την φλερτάρεις, να την χορέψεις ερήμην και παρά την ανθρώπινη παρουσία στη γη.