—του Νικόλα Σεβαστάκη—
Είναι γνωστή η φράση που απηύθυνε ο Ραιμόν Αρόν στον Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, αντιπροσωπευτικό πολιτικό μιας αισιόδοξης φιλελεύθερης κεντροδεξιάς: «Μην ξεχνάτε κύριε», του είπε, «ότι η Ιστορία είναι τραγική». Τραγικό δεν σημαίνει ωστόσο μοιρολατρία του τίποτα δεν γίνεται ή του όλα επαναλαμβάνονται σε έναν κύκλο διαψεύσεων και αποτυχιών. Υπάρχει αντίθετα μια αίσθηση του τραγικού η οποία μπορεί να είναι πολύ δημιουργική και όχι παραλυτική για το δημόσιο βίο: αφορά την επίγνωση ότι στα σύνθετα πολιτικά και οικονομικά ερωτήματα, στο πρόβλημα του κράτους ή των ταμείων του κράτους, δεν αρκεί η αγαθοεργός βούληση. Ούτε κι ο εξοπλισμός σε αξίες, λεξιλόγια αφύπνισης, «εθνικά δίκαια», ιστορικές παρακαταθήκες ή κοινωνιολογικές αναλύσεις της κρίσης.
Η υπερβολική πίστη του (νεο)ριζοσπάστη αριστερού στην πολιτική βούληση υποκαθιστά την παραδοσιακή πίστη του κομμουνιστή στην ταξική πάλη. Τόσο η μια όσο και η άλλη χρειάζονται το διορθωτικό της αίσθησης του τραγικού. Για να μην κερδίσει την παρτίδα στο τέλος μια φιλοσοφία κυνικής άρνησης και μίσους για κάθε πολιτική.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Παροράματα και ημαρτημένα
dimart 