—του Νικόλα Σεβαστάκη—
Πυκνώνουν σε έντυπα και αλλού οι «εξ αριστερών» κριτικές στον συμβιβασμό που δεν ήλθε και στη συμφωνία του Τσίπρα η οποία βεβαίως δεν έχει υπάρξει ακόμα (και μπορεί και να μην υπάρξει). Το πρότυπο αυτών των κριτικών είναι πια η πόζα του πολεμιστή ο οποίος ενδιαφέρεται πρωτίστως για το καλό όνομα που έχει χτίσει, για τη φήμη και το κύρος του στον χώρο και στη γειτονιά του (από το αμφιθέατρο ως τη συνέλευση και το έντυπο).
Είναι προφανές: κάποιοι θέλουν απλώς να λένε και να ακούν από τους άλλους το ποίημα της αυτοεπιβεβαίωσής τους, της ριζοσπαστικής τους «αξιοπρέπειας». Ανεξαρτήτως των πολύ δραματικών συνθηκών και της πραγματικότητας η οποία αφορά φυσικά εκατομμύρια ανθρώπους και τη μοίρα τους, επιλέγουν λοιπόν τη θαλπωρή της ήσυχης συνείδησης από την πρακτική ευθύνη και το τραύμα της. Αυτό νομίζω ότι πρέπει να ονομαστεί ιερατικός ναρκισσισμός. Και είναι το βαρίδι της στιγμής γιατί αναπαράγει ακόμα ένα μεγάλο ψεύδος (που δεν το πιστεύει ασφαλώς ούτε ο κ. Λαπαβίτσας): ότι η σημερινή ελληνική κοινωνία με τους Λουράντους της δεν είναι μια εμπορική-συναλλακτκή κοινωνία σε τεράστια κρίση ρευστότητας αλλά μια πολεμική / ηρωική κοινότητα..
Έτσι ο πραγματικός πολιτικός χρόνος έχει πλέον βραχυκυκλωθεί στον «κομματικό» χρόνο μιας ζύμωσης εις το διηνεκές και στο επ’ άπειρον…
* * *
Φωτογραφία: Αντρέ Κερτέζ (1919)
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Παροράματα και ημαρτημένα
