Αυτό δεν είναι τραγούδι # 374
Dj της ημέρας, η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα
12 Δεκεμβρίου 2012
Έπρεπε να είναι μέρα γιορτινή. Και ήταν με έναν παράξενο τρόπο… Γιόρταζες την ορκωμοσία για το διδακτορικό, μα ήσουν μόνη. Ήλπιζες πως θα ερχόταν έστω την τελευταία στιγμή. Ήταν από εκείνες τις ελπίδες που τις διατηρείς για μέρες και ας έχει περάσει για σένα η μεγάλη μέρα.
Χρόνια μελέτης για μια τελετή λίγων λεπτών και μια φωτογραφία στο άλμπουμ. Και έπειτα τριγυρνούσες στο Ρέθυμνο που τότε γνώριζες καλά για πρώτη φορά. Εκείνη η παλιά πόλη χαράχτηκε βαθιά στη μνήμη σου. Ανακάλυψες μια πόρτα ανοιχτή σε αυλή μαγική. Μπορεί και να έψαχνες τη μαγεία, να την είχες ανάγκη. Και αμέσως σε τύλιξαν οι μνήμες της παιδικής σου ηλικίας. Τόσο μακριά από το σπίτι και όμως οι παππούδες ήταν εκεί, μπορούσες σχεδόν να τους νιώσεις.
Πόσο παράξενη γίνεται η μνήμη ώρες-ώρες; Τι παιχνίδι κι αυτό να ξαναβρίσκεις μυρωδιές καταχωνιασμένες, καλά κρυμμένες για χρόνια στα βάθη της λήθης… Πόσο πονάει η αίσθηση να μην είναι εκεί η ελπίδα και συ ανέλπιστα να επιστρέφεις νοερά σε χώρους της παιδικής σου ηλικίας. Μνήμη και λήθη· σώμα και αισθήσεις· πάντα το παιχνίδι παίζεται από δύο…
Είκοσι χρόνια μετά και μια εποχή σκοτεινή ανακάλυψες αυτό τραγούδι και βρήκε τη θέση του στις αναμνήσεις σου. Και κάθε φορά που το ακούς, ακόμα αναρωτιέσαι αν τις φωτίζει ή σε επιστρέφει σ’ εκείνο το αγκάθι της μνήμης που προσπαθείς άδικα να αποβάλεις.
Θα επιστρέφω… Πάντα θα επιστρέφω…
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
