Αυτό δεν είναι τραγούδι # 381
Dj της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
Αναρωτιέμαι αν μπορεί κανείς πραγματικά να αγαπά εξίσου την αγγλοσαξωνική και τη γαλλική κουλτούρα. Αλήθεια. Φυσικά, εμένα μου λείπουν βασικά στοιχεία ώστε να απαντήσω σε ένα τέτοιο ερώτημα, όπως για παράδειγμα οποιαδήποτε ουσιαστική σχέση με τη γαλλική γλώσσα. Προσπάθησα κάποτε. Θυμάμαι μια ανεξήγητη ανία και μια σοβαρή ενόχληση για το γεγονός ότι πρέπει να κάνεις δυο-τρεις αριθμητικές πράξεις για να πεις έναν απλό αριθμό. Μια αντίστοιχη αίσθηση ότι αυτή η κουλτούρα χοροπηδά αενάως γύρω από το point χωρίς ποτέ να το κατακτά πραγματικά (ή και να το επιδιώκει, εδώ που τα λέμε) έχω, σε γενικές γραμμές, και με τη γαλλική λογοτεχνία. Αυτός ο επίμονος απόηχος του μπαρόκ με δυσκολεύει. Αλλά μετά, είναι η Piaf. Που δεν χωράει πουθενά, σε καμία ανόητη γενίκευση. Που έχει αυτή τη φωνή και αυτό το βάθος, ώστε κάθε τραγούδι της μοιάζει σαν να είναι 4-5 τέχνες μαζί: και μουσική και θέατρο και κινηματογράφος και χορός… Η Πιαφ είναι συγκινητική με την πλήρη, απόλυτη ετυμολογική σημασία της λέξης. Την ακούς και μέσα σου μπαίνουν σε κίνηση πράγματα — πράγματα που ξέρεις, που δεν ξέρεις, που φαντασιώνεις, που επιθυμείς. Και επειδή, επιπλέον, αυτές τις μέρες αγαπάμε Γαλλία για εντελώς άλλους λόγους —ξημερώνει και 14η Ιουλίου—, voila! «Les mots d’amour». (Όπου το αγαπημένο μου σημείο είναι ακριβώς εκεί που ξεμένει από λόγια.)
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
dimart 