—του Σόλωνα Σαρακενίδη—
Ήταν νωρίς το απόγευμα, όταν κατέβηκα με τα πόδια από τους Αμπελόκηπους της Θεσσαλονίκης, όπου έμενα τότε, προς το κέντρο. Τέσσερα-πέντε χιλιόμετρα βάδην. Παρ’ όλη την ζέστη, διέκρινα μια ζωηρότητα στον δρόμο. Και τα αυτοκίνητα που περνούσαν αλλά και οι άνθρωποι που βάδιζαν είχαν κάτι διαφορετικό. Όταν έφθασα κάπου στην Τσιμισκή, τηλεφώνησα στον φίλο μου τον Μιχάλη, που έμενε Ιταλίας τότε. «Κάτι γίνεται», του λέω. «Ναι», μου λέει. Τότε είδα τα πρώτα ΙΧ με σημαίες και να κορνάρουν δαιμονισμένα. Κατάλαβα.«Έπεσε η χούντα», του λέω, «δεν υπάρχει άλλη εξήγηση». Σε λίγο, έξω από τα γραφεία της Μακεδονίας και ενώ είχε νυχτώσει: Δύο μεγάλες ανακοινώσεις. Η πρώτη έδειχνε που είχαν φθάσει οι Τούρκοι στην Κύπρο εκείνη την ημέρα. Η άλλη έλεγε ότι έρχεται ο Καραμανλής. Εκείνο το βράδυ ήμουν υπηρεσία στο δασαρχείο —που δούλευα έκτακτος— και κοιμήθηκα επάνω σε ένα γραφείο, δίπλα στον ασύρματο. Την άλλη μέρα, ξύπνησα σε μια άλλη χώρα. Ήταν 24 Ιουλίου 1974.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία De profundis
One comment