Next!

Αυτό δεν είναι τραγούδι #471
Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Το ερωτεύτηκα αυτό το τραγούδι. Γιατί, δε ξέρω. Και δεν ήταν καν δικό του, κλεψιμαίικο από τον Ζακ Μπρελ.

Να ήταν αυτή η απόγνωση στο μάτι του μουρλοσκωτσέζου, να ‘ταν ότι όσο προχώραγε το ταγκό, μόνος του κραύγαζε;

Ή μήπως είναι εκείνη η ανάμνηση των νιάτων μου, δεκαέξι χρονών τότε, σε μια εποχή που τα κορίτσια βγαίναν με τους γονείς τους και εγώ γύρναγα στις συναυλίες. Που την συγκεκριμένη ούτε συναυλία την έλεγες, πενήντα ακροατές και εκατό μπάτσοι μέσα στο Σπόρτινγκ κι ο Alex Harvey να μη δέχεται να παίξει, παρεκτός αν χόρευαν τα όργανα. Ή αλλιώς να ‘φεύγαν. Κράτησε μισή ώρα η διαπραγμάτευση μέχρι να βγουν από το γήπεδο. Και μετά, εμείς και το συγκρότημα ζήσαμε ένα πάρτι. Λίγες μέρες αργότερα, στο Βέλγιο, βρέθηκε νεκρός. Κι εμένα ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου η παραφορά του. Neeeeeeext.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια