Παραμύθι χωρίς όνομα

Αυτό δεν είναι τραγούδι #499
Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

«Παρών… αποκρίθηκε η πνιγμένη φωνή του κουλού»

Ήμουν 8 χρονών, το θυμάμαι όμως, όχι ξεκάθαρα, όχι με λεπτομέρειες, όσο με μια αίσθηση πρωτόγνωρη για το θαυμαστό που έβλεπα, μυρωδιές κλειστού χώρου, αρώματος ανακατωμένου με ελαφρά σκόνη, φώτα που αλλοίωναν την πραγματικότητα και τον χρόνο. Και μουσική, κυρίως η μουσική. Ήταν όλοι τους εκεί, ο βασιλιάς Αστόχαστος, το βασιλόπουλο, η Ειρηνούλα, ο Πολύδωρος, ο Εξάδελφος Βασιλιάς, η γαϊδουροκεφαλή…
Όμως σ’ αυτήν τη μαγική θαμπάδα του μυαλού μου, τα λόγια και κυρίως η μορφή που κάθισε εντός μου, έρχεται κάποιες φορές και τώρα, οι καταστάσεις τον αναδύουν, λυμφατικός, κωμικοτραγικός κι εν τέλει περιέργως ηρωικός στη μοναξιά του, ο κουλός.

– Πού είναι ο στόλος και ο ναύσταθμός; ρώτησε ο Βασιλιάς.
Μ΄ ένα πήδο σηκώθηκε ο κουλός και χαιρέτησε στρατιωτικά.
– Παρών! Φώναξε.
– Πού είναι ο στόλος και ο ναύσταθμός; ρώτησε πάλι ο Βασιλιάς, νομίζοντας πως δεν είχε καταλάβει.
– Παρών! επανέλαβε ο κουλός λίγο πιο δυνατά, χωρίς να κόψει τον χαιρετισμό του.
– Δεν καταλαβαίνει! είπε αποθαρρυμένος ο Βασιλιάς, Άνθρωπέ μου, ακούς τι σου λέω; Που είναι τα καράβια και οι ναύτες;
– Παρών, παρών, παρών, ξεφώνισε ο κουλός με τόση δύναμη, που πρήστηκαν οι φλέβες του λαιμού του, ενώ σα σανίδα τεντωμένος εξακολουθούσε να χαιρετά στρατιωτικά.
Το Βασιλόπουλο προσπάθησε να συνεννοηθεί μαζί του.
– Γυρεύουμε τα καράβια του Βασιλιά, εξήγησε
– Παρών! επανέλαβε ο κουλός. Ο Βασιλικός στόλος, “Τρομάρα” και “Αντάρα“, παρών! Το ναυτικό της Αφεντιάς του τού Βασιλιά, παρών!
Ο Αστόχαστος αναπήδησε.
– Τι; φώναξε με φρίκη. Τι ονόματα είπες;
– “Τρομάρα” και “Αντάρα“, η τραπεζαρία και η κρεβατοκάμαρά μου, Στη διάθεσή σας, σα θέτε να τις επισκεφτείτε, είπε ο κουλός με ένα χαμόγελο που χώριζε το στόμα του από το ένα αυτί ως το άλλο
Το Βασιλόπουλο χλώμιασε.
– Και ο ναύσταθμος; Που είναι ο ναύσταθμος; Ρώτησε
– Παρών! αποκρίθηκε πάλι ο κουλός, δείχνοντας τις μαυρισμένες πέτρες που έφταναν ως το ποτάμι.
– Στάσου, είπε νευρικά ο Βασιλιάς παραμερίζοντας το γιό του. Δε σε καταλαβαίνει. Άκου δω, άνθρωπέ μου, πες μου που κάθεται ο στόλαρχος;
Ο κουλός άπλωσε το χέρι του κατά τη δύση.
– Στα ξένα, είπε σύντομα.
– Και ο ναύαρχος….. ο ναύαρχος…. ένας ναύαρχος, που να πάρει η ευχή!
– Δεν έχουμε τέτοιο πράμα εδώ.
– Κυβερνήτες, ναύτες, καράβια, για το Θεό, που είναι όλα αυτά;
– Παρών, είπε πάλι ο κουλός
Και δείχνοντας με καμάρι τις φελούκες :
– Στόλος, παρών
Ύστερα χτυπώντας το στήθος του :
Κυβερνήτης, ναύτης και τα λοιπά, παρών! Άλλα μη γυρεύεις Αφέντη, δεν έχει.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια