Κι ο άνεμος φυσά

Αυτό δεν είναι τραγούδι #533
Dj της ημέρας, η Αγγελική Μποζίκη

Είχε χρόνια να έρθει σε τούτο το σπίτι. Μπορεί και είκοσι. Θυμόταν με νοσταλγία τα καλοκαίρια που είχε περάσει εδώ με την Θεία Μαρία και τον Τάκη. Τα μεσημέρια κάτω από την κληματαριά με κάποιο βιβλίο στο χέρι, τα πρωινά και τα απογεύματα στην παραλία και τις νύχτες που έμεναν ξάγρυπνοι να διηγούνται ιστορίες με φαντάσματα. Κοίταξε τον εαυτό της στο μεγάλο καθρέφτη και αντίκρισε κάποια που δεν αναγνώριζε. Έβαλε το γκρι μπουφάν και ένα σκούφο στα μαλλιά και έκλεισε την πόρτα του σπιτιού πίσω της. Κατηφόρισε στο δρομάκι που έβγαζε την παραλία.

Η άμμος υγρή και η θάλασσα σκοτεινή και θυμωμένη. Έκατσε λίγο στον μεγάλο βράχο στην άκρη της παραλίας. Σαν σε ταινία πέρασαν από το μυαλό της οι τελευταίοι δεκαπέντε μήνες. Όλα αυτά που την είχαν οδηγήσει σε αυτό το σπίτι για να σκεφτεί όπως είπε στην αδελφή της λίγο πριν φύγει από την Αθήνα. Δεν ήταν σίγουρη γιατί είχε επιλέξει να έρθει σε αυτό το μέρος. Ίσως γιατί της θύμιζε την πιο αθώα και ξέγνοιαστη εποχή της ζωής της. Τότε που απλά ένοιωθε στο πρόσωπο της τον άνεμο και με τα μάτια καρφωμένα στον ουρανό κοιτούσε τα αστέρια και τα φανταζόταν ως πλοία που ξεκινούν για το γύρο του κόσμου. Και έκανε σχέδια να κάνει και εκείνη το γύρο του κόσμου με ιστιοφόρο. Να στέκεται πάνω στο κατάστρωμα και να βλέπει το απέραντο γαλάζιο. Να μην τελειώνει ποτέ το ταξίδι. Αλλά δεν ήταν πια δέκα χρονών.

Σηκώθηκε από το βράχο και έβγαλε τα παπούτσια της. Έβαλε τα ακουστικά στα αυτιά και αφέθηκε στην μουσική του αγαπημένου της τραγουδιού. Περπάτησε στην υγρή άμμο πάνω κάτω στην παραλία. Πλησίασε στη θάλασσα. Τα κύματα της χάιδεψαν τα πόδια και η αίσθηση του κρύου νερού την έκανε να ανατριχιάσει. Γύρισε λίγο πιο πίσω. Έβγαλε το μπουφάν και το σκούφο από τα μαλλιά. Ο άνεμος τα έφερε στο πρόσωπο της και τα έδιωξε νευρικά. Άφησε το κινητό με το τραγούδι να παίζει πάνω στο μπουφάν και βεβαιώθηκε ότι το σημείωμα ήταν στη δεξιά της τσέπη. Γύρισε έκλεισε τα μάτια και προχώρησε προς τη θάλασσα.

Την βρήκαν την επόμενη μέρα ξεβρασμένη στην άκρη της παραλίας. Στο κινητό υπήρχε ένα μόνο τραγούδι και στο σημείωμα μόνο ένας στίχος: «Όλα θα χαθούνε και ο άνεμος φυσά»

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *