—της Stucano Closer και της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—
Μπορεί η θρησκεία να έχει χαρακτηριστεί «το όπιο του λαού», πριν από μερικές χιλιετίες όμως ήταν, απολύτως κυριολεκτικά, η μπύρα του λαού. Αν μεταφερόμασταν για λίγο κάπου 4.000 χρόνια πίσω, στη Μεσοποταμία, είναι πιθανό να βλέπαμε τους Σουμέριους, σε κατάσταση ελαφράς ευθυμίας, να ψέλνουν έναν ύμνο στη Νινκάσι, τη θεά της μπύρας. Αλλά επειδή οι Σουμέριοι έπαιρναν αυτό το μάλλον ευχάριστο θρησκευτικό τους καθήκον αρκετά σοβαρά, είχαν φροντίσει επίσης να καταγράψουν τον συγκεκριμένο ύμνο, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, περιέχει και την πρώτη γραπτή συνταγή στην ιστορία: τη συνταγή της μπύρας.
Όπως συνέβη, μάλλον, με όλα τα προϊόντα ζύμωσης, η μπύρα ξεκίνησε ως ατύχημα: η απλή εξίσωση ψωμί+υγρασία+χρόνος είχε σαν αποτέλεσμα ένα είδος στερεής μπύρας που, όπως διαπίστωσαν σύντομα όσοι την κατανάλωναν, δημιουργούσε ένα αίσθημα αυξημένης ευφορίας. Το επόμενο στάδιο, όπως τουλάχιστον παραδίδεται στον ύμνο της θεάς Νινκάσι, ήταν αυτό το «ψωμί» να διαλύεται σε νερό, να ενισχύεται με μέλι και μυρωδικά και να πίνεται κατευθείαν από το δοχείο της ζύμωσης με το καλαμάκι. Η μπύρα ως «υγρό ψωμί» ήταν γεγονός.
Και κάπως έτσι, πολύ πριν εμφανιστούν οι παμπ και πριν υπάρξει η Oktoberfest, η μπύρα έγινε θρησκεία.
* * *
Καλλιτέχνες στην κουζίνα και σεφ με ανησυχίες:
μια στήλη για την τέχνη της γαστρονομίας και τη γαστρονομία της τέχνης.
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Η κουζίνα του dim/art
dimart 
Σχολιάστε