Occupied Tears

Αυτό δεν είναι τραγούδι #627
Dj της ημέρας, η Ερασμία Κρητικού

Σάμος, χειμώνας.

Μένουμε δίπλα στο αεροδρόμιο. Κάθε τρεις και λίγο διασωστικά ελικόπτερα βουίζουν πάνω απ τα κεφάλια μας. Φυσάει· κι άλλο ναυάγιο. Βρέχει πάλι· γέροι, γυναίκες, παιδιά, περπατούν σκυφτοί, εξουθενωμένοι, με κενά μάτια και χλωμά πρόσωπα για χιλιόμετρα. Μουσκεμένοι ως το κόκκαλο. Τ’ αυτοκίνητα τους προσπερνούν βιαστικά και αδιάφορα, τινάζουν πάνω τους κι άλλα λασπόνερα απ τις λακκούβες — κάνοντας ότι δεν βλέπουν το δράμα που εκτυλίσσεται δίπλα τους, στην άκρη του δρόμου.

Μένουμε παραθαλάσσια. Μια απέραντη ακτογραμμή, ως εκεί που φτάνει το μάτι σου σπαρμένη φωσφορικά πορτοκαλί σωσίβια. Ανθρώπινα απομεινάρια: ρημαγμένα σακίδια γεμάτα άμμο, σκισμένα διαβατήρια, λούτρινα αρκουδάκια χωρίς μάτια, ένα παπουτσάκι νούμερο 18… Να ζει αυτό το παιδί άραγε; Θεέ μου, κάνε να ζει… Όποτε κάτι σαλεύει στη θάλασσα, η καρδιά μου σφίγγεται, δεν τολμώ να κοιτάξω. Η Τουρκία απέναντι, σε απόσταση αναπνοής, πόσους στεναγμούς φέρνει ο Λεβάντες; Πόσες κραυγές και θρήνους ξεβράζουν τα κύματα στις ακτές μας; Ένας ψαράς έπιασε στα δίχτυα του ένα διαμελισμένο κορμάκι νηπίου, έπρεπε να το ξεμπλέξει με τα χέρια του απ τα δίχτυα, 3 μήνες κι ακόμη να κοιμηθεί σαν άνθρωπος. Οι αυτοδύτες απεγκλωβίζουν πνιγμένους απ’ τα υποβρύχια ναυάγια· κρατιούνται χέρι – χέρι όταν βουτούν για να πάρουν θάρρος. Μπροστά μου, χτες στο λιμάνι πέρασαν τρέχοντας οι Γιατροί χωρίς Σύνορα με ένα δίχρονο (παραπάνω δε θα ‘ταν) μέσα στην αλουμινένια κουβέρτα, μελανιασμένο και χλωμό.

Η Ιστορία σε απευθείας μετάδοση. Κι είμαστε όλοι αυτόπτες μάρτυρες μιας ανείπωτης τραγωδίας ή ενός ατιμώρητου εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας. Εδώ δεν μπορείς να κλείσεις την τηλεόραση όταν σου φανούν σκληρές οι εικόνες. Αυτό συμβαίνει εδώ, δίπλα σου. Εικόνες/συναισθήματα/βιώματα/Γεγονότα που σε ξεπερνούν ως άνθρωπο και μουδιάζουν την ψυχή σου κάθε-μια-καταραμένη-μέρα. Αυτός ο εφιάλτης δεν έχει τελειωμό. Η δυστυχία μας έχει τυλίξει και πως ν’ ανασάνεις, έχει πέσει πάνω μας σύννεφο βαρύ. Εδώ είναι παραμεθόριος, θεών νταμάρι.

Ακούω τον αέρα να σφυρίζει πάλι απέξω, και λέω, Θεέ μου ας μην έχουν βγάλει βάρκες με τρομοκρατημένες ψυχές στ’ ανοιχτά. Θα τους καταπιούν τα βουβά κύματα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, με τα μωρά τους αγκαλιά… Πως μπορείς να μην τραβήξεις έξω ένα χέρι ανθρώπου που πνίγεται, μα δεν βλέπεις, ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ;

…How can you just occupy another child’s tear?
Don’t you all know?
Don’t you all care?
Don’t you all see how this isn’t fair?
Are we all blind? Do we not see?
Do we not bleed?
Of course we all know
Of course we all care
Of course we all see how this isn’t fair
We are not blind, yes, we do see
It’s time to end this misery

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.