Η διαθήκη

Αυτό δεν είναι τραγούδι #648
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

[στη μνήμη της Μπούμπας που έφυγε σαν σήμερα πριν από έναν χρόνο]

Δεν έχω φίλους τα βουνά κι όλα τα κύματα. Από τσιμέντα ξέρω μόνο, κι από σαράντα κύματα. Επίσης, δεν χορεύω, να το ξεκαθαρίσω αυτό. Ο ρυθμός κι εγώ είμαστε δυο ξένοι στην ίδια πόλη.

Όταν λέω ότι δεν χορεύω, δεν λέω την πάσα αλήθεια. Μόνος μου χορεύω μια χαρά. Όταν υπάρχει λόγος. Γενικά διαλέγω Ramones, και ειδικά το “Somebody put something in my drink”. Προφανώς.

Χορεύω και σε γάμους. Αναγκαστικά («Σήκω να χορέψεις ή σήκω και φύγε από το γλέντι μου»). Συνήθως με τραβολογάνε σ’ εκείνους τους κυκλικούς χορούς που απλώς περπατάς γύρω-γύρω κρατώντας άγνωστους από το χέρι. Μικρό το κακό: κανείς δεν ξέρει τι του γίνεται σε τέτοιες φάσεις έτσι κι αλλιώς.

Αλλά ενίοτε χορεύω οικειοθελώς και παρουσία κόσμου. Σπανίως, αλλά έχει συμβεί. Και καμιά φορά θυμάμαι και λεπτομέρειες. Όπως:

1985. Χαρές στην παρέα: ο κολλητός μου παντρεύεται την μετέπειτα καλύτερή μου φίλη. Εγώ κουμπάρος. Πολιτικός ο γάμος, ανώδυνη εμπειρία: μια υπογραφή έβαλα και καθάρισα.

Ακολουθεί παραδοσιακό γλέντι σε αυλή. Έχει κανονιστεί να χορέψω βαλς με την κουμπάρα. Έχουμε κάνει και πρόβες (control freak η κουμπάρα) και έχω μάθει τουλάχιστον να μην την πατάω. Το άγχος μου τρελό γιατί δεν έχω προλάβει να πιω τόσο που να μη δίνω δεκάρα. Χορεύουμε το ρημαδο-βαλς, χωρίς απρόοπτα για πρωτοσέλιδο. Εγώ μετράω από μέσα μου τα βήματα, λες και επίκειται μονομαχία για λόγους τιμής. Έχω μια φωτογραφία από το σκηνικό, όπου δείχνω να τραβάω μέγιστο ζόρι. Όταν με ρωτάνε γιατί μοιάζω με αναστενάρη, απαντάω «γιατί μετράω από μέσα μου, it’s the final countdown». Τελειώνει η παρωδία, μας παίρνουν με τα παλαμάκια, λάμπει η κουμπάρα, όλα καλά.

Περνούν ώρες, γλέντι τρελό. Κάποτε αρχίζει να αραιώνει ο κόσμος. Αποχωρούν πρώτοι οι ηλικιωμένοι, μετά οι μεσήλικες και μένουν μέχρι πρωίας τα ατίθασα νιάτα. Στο μεταξύ, έχω πιει τόσο που απαγορεύω το κάπνισμα σε ακτίνα δύο μέτρων τριγύρω μου γιατί το αλκοόλ εξατμίζεται από τους πόρους μου και μπορεί ν’ αρπάξει φωτιά η αποθήκη του Σαμ, να κινδυνεύσει η Λόλα κι όλα τα σχετικά.

Είμαι έτοιμος να χορέψω πραγματικά. Περφόρμανς και ινσταλέισον μαζί. Θέλω ζεϊμπέκικο (που δεν έχει και βήματα – δεν είμαι σε θέση να μετρήσω ούτε μέχρι το ένα). Ρωτάω τον πιτσιρικά που βάζει τα διασκάκια αν υπάρχει “Η Διαθήκη”. Υπάρχει. Το βάζει. Σηκώνομαι.

Από εκείνα τα τρία λεπτά δεν θυμάμαι τίποτα. (Εδώ δεν βρέθηκε ένας να με βγάλει φωτογραφία – όλοι οι φωτογράφοι είχανε γίνει λαμπιόνια, τρομάρα τους.) Όταν τελειώνει το τραγούδι, είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα και σαν υπνωτισμένος. Κάτι έχω κάνει, γιατί έχει πέσει μούγκα. Η κουμπάρα έρχεται, με αγκαλιάζει και μου λέει στο αυτί: «Αυτό είναι το δώρο που δεν θα ξεχάσω ποτέ». Κλαίει; Όχι. Άλλα η ένταση στο βλέμμα της με ξεμεθάει, συνέρχομαι. Εκείνη η αγκαλιά με έκαψε. Έγινα δώρο φλαμπέ.

Το τραγούδι αυτό δεν το ξανακούσαμε ποτέ μαζί, ως παρέα. Ούτε ξαναειπώθηκε ποτέ τίποτα για το σκηνικό. Άβατον. Ήταν τραγική η επιλογή μου για γλέντι γάμου; Όχι. Μερικά πράγματα γίνονται για να βγάλει η τύχη κακό όνομα. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, η φίλη μου αρρώστησε και πέθανε λίγο μετά τα σαράντα της. Αργά το βράδυ της κηδείας, μείναμε στο τέλος ο κολλητός μου κι εγώ, μόνοι μας στο σπίτι. Φορτωμένοι και ταυτόχρονα άδειοι.

Σιωπή.

«Θυμάσαι τότε που χόρεψες τη “Διαθήκη”;»

Θυμόμουν. Κατένευσα.

«Το ξέρεις ότι αυτό, που καθόμαστε εδώ μόνοι μας, στο σπίτι της, μετά την κηδεία της, και θυμόμαστε τον χορό σου το είχα δει από τότε;»

Ξαφνιάστηκα.

«Γρουσουζιά;»

«Όχι, ρε! Τύχη! Ήμασταν τυχεροί. Ζήσαμε μια καλή ζωή».

«Ώρα είναι να το βάλεις τώρα να το χορέψω!»

«Δεν χρειάζεται. Μια φορά φτάνει για μια ζωή».

Χαμογέλασε όπως μόνο όποιος έχει περάσει θάνατο κι έρωτα μαζί ξέρει: με χαρούμενη λύπη.

* * *

[Ο πίνακας «Greek Dancer» είναι του Jean Groberg, 2011]

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια