—της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—
Είναι απόλυτα δικαιολογημένη η θυμηδία που έχει προκαλέσει η δήλωση του νέου υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης Δημήτρη Παπαδημητρίου, ότι «εγώ μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν ακαδημαϊκός (σημ.: εννοεί πανεπιστημιακός) και οι ακαδημαϊκοί μπορούν να λένε πολλά πράγματα. Όταν όμως έρχεται η στιγμή να υλοποιήσουν πρόγραμμα, διαπιστώνουν ότι κάποια πράγματα που έχουν πει μπορεί και να είναι λάθος», αναφερόμενος στις μέχρι πρότινος απόψεις του περί διπλού νομίσματος.
Πρόκειται όντως για μια εκδοχή του γνωστού ανέκδοτου με τον λαγό που κομπάζει δεξιά κι αριστερά για το τι θα κάνει στην τίγρη – ώσπου βλέπει την ίδια την τίγρη και δικαιολογείται πως «ε, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα». Βέβαια, ολόκληρη η θητεία της κυβέρνησης μοιάζει με το συγκεκριμένο ανέκδοτο, οπότε ίσως δεν θα έπρεπε η τελευταία αυτή δήλωση να μας κάνει καμία ιδιαίτερη εντύπωση. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι.
Και δεν είναι έτσι γιατί εδώ ο υπουργός εμπλέκει μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων – όχι μόνο τα μέλη της κυβέρνησης, όπως είχε κάνει ο πρωθυπουργός όταν μίλησε για τις περίφημες «αυταπάτες». Σήμερα ο κύριος Παπαδημητρίου κατάφερε να πάρει στον λαιμό του ολόκληρη την πανεπιστημιακή κοινότητα, ισχυριζόμενος, στην ουσία, ότι οι ακαδημαϊκοί υποστηρίζουν εξ επαγγέλματος ανοησίες. Δεν είπε ότι δουλειά των επιστημόνων είναι, για παράδειγμα, να διερευνούν ενδεχόμενα, όπως θα ήταν η καθιέρωση του διπλού νομίσματος που με τόση ζέση είχε υποστηρίξει ο ίδιος στο παρελθόν. Αυτό θα ήταν και αλήθεια και θα τον έβγαζε από τη δύσκολη θέση. Αλλά όχι. Επέλεξε να πει κάτι που ο εθισμένος, πλέον, στη λαϊκίστικη υπεραπλούστευση κόσμος θα μεταφράσει ως «οι πανεπιστημιακοί δεν ξέρουν πού παν τα τέσσερα, είναι άχρηστοι, άσχετοι» κλπ.
Κι ακόμα χειρότερα: δεν δήλωσε καν ότι τα όσα υποστήριζε από την ασφάλεια της επικράτειας της θεωρίας είναι μεν, κατά τη γνώμη του, ορθά αλλά οι συνθήκες δεν επιτρέπουν αυτή τη στιγμή την εφαρμογή τους, ή κάτι τέτοιο. Τα χαρακτήρισε «λάθος», επειδή εξαίφνης βρέθηκε αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Διαχώρισε δηλαδή εντελώς τους δύο κόσμους, πάντα αναφερόμενους στους πανεπιστημιακούς γενικά. Για τον κύριο Παπαδημητρίου, τα πράγματα είναι σαφώς διαχωρισμένα: από τη μια, ο κόσμος της ακαδημαϊκής θεωρίας, που εν ολίγοις μας λέει πως είναι ένα απλό διανοητικό παιχνίδι, κι από την άλλη η πραγματικότητα, κάπου αλλού, μακριά – κι αυτός ο διαχωρισμός ισχύει για τους πανεπιστημιακούς γενικά!
Και όλα αυτά, επαναλαμβάνω, σε μια περίοδο που η αμφισβήτηση της αξίας των σπουδών και της κατάρτισης σε σχέση με την άσκηση της πολιτικής έχει φτάσει σε άνευ προηγουμένου επίπεδα. Ο κύριος Παπαδημητρίου δεν ρεζίλεψε απλώς τον εαυτό του – αυτό ουδεμία σημασία θα είχε πέρα από την ανεκδοτολογική του διάσταση. Το κακό, το πολύ κακό, είναι πως έβαλε κι ο ίδιος ένα λιθαράκι (σε μέγεθος βράχου που πέφτει στο κεφάλι του Wile E. Coyote, από το γνωστό καρτούν) στο οικοδόμημα όπου επωάζονται οι επόμενοι Καρανίκες, οι επόμενοι Μπαρμπαρούσσοι και όλοι όσοι με κάποιον διεστραμμένο τρόπο ανταποκρίνονται στο στρεβλό ιδεώδες περί «λαού».
Δεν χρειάζεται καθόλου να αποτελεί η πανεπιστημιακή εκπαίδευση ή η ακαδημαϊκή καριέρα αντικείμενο δέους. Εξάλλου, είναι πλέον κι αυτή (ευτυχώς!) αγαθό για τους πολλούς. Είναι όμως επιεικώς βλακώδες οι ίδιοι οι λειτουργοί της να επαναφέρουν τη γελοία εικόνα του γραφικού, αιθεροβάμονα επιστήμονα, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν τη δική τους αβελτηρία. Και την ποταπή τους λιγούρα για λίγη, έστω, εξουσία.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα
dimart 