Θλιμμένο βράδυ
—Λάμπρος Πορφύρας—
Θολά πούναι τα μάτια σου, θολά,
Θλιμμένα,
Και πέφτει και το βράδυ και κυλά
Κ’ είν’ όλα σαν τα μάτια σου κ’ εσένα.
Θολοί ‘ναι οι δρόμοι, τα στενά,
Οι ανθρώποι που σκυφτοί διαβαίνουν.
Θολά και τα κλαδιά πούναι γυμνά,
Και που σωπαίνουν.
Θολά ‘ναι μέσ’ στη λύπη που δε λεν’,
Όλα στη χώρα τούτη απ’ άκρηα σ’ άκρηα,
Θολά καθώς τα μάτια σου που κλαιν
Με δίχως δάκρυα…
* * *
Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
