Αντιδεξιά κειμήλια

—του Νικόλα Σεβαστάκη—

Υπήρχε ένα δυνατό αντι-μητσοτακικό πάθος στο χώρο του ανδρεοπαπανδρεϊκού ριζοσπαστικού Κέντρου. Η λαϊκή κεντροαριστερά που στήριξε τον «Αυριανισμό» στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80 δονούνταν από αυτό το ιδιαίτερο συναίσθημα που απογειώθηκε στο «βρώμικο ’89. Αυτός, ωστόσο, ο λαϊκός αντιμητσοτακισμός ήταν κατεξοχήν κεντρώος και όχι αριστερός ή αριστερογενής. Έβλεπε τον Κ. Μητσοτάκη ως προδότη της Ένωσης Κέντρου, ως Υπονομευτή της Δημοκρατικής Παράταξης. Πρωτίστως. Μετά ανακάλυψε τον νεο-φιλελεύθερο, αντεργατικό κλπ. Μητσοτάκη, με δάνεια από το αριστερό λεξιλόγιο (για το οποίο είχε επιδερμική γνώση, καθόσον άλλες ήταν οι πηγές του κεντρώου αντιμητσοτακισμού).

Τώρα κρατάω όλες αυτές τις αρχαιολογικές σημειώσεις της πολιτικής μας ηθογραφίας για έναν λόγο: γιατί βλέπω να μιλούν περί του αποστάτη Μητσοτάκη κλπ. νέοι άνθρωποι που έχουν αναφορές στη ριζοσπαστική Αριστερά των τελευταίων χρόνων. Και στον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ ακόμα που βέβαια κι αυτός κυβερνά «νεοφιλελεύθερα» (ελέω συμβιβασμού, όπως λένε). Σαν να ανακαλύπτουν την αντιδεξιά ως αντιμητσοτακισμό, ενώ η πραγματική Δεξιά της χώρας ποτέ δεν θεώρησε τους φιλελεύθερους πυρήνα ή έστω ουσιαστικό κομμάτι της.

Προφανώς, αυτό έχει σχέση με την ιστορία —και την μυθολογία— περί του εν Ελλάδι νεοφιλελευθερισμού. Δεν αφορά τα αντιδεξιά αισθήματα — και πού να θεμελιωθούν άλλωστε τέτοια αισθήματα για ανθρώπους γεννημένους το 1980;

Τριαντάχρονοι που διαβάζουν Badiou να μιλούν περί Αποστασίας χρεώνοντας στην πρόθεση του Μητσοτάκη μέχρι και τη δολοφονία Τεμπονέρα, αυτό είναι κάτι δύσκολα κατανοητό. Είναι, ενδεχομένως, άλλο ένα δείγμα παλινδρόμησης σε συναισθηματικά κειμήλια περασμένων εποχών — με δεδομένο τον γρίφο και τις δυσκολίες του παρόντος.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα