The fortune teller

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1366
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Θέλω ν’ ανοίξω ένα κινέζικο εστιατόριο. Όχι με λοστό – κανονικά και με τον νόμο. Έχω τους λόγους μου· δηλαδή, έναν λόγο – κι αυτόν, παράλογο. Η Christine (στο μυθιστόρημα του King και στην εξ αυτού ταινία του Carpenter), εκείνη η διαβολική Plymouth Fury, κάνει κάτι που πολύ μου αρέσει, ακριβώς επειδή είναι παράλογο: όταν αυτοεπισκευάζεται για να εκδικηθεί τους «κακούς», ξεκινάει όχι από τη μηχανή, λ.χ., όπως θα ήταν το φυσιολογικό (για ένα αυτοκίνητο που «φτιάχνεται» μόνο του, πάντα), αλλά από το καθρεφτάκι! Έτσι κι εγώ: θα ξεκινήσω όχι από τους σεφ και το μενού, ούτε από τον χώρο, τον εξοπλισμό ή τη διακόσμηση, αλλά από τα fortune cookies. Άλλωστε, δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η κινέζικη κουζίνα. Ούτε και καμία άλλη κουζίνα, εδώ που τα λέμε. Ούτε και για επιχειρηματίας κάνω, εξακριβωμένο… Ποιον κοροϊδεύω; Δεν πρόκειται ποτέ ν’ ανοίξω κινέζικο. Απλώς θα κάνω τον Κινέζο. Γιατί εγώ fortune cookies θέλω να γράφω! Αυτά θα είναι για μένα ό,τι ήταν το καθρεφτάκι για την Christine: στάχτη στα μάτια.

Κερνάω απόψε την πρώτη φουρνιά, για διαφήμιση. Τραβήξτε ένα – στην τύχη, άφοβα: έτσι κι αλλιώς (κυρίως αλλιώς), όλα το ίδιο λένε.

(i) Δεν είναι όλα όπως φαίνονται. (Όμως: Όλα είναι, είτε φαίνονται είτε όχι.)

(ii) Πρώτον, να γελάς· δεύτερον, να ξαφνιάζεσαι. Και να γελάς όταν ξαφνιάζεσαι. Ή και μόνο γελάς: αυτό φτάνει (για να ξαφνιάζονται οι άλλοι).

(iii) Οι φίλοι: ένας καλός λόγος για οτιδήποτε.

(iv) Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. (Το «για πάντα» είναι αδιανόητο – κι ως εκ τούτου δεν μετράει τίποτα.)

(v) Δεν υπάρχει Θεός. Απόδειξη: είναι πανάγαθος.

(vi) Ό,τι κάνεις, λες, το κάνεις για να γίνεις αυτό που είσαι. Κι αν ποτέ τα καταφέρεις, σπαταλάς τον υπόλοιπο χρόνο που σου μένει προσπαθώντας μάταια να μην είσαι αυτό που έγινες. (Αλλιώς: Δεν έγινε ό,τι ήτανε να γίνει. Κι αυτό που έγινε δεν είναι ό,τι να ’ναι.)

(vii) Δεν μπορείς να ξεδείς κάτι που είδες.

(viii) Όλα είναι στο μυαλό σου. Ακόμα και το ίδιο το μυαλό σου. (Ίσως γι’ αυτό δεν βγάζεις άκρη.)

(ix) Η δημιουργία αναμνήσεων είναι ανώφελος τρόπος οργάνωσης της ζωής (εκτός κι αν είσαι επαγγελματίας τουρίστας).

(x) Αβίωτος ο βίος. Και κρατάει τόσο λίγο, π’ ανάθεμά τον!

(xi) Το ζήτημα της μετά θάνατον ζωής καλύτερα να το αφήσεις για όταν έρθει η ώρα (σου). Γιατί εσύ θα λείπεις εκείνη την ώρα, γι’ αυτό! (Ένα πρόβλημα λιγότερο.)

(xii) Δεν έχω τίποτα να σου πω. Κι αν είχα, δεν θα το καταλάβαινες. Κι αν το καταλάβαινες, δεν θα συμφωνούσες. Κι αν συμφωνούσες εσύ, θα διαφωνούσα εγώ.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *