Αυτό δεν είναι τραγούδι #1380
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς
— Πόσων χρόνων είσαι;
— Πενήντα.
— Μπα; Δεν σου φαίνεται καθόλου.
— Ναι, αλλά είμαι.
Έκλεισα τα πενήντα σήμερα. Εντάξει, το νούμερο είναι κάπως τρομαχτικό. Κι αυτή η κατάληξη, ρε παιδί μου: «-ήντα». Χάλια ακούγεται. Βέβαια, το να «μη σου φαίνεται» η ηλικία ωραίο είναι, δεν θα πω ψέματα. Άλλοι πάλι σου λένε: «σημασία δεν έχει πόσο είσαι αλλά πόσο αισθάνεσαι». Έχει όντως την αξία του το πόσο αισθάνεσαι, η οποία πάντως είναι σχετική και όχι απόλυτη. Υπάρχουν πτυχές του εαυτού μας για τις οποίες ο χρόνος είναι κάτι το αντικειμενικό — προσπαθώ να το διατυπώσω κάπως εύσχημα, γιατί υπάρχει και η πιο κυνική διατύπωση: όπως και να αισθανόμαστε, μας συμβαίνουν πράγματα ερήμην μας, απλώς γιατί περνάει ο καιρός.
Το πόσο σε κάνουν οι άλλοι (τι ηλικία δηλαδή εκτιμούν πως έχεις όταν σε βλέπουν) υποθέτω πως είναι συνάρτηση του πόσο δείχνεις και του πόσο αισθάνεσαι. Όταν ετοιμαζόμασταν να φύγουμε από το μαιευτήριο για το σπίτι με την Αμαλία τεσσάρων ημερών, η μαία φώναξε την Ελένη και μένα και μας έδωσε μερικές βασικές συμβουλές, τύπου quickstart guide. Στο τέλος, τη ρώτησα:
— Εντάξει όλα αυτά, αλλά εγώ έχω μια βασική απορία: Πότε μπορώ να αρχίσω να παίζω με το μωρό; Εννοώ, να παίζουμε κανονικά, όχι μόνο να του κάνω διάφορα εγώ.
— Κοιτάξτε, υπάρχει ένα ζήτημα διαφοράς ηλικίας: Το μωρό είναι πολύ μικρό ενώ εσείς είστε ήδη πέντε ετών.
Τα πενήντα είναι ένα ωραίο, στρογγυλό νούμερο, κατάλληλο όχι για αποτιμήσεις —θεωρώ πως είναι νωρίς ακόμη γι’ αυτές, άσε, θα τις κάνουμε όταν βγούμε στη σύνταξη, δηλαδή ποτέ— αλλά για έναν έλεγχο στις προφητείες και στις προβλέψεις των άλλων: θα πας στρατό και θα είναι έτσι, θα παντρευτείς και θα είναι γιουβέτσι, θα κάνεις παιδί και θα αλλάξουν τα πάντα όλα — τρίχες κατσαρές. Σχεδόν χαιρέκακα λένε τέτοια οι άνθρωποι (όχι όλοι, βέβαια) και στην καλύτερη περίπτωση είναι απλώς βλακείες, στη χειρότερη είναι οι δικές τους προβολές. Γενικώς εν προκειμένω με καλύπτει η διατύπωση του Ερίκ Σατί: Μου λέγανε: «Θα γίνεις πενήντα και θα δεις». Έγινα πενήντα και δεν είδα τίποτα.
Εν πάση περιπτώσει, αν και υποτίθεται πως τα πενήντα είναι η ηλικία στην οποία αρχίζουμε τις αναδρομές στο παρελθόν, εγώ δεν κάνω πολλές. Θα μου πεις, πότε να προλάβεις, λίγες μόνο ώρες είσαι πενήντα. Σωστό κι αυτό, δεν λέω, αλλά ούτως ή άλλως θεωρώ τις αναδρομές μάλλον χάσιμο χρόνου. Για το μέλλον αναρωτιέμαι σε λογικές δόσεις, νομίζω. Παλιότερα το έκανα περισσότερο αυτό, να αναρωτιέμαι για το μέλλον δηλαδή, αλλά, όπως λέει κι ο Dylan, I was so much older then, I’m younger than that now.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
dimart 