Οι καμπάνες
—Γκιγιώμ Απολλιναίρ—
Μετάφραση: Μήτσος Παπανικολάου
Καλέ μου ωραίε μου τσιγγάνε
Άκου οι καμπάνες πώς χτυπάνε
Κάθε φορά τρελά αγαπιόμαστε
Νομίζοντας πως δε φαινόμαστε
Μα δεν κρυφτήκαμε καλά
Μας είδαν όλες οι καμπάνες
Απ’ τα καμπαναριά ψηλά
Και στο ντουνιά το διαλαλάνε
Αύριο ο Γιάννης κι ο Θωμάς
Η Μάρω η Μάρθα η Κατερίνα
Η φουρναρίνα κι ο ψωμάς
Και η εξαδέρφη μου η Μαρίνα
Θα γελούν όταν θα περνώ
Πια δε θα ξέρω τι να κάνω
Μακριά μου θα ‘σαι. Θα πονώ
Κι ίσως ακόμα να πεθάνω.
* * *
Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
dimart 