Η γύψινη προσωπίδα
—Τάκης Βαρβιτσιώτης—
Κι ο θάνατος; Πώς είναι αλήθεια ο θάνατος
Σε τούτα τα μέρη;
Απλός, χαρούμενος, γιορταστικός,
Σα μια σειρά υψωμένες γαμήλιες λαμπάδες
Που ανάβουν άξαφνα στην κρύπτη ενός χειμώνα.
Απλός, γαλήνιος, σιωπηλός,
Σαν τις αγαπημένες μας που κοιμούνται κάτω απ’ το χιόνι
Με σταυρωμένα χέρια, σώματα σκληρά, παγωμένα,
Με μόνη την αίγλη που τους χαρίζει
Το αθόρυβο πέσιμο ενός φύλλου
Το ήσυχο πέταγμα ενός πουλιού
Με μάτια όπου εμπιστεύεται τα ρόδα της μονάχα η πάχνη
Σαν τις αγαπημένες μας που κοιμούνται κάτω από τη χλόη
Κι όμως τα χείλη τους αποκρίνονται μ’ ένα αδιόρατο τρεμούλιασμα
Πίνουν αδιάκοπα βροχή και σωπαίνουν
Προφέροντας με τη σιωπή τους έναν καλύτερο λόγο.
* * *
Άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
dimart 