Αν ήμασταν ψαράδες

[Ένα ποίημα της Ελένης Κοσμά σε πρώτη δημοσίευση].

Αν ήμασταν ψαράδες
θα βγαίναμε νύχτα στη ραγισμένη θάλασσα
θα ρίχναμε ένα δίχτυ
και θα μαζεύαμε τις πίκρες της
και τα νεκρά της ψάρια·
θα περιμέναμε ήσυχοι
πάνω στη βάρκα μας
όσο το δίχτυ απλώνεται στην παγωμένη θάλασσα
και τη σαρώνει,
χωρίς να μας περνάει απ’ το μυαλό
πως είμαστε κι εμείς
στην επικράτεια του διχτυού.
Και ίσως, αν όχι τώρα,
στην επόμενη ψαριά
βρεθεί κάποιος ψαράς
να μας σαρώσει με το δίχτυ του·
και αλίμονο αν τύχει να ’μαστε
στη φύρα και μας αδειάσει
πίσω ξανά στην ανελέητη θάλασσα.