Παγκόσμια Ημέρα Οργασμού

Στην επόμενη ζωή μου θέλω να ζήσω ανάποδα. Να την αρχίσω ως πεθαμένος και να την τελειώσω ως οργασμός.

—Woody Allen—

Ο καλλιτέχνης πίσω από την Παγκόσμια Ημέρα Οργασμού

—της Ελένης Κεχαγιόγλου—

Παγκόσμια Ημέρα Οργασμού; Μάλιστα, Παγκόσμια Ημέρα Οργασμού! Και γιατί να μην υπάρχει η Παγκόσμια Ημέρα του Οργασμού; Εδώ υπάρχει Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας (μοσχαρίσιας ή χοιρινής, αδιάφορο) και Πεολειχίας, η οποία ζητά από τα κορίτσια (αλλά γιατί μόνο από τα κορίτσια;) κάθε 14η του Μάρτη να ψήνουν μια μπριζόλα στον καλό τους, και μετά να του προσφέρουν την υπέρτατη, κατά τον εμπνευστή της, ηδονή.

Κι αν η «Steak & BJ Day» οφείλει την ύπαρξή της −από το 2002− στον αμερικανό ραδιοφωνικό παραγωγό Τομ Μπέρτσι, η σημερινή ημέρα προς τιμήν του Οργασμού (με κεφαλαίο το «ο») επινοήθηκε από τον επίσης αμερικανό Αλεξάντερ Χίρκα, ο οποίος είναι εικαστικός καλλιτέχνης και ερασιτέχνης μουσικός, μανιακός εραστής του σινεμά, ηθοποιός και συγγραφέας (με ψευδώνυμο) χιουμοριστικής ερωτικής λογοτεχνίας. Ο Χίρκα –που είναι άθεος, δηλώνει αμφίφυλος, τάσσεται με πάθος υπέρ της κάθε λογής «διαφορετικότητας», πιστεύει στην πολυγαμία και όχι στις τυπικές σχέσεις των δύο ανθρώπων− το 1998 φρόντισε να καθιερωθεί η παγκόσμια αυτή ημέρα ως αίτημα για το δικαίωμα όλων στην ηδονή, την οποία (καθώς ο ίδιος λέει) εμπνεύστηκε χάρη στη απορία του: «Τι θα γινόταν εάν όλος ο κόσμος έβγαζε θετική ενέργεια [σ.σ., βλ.: είχε οργασμό] ταυτόχρονα;» Βέβαια, για να απαντηθεί πειραματικά το ερώτημά του, ο Χίρκα όφειλε να έχει προνοήσει ώστε να έχει προσδιοριστεί και η συγκεκριμένη ώρα κατά την οποία η παγκόσμια κοινότητα θα άφηνε να διαχυθεί η θετική ερωτική της ενέργεια στο σύμπαν. Και πράγματι, ζητά να φροντίσουμε να έχουμε οργασμό, με τον ή τη συντροφό μας, σε γκρουπ ή μόνοι μας, στις 11:00 ώρα Γκρίνουιτς – αλλιώς, όποια ώρα της ημέρας ή της νύχτας κάνει στον καθένα κέφι. Η ημέρα εναντιώνεται στην ποινικοποίηση του οργασμού στην οποία όλες ανεξαιρέτως οι θρησκείες προβαίνουν, διαδίδει τις επιστημονικώς τεκμηριωμένες θετικές συνέπειες του οργασμού στον άνθρωπο, ο οποίος εξ αυτού προσδιορίζεται ως «πηγή των καλών αισθημάτων», και ζητά από τους «οπαδούς» της να αφιερώσουν τον (συγκεκριμένο και τουλάχιστον έναν) οργασμό τους υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης – μάλλον, βέβαια, ως παρωδία σήμερα του περίφημου κινήματος των χίπις που αποθέωσε τον Τζον Λένον και τη Γιόκο Όνο κατά το μήνα του μέλιτός τους το 1962 χάρη στη διαμαρτυρία τους με το σύνθημα: «Κάνε έρωτα, όχι πόλεμο».

Ο Νεοϋορκέζος Χίρκα (σήμερα 62 ετών), διόλου τυχαία, ενηλικιώθηκε και έζησε την εφηβεία του τη δεκαετία του ’60 («παιδί» της οποίας δηλώνει) αυτοπροσδιορίζεται ως άνθρωπος εξίσου ενάντια στον νοσηρό αμερικανικό πατριωτισμό και στον εθνικισμό. Μάλιστα, δεν δίστασε να κατηγορήσει (στις «Σημειώσεις ενός ταραγμένου πολίτη» που έγραψε από την περίφημη 11η Σεπτεμβρίου έως τις 27/9/2001 και δημοσίευε στο blog του) τον Στήβεν Σπήλμπεργκ και τον πρωταγωνιστή του στην ταινία Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν (1998) ότι με την ταινία αυτή βοήθησαν το αμερικανικό έθνος να ξεχάσει τα οδυνηρά μαθήματα από τον πόλεμο του Βιετνάμ με μια εξιδανικευμένη εκδοχή του πιο απομακρυσμένου χρονικά Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου… Η δε άποψή του για το γεγονός συμπυκνώνεται ίσως στις εξής φράσεις: «Οι τρομοκράτες είχαν μεθύσει με δύο νόμιμες ουσίες —θρησκεία και πατριωτισμό— σε τοξικές δόσεις αυτοεπιβεβαίωσης. Η αντίδραση εδώ ήταν να κουνάμε σημαίες και να τραγουδάμε God bless America, σε φονικές για τον εγκέφαλο δόσεις. Ο Οσάμα μπιν Λάντεν ήταν το τέρας του Φρανκεστάιν που εμείς βοηθήσαμε να δημιουργηθεί, όταν ήταν χρήσιμος για τις επιδιώξεις μας για παγκόσμια κυριαρχία, και ξαφνικά υιοθετούσαμε τη νοοτροπία των-χωρικών-που-κρατάνε-πυρσούς για να τον κυνηγήσουμε».

Εντέλει, είναι σαφές, εάν ο Χίρκα είναι όντως ένας λιμπερτίνος πανσεξουαλικός καλλιτέχνης, εάν έχει επί της ουσίας σχέση με τον υπερρεαλισμό όπως μαρτυρούν τα κολάζ του (βλ. παραπάνω), τότε η πρόταση και η υποστήριξη της Παγκόσμιας Ημέρας του Οργασμού ήταν ίσως εκ μέρους του η προσπάθεια να καταδείξει την καταπιεστική στη σεξουαλικότητα επίκτητη ηθική. Παρ’ όλα αυτά, η ημέρα έχει φυσικά και τα αξεσουάρ της, τα οποία πωλούνται, βεβαίως, έναντι τιμήματος (20 και κάτι δολάρια) στο Διαδίκτυο. Είπαμε, καπιταλισμό έχουμε∙ αφήστε, δε, που η λέξη «οργασμός», εκτός της κυριολεκτικής σημασίας της, είναι μία λέξη που απέκτησε ισχυρή μεταφορική σημασία (=έντονη δραστηριότητα με συγκεκριμένο σκοπό). Διότι, κατά τα άλλα, από τις λέξεις που συνδέονται ή που αφορούν την ερωτική/σεξουαλική διαδικασία (πλην της λέξης «ηδονή») όλες οι άλλες προέρχονται από εκείνες που τα λεξικά χαρακτηρίζουν είτε (χυδ.) (= χυδαίες), είτε (λαϊκ.) (= λαϊκές) – αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, ηδονική μεν, σχετική και με τα κοινωνικά στερεότυπα δε.

* * *

Η ηδονή της ζωής και η ηδονή του οργασμού είναι πανομοιότυπες. Το ακραίο άγχος του οργασμού βρίσκεται στον πυρήνα του γενικότερου φόβου για τη ζωή.

Wilhelm Reich

«Ω αυτός ο φοβερός χείμαρρος που κατεβαίνει…»

—της Μαρίας Τσάκος—

Στις 2 Φεβρουαρίου του ‘12, κάναμε στη Θεσσαλονίκη μιαν ολονυχτία (ή, καλύτερα: περάσαμε μια μέρα και μια νύχτα) διαβάζοντας φωναχτά, εκ περιτροπής, τον Οδυσσέα του Τζόυς, σε ένα μπαρ — όπου μπαινόβγαιναν θαμώνες, έπιναν, άκουγαν, μιλούσαν μεταξύ τους, συμπεριφέρονταν κανονικά, με άλλα λόγια. Ήταν τα γενέθλια του Τζόυς και μαζί τα 90 χρόνια από την έκδοση τού βιβλίου —του μνημειώδους αυτού βιβλίου—, κι αποφασίσαμε να τα γιορτάσουμε έτσι. Αρχικά, ήταν ιδέα του Ίκαρου Μπαμπασάκη και επρόκειτο να υλοποιηθεί στην Αθήνα, από εκείνον τη δανείστηκε ο Αθανασιάδης και το διοργανώσαμε τελικά, όλοι μαζί, επάνω. Ο Κυριάκος αποφάσισε να διαβάσω εγώ τις τελευταίες τρεις σελίδες του βιβλίου που είναι και οι τελευταίες του διάσημου μονόλογου της Μόλλυ. Έχει μεγάλη δυσκολία ο μονόλογος στη μεγαλόφωνη ανάγνωση, γιατί είναι γεμάτος εναλλαγές σκέψεων και εικόνων, με διάχυτο  ερωτισμό —και προκλητικό λεξιλόγιο— και όλα αυτά δίχως ούτε ένα σημείο στίξης — δίχως κόμμα ή τελεία επί πενήντα σελίδες. Σου επιβάλει έτσι μιαν ανάγνωση αγωνιώδη και ασθματική, σχεδόν ξέπνοη. Όταν άρχισα να διαβάζω την τελευταία παράγραφο και ενώ πάσχιζα να εκφέρω τις λέξεις σωστά και να χρωματίζω τη φωνή μου και το κείμενο όπως του άξιζει, μου πήρε μερικές σειρές, ίσως τρεις, ίσως και περισσότερες, και τότε μόνο, αίφνης, κατάλαβα πως διάβαζα, πως απήγγειλα, έναν λογοτεχνικό οργασμό. Τελειώνοντας, τη στιγμή ακριβώς του τελευταίου «Ναι», άρχισαν να τρέχουν δάκρυα —όχι συγκίνησης ακριβώς, ούτε ανακούφισης μόνο— από τα μάτια μου.

[…] και  Ω αυτός ο φοβερός χείμαρρος που κατεβαίνει  Ω η θάλασσα η θάλασσα κατακόκκινη μερικές φορές σαν τη φωτιά και τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα και οι συκιές στους κήπους της  Αλαμέδας  ναι και όλα τα παράξενα δρομάκια και τα τριανταφυλλιά και τα γαλάζια και τα κίτρινα σπιτάκια και οι κήποι με τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά και τα γεράνια και τους κάκτους και το Γιβραλτάρ ένα κορίτσι που ήμουνα τότε ένα  Άνθος των βουνών  ναι όταν έβαλα το τριαντάφυλλο στα μαλλιά μου όπως συνηθίζαν τα κορίτσια της Ανδαλουσίας ή θα φορέσω ένα κόκκινο  ναι πώς με φίλησε κάτω από το Μαυριτάνικο κάστρο και σκέφτηκα λοιπόν αυτός ή όποιος άλλος το ίδιο κάνει κι ύστερα τον κάρφωσα με τα μάτια μου για να μου κάνει πάλι την πρόταση  ναι κι ύστερα μού ζήτησε αν θα ήθελα  ναι να πω  ναι το άνθος μου των βουνών και στην αρχή τον αγκάλιασα  ναι και τον τράβηξα κάτω πάνω μου έτσι που μπορούσε να νιώσει τα στήθη μου όλο άρωμα  ναι κι η καρδιά του πήγαινε να σπάσει  και  ναι είπα  ναι θέλω  Ναι.

Οδυσσέας, Τζέημς Τζόυς – μετάφραση Σωκράτης Καψάσκης. Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1990.

* * *

Το μόνο κακό με το να είσαι άθεος είναι πως δεν έχεις κανέναν να φωνάξεις την ώρα του που φτάνεις σε οργασμό

Αγνώστου

Υστερική λογοτεχνία: ο οργασμός ως τέχνη

—του Γιώργου Τσακνιά—

Η υστερική λογοτεχνία (hysterical literature) είναι μια σειρά βίντεο του αμερικανού (ζει στη Νέα Υόρκη, η καταγωγή του είναι από τη Νέα Ορλεάνη) φωτογράφου Claytton Cubitt. Η σειρά ξεκίνησε πέρσι τον Αύγουστο και έγινε πολύ σύντομα viral.

Σε κάθε βίντεο, μια γυναίκα κάθεται σε ένα τραπέζι. Αυτοσυστήνεται στην κάμερα και κατόπιν αρχίζει να διαβάζει από ένα βιβλίο. Η ίδια έχει διαλέξει από ποιο βιβλίο θα διαβάσει, καθώς και το πώς είναι ντυμένη. Κάτω από το τραπέζι βρίσκεται η βοηθός του Claytton Cubitt, με έναν δονητή (Hitatchi, συγκεκριμένα) στο χέρι. Η βοηθός δεν ορατή από τους θεατές· ούτε βεβαίως ο δονητής, ούτε το πώς ακριβώς τον χρησιμοποιεί η βοηθός του φωτογράφου επί (ή εντός) της αναγνώστριας — οι θεατές απλώς γνωρίζουν την πληροφορία αυτή. Όπως και να ‘χει, τα βίντεο της σειράς έχουν γίνει αποδεκτά από το youtube, οι κανόνες του οποίου είναι ιδιαίτερα αυστηροί.

Για κάθε γυναίκα, το στοίχημα είναι να διαβάσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο απόσπασμα από το βιβλίο, παρά τον αντιπερισπασμό κάτω από το τραπέζι. Όταν δεν μπορεί πια να διαβάσει άλλο, ξαναλέει το όνομά της, λέει από ποιο βιβλίο διάβασε και αποχωρεί.

Στο site της σειράς, ο Clayton διευκρινίζει:

• ο τίτλος παραπέμπει στην παμπάλαιη έννοια της γυνακείας υστερίας —δηλαδή της γυναικείας σεξουαλικότητας ως αιτίας κάθε λογής «παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς»— και στις μεθόδους «θεραπείας» αυτής στης βικτωριανή εποχή.
• στόχος της σειράς είναι να διερευνήσει ορισμένα θέματα σε διάφορα επίπεδα: τη μάχη μεταξύ μυαλού και σώματος· τη σχέση μεταξύ της γυναικείας σεξουαλικότητας και της αίσθησης της ντροπής· την πολιτισμική αντίθεση τέχνης και σεξ — ιδίως το πώς οι άνθρωποι αντιδρούν στον συνδυαμό τους.
• μία (μόνο) από τις αναγνώστριες είναι πορνοστάρ, μια άλλη είναι χορεύτρια και μοντέλο, αρκετές είναι καλλιτέχνιδες.
• η σκηνοθετική οδηγία προς τις πρωταγωνίστριες είναι να διαβάσουν όσο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου μπορούν και, όταν δεν μπορούν άλλο, να αποχωρήσουν. Το αν φτάνουν σε οργασμό και το αν προσποιούνται ή όχι είναι δικό τους θέμα.

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

* * *

Ενας οργασμός την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα

May west

Ἡ πορνογραφία, τελευταία ἀναλαμπὴ τοῦ μοντερνισμοῦ

—του Χρήστου Νάτση—

Ὁ ὀργασμός, ἔχει εἰπωθεῖ, δὲν ὑπῆρξε ποτὲ φιλοσοφικὸ γεγονός. Ὅσο βακχικὴ καὶ νἄναι ἡ μέθη τῆς ἀλήθειας, ἡ ἔννοια δὲν μπορεῖ νὰ μείνει ὄρθια ἐκεῖ ὅπου τὰ πόδια λυγίζουν. Παρόλα αὐτά, ἡ φιλοσοφία ἔχει ὑπάρξει ὀργασμικό γεγονός. Ἀναλόγως ὅμως τοῦ τί φιλοσοφία εἶναι, ἀντιστοιχεῖ και σὲ διαφορετικὰ ἤδη ὀργασμοῦ. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ ἀναγνωρίσει κανεὶς στὴν ὑποκειμενιστικὴ φιλοσοφία τοῦ μοντερνισμοῦ τῆς πομπώδους αὐταρέσκειας, τῆς ἀφελοῦς πίστης σ’ ἕνα εὐτυχισμένο τελείωμα τῆς ἱστορικῆς διαδικασίας, τῆς πίστης στὴ σαφήνεια τῶν ὁρισμῶν καὶ τῶν διαδικασιῶν τὸν ἀντρικὸ ὀργασμό: ἑστιασμένος σ’ ἕνα ὄργανο, ἐπιτυγχάνεται ἀσφαλῶς μέσω ἁπλῶν ὑπολογιστικῶν βημάτων. A contrario, ἡ φιλοσοφία τοῦ μεταμοντερνισμοῦ, ποὺ βλέπει τὴν ἱστορία σὰν «μιὰ διαδικασία χωρὶς ὑποκείμενο», ποὺ ἑστιάζει στὶς ροὲς ἔναντι τῶν οὐσιῶν, ποὺ δὲν γνωρίζει ἕνα τέλος ἀλλὰ πάμπολλες κορυφώσεις και ἐπανακορυφώσεις, ποὺ ἀναγνωρίζει τὸ μερικό/τοπικὸ ὡς ἴσης καὶ ἀνώτερης σημασίας ἀπὸ τὸ καθολικό/παγκόσμιο, ποὺ ἀναγνωρίζει τὴν ἀλήθεια τῆς προσποίησης ὡς προσποίηση τῆς ἀλήθειας, εἶναι γυναικεία ὀργασμικός.

Ἡ ἐπίθεση ποὺ δέχτηκε ὁ μοντερνισμὸς ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους τῆς καχυποψίας, γενικευμένος κοινὸς τόπος σήμερα, δὲν κατάφερε νὰ ἀλώσει ἕνα καὶ μόνο φρούριο: τὴν πορνογραφία. Στοὺς ὤμους -καὶ σὲ λοιπὰ μέρη τοῦ σώματος- τῶν πρωταγωνιστῶν τῆς βαριᾶς βιομηχανίας τοῦ σεξουαλικοῦ θεάματος ἔπεσε τὸ βάρος τῆς ὁλοκλήρωσης τοῦ ἡμιτελοῦς -κατὰ Χάμπερμας- προτάγματος τοῦ Διαφωτισμοῦ. Στὴν πορνογραφία κυριαρχεῖ ἀνορθωμένη ἡ ἀλήθεια τοῦ φαλλολογοκεντρισμοῦ, καὶ ἡ ἱστορία δὲν τελειώνει ποτὲ ἄν δὲν ἐπιτευθεῖ ἡ πλήρης ἐκτύλιξη τῶν ὀργασμικῶν δυνάμεων. Βέβαια, ἡ προσποίηση καὶ οἱ παρα-πολυ-κορυφωτικοὶ μεταμοντέρμοι ὀργασμοὶ δὲν λείπουν, εἶναι ὅμως ἐνταγμένοι στὴν μεγάλη Ἀφήγηση τῆς ἐκσπερμάτωσης. Αὐτὴ κινεῖ τὰ νήματα, ἀκόμη καὶ ὅταν τὴν προκαλεῖ ἡ εἰρωνεία τῆς κοινότητας, ἡ μανία ἀφανισμοῦ τοῦ σκουίρτινγκ.

* * *

Μπορεί να μην είμαι καμια φοβερή ηθοποιός άλλα έχω γίνει η καλύτερη στους κινηματογραφικούς οργασμούς. Βαριανασαίνεις δέκα δευτερόλεπτα, γυρνάς δεξιά-αριστερά το κεφάλι, μιμείσαι ελαφρά κρίση άσθματος και μετά πεθαίνεις λίγο.

Candice Bergen

To dim/art εύχεται σε όλες και όλους καλούς οργασμούς — τώρα και πάντα!

 

 

Εδώ άλλες επετειακές αναρτήσεις του dim/art