Σήμερα κλείνουν 69 χρόνια από την πρώτη δημοσίευση των Peanuts, του Charles M. Schulz. Η παρέα του Σνούπι, του Γούντστοκ, του Τσάρλι Μπράουν, της Λούσι, του Λάινους και των άλλων παιδιών, ονομάζόταν αρχικά Li’l Folks. Με αυτόν τον τίτλο ο Schulz είχε δημοσιεύσει ήδη μερικά στριπ στην St. Paul Pioneer Press, την εφημερίδα της γενέτειράς του, από το 1947 ώς το 1950. Εκεί είχε κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή του χαρακτήρας με το όνομα Τσάρλι Μπράουν. Επειδή όμως ο τίτλος Li’l Folks θύμιζε επικίνδυνα κάνα δυο άλλα κόμιξ της εποχής, το United Feature Syndicate, που είχε αναλάβει την έκδοση, κατέληξε στο Peanuts.
Στις 2 Οκτωβρίου του 1950, το πρώτο στριπ των Peanuts εμφανίστηκε σε εννέα εφημερίδες ταυτόχρονα: Washington Post, Chicago Tribune, Minneapolis Tribune, Allentown Call-Chronicle, Bethlehem Globe-Times, Denver Post, Seattle Times, New York Times, και Boston Globe.
Ο Schulz απεχθανόταν τον τίτλο Peanuts και ποτέ δεν κατόρθωσε να συμβιβαστεί και να τον αποδεχτεί. Έτσι, οι συλλογές που δημοσίευσε κατά καιρούς, έφεραν το όνομα του Σνούπι ή του Τσάρλι Μπράουν αλλά ποτέ τον τίτλο Peanuts. Σε μια συνέντευξή του το 1987, ο Schulz σχολίασε τον θρυλικό, πλέον, αλλά τόσο μισητό για τον ίδιο τον δημιουργό τίτλο: «Είναι εντελώς γελοίος, δεν έχει κανένα νόημα, απλώς προκαλεί σύγχυση. Είναι αναξιοπρεπής — και νομίζω ότι το χιούμορ μου έχει αξιοπρέπεια».
* * *
Εδώ άλλα επετειακά αφιερώματα από το dim/art
dimart 
Το 2007, στην Ελληνοαμερικανική Ένωση είδα την έκθεση “Peanuts Through 50 Years” διοργανωμένη από την Comicdom,σε συνεργασία με το Charles Schulz Museum & Research Center.
Το συγκινητικό κομμάτι είναι σίγουρα το ότι βλέπεις αγαπημένους ήρωες της παιδικής σου ηλικίας στο πρωτότυπο.
Το άλλο, το ακόμα πιο ύπουλα συγκινητικό, είναι πως αναπόφευκτα, λόγω διαστροφής του επαγγέλματος, παρατηρείς όλη την εξέλιξη στην φυσική και ψυχική κατάσταση του δημιουργού, όλη την ιστορία του, τα πάνω και τα κάτω του, μέσα απ’αυτές τις λιτές απλές γραμμές.
Εδώ έγκειται και η τρομερή περιεκτικότητα του σχεδίου, κυρίως του cartoon, σε πληροφορίες, σε σχέση με το έγχρωμο ζωγραφικό έργο, που πολύ πιο εύκολα μπορεί να θολώσει τα νερά. Η γραμμή είναι ευέλικτη, αεικίνητη και αμείληκτη.
Αμήχανη, τα πρώτα χρόνια, γύρω στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 στις πρώτες δημοσιεύσεις, γίνεται περίτεχνη και αποφασιστική μια δεκαετία αργότερα, για ν’αγγίξει το pick της,την δεκαετία του’70, και να συνεχίσει μέχρι το τέλος, τρεμάμενη πια, μέχρι την τελευταία μέρα του Schulz, το Φεβρουάριο του 2000.
ο Schulz, που έπασχε από καρκίνο και πάρκινσον τα τελευταία χρόνια, σχεδιάζε πιο αραιά μεν,αλλά δεν σταμάτησε ποτέ. Το τελευταίο του strip, σχεδιάστηκε μια μέρα πριν, και δημοσιεύτηκε τη μέρα του θανάτου του.
Τα peanuts,(sorry Mr. Schulz, χρησιμοποιώ τον όρο μόνο για χάρη συντομίας), παραμένουν ολοζώντανα,ακμαιότατα και διαχρονικά.
Ο δημιουργός τους φρόντισε να τους να τους εμφυσήσει anima*.
* anima: ψυχή, εξ’ου και animation.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!