Ένα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι — αλλά με λονδρέζικη καταγωγή
—του Γιώργου Τσακνιά—
Το Rock the Casbah (1982) ήταν το τρίτο single από το Combat Rock των Clash. Με το Mustapha Dance —μια κάπως πιο dance εκδοχή του ίδιου κομματιού στο flipside— το Rock the Casbah έφτασε στη θέση 8 του top 100 του Billboard.
Σύμφωνα με το ένθετο στο box set Clash on Broadway (1991), ο Bernie Rhodes, μάνατζερ των Clash, εκνευρισμένος ύστερα από την ηχογράφηση ενός κομματιού με αντιεμποριικά μεγάλη διάρκεια, τους ρώτησε: «είναι ανάγκη όλα τα κομμάτια σας να είναι τεράστια σαν τούτη εδώ τη raga;» (Για όποιον δεν το ξέρει*, raga είναι ινδικός μουσικός όρος που περιγράφει έναν τρόπο, έναν δρόμο, στην ουσία ένα πλαίσιο για σύνθεση και αυτοσχεδιασμό· όπως και αν την περιγράψεις, το βέβαιο είναι ότι η raga έχει εξωφρενικά μεγάλη διάρκεια για τα mainstream δυτικά δεδομένα — σίγουρα για τον μάνατζερ ενός 
γκρουπ ο οποίος υπολογίζει τα πάντα με βάση τον «ραδιοφωνικό χρόνο»). Αργότερα, ο Joe Strummer έγραψε τις πρώτες γραμμές του τραγουδιού: The King told the boogie-men / you have to let that raga drop.
Η διασκευή στα αραβικά από τον αλγερινό Ρασίντ Ταχά (رشيد طه) κυκλοφόρησε το 2004, στο άλμπουμ του Tékitoi. Το, Σεπτέμβριο του 1981 στο Παρίσι γνωρίστηκε με τα μέλη των Clash και τους έδωσε ένα demo του. Τον επόμενο χρόνο άκουσε στο ραδιόφωνο το Rock the Casbah· ο Ρασίντ έχει δηλώσει σε συνέντευξη ότι θεωρεί πως οι Clash δεν αποκλείεται να το εμπνεύστηκαν από τη δική του μουσική, μια πολύ ιδιαίτερη βερσιόν της rai, της μουσικής που, χοντρικά, θα μπορούσε να περιγραφεί ως «το ροκ του Μαγκρέμπ». Όπως και να ‘χει, ο Ρασίντ διασκεύασε το κομμάτι των Clash, κρατώντας μάλιστα τον ίδιο τίτλο και πειράζοντας μόνο το άρθρο: Rock el Casbah. Η διασκευή είναι τουλάχιστον εξίσου δυνατή με το ορίτζιναλ και ξεσηκώνει πάντοτε το ακροατήριο. Συχνά μέλη των Clash (ιδίως ο κιθαρίστας Mick Jones) ανεβαίνουν στη σκηνή και παίζουν το κομμάτι μαζί.
Ένας μουσικοκριτικός των New York Times έγραψε για τη διασκευή του Ταχά: «Το Rock el Casbah, μ’ αυτές τις εικόνες των σεΐχηδων που τρέχουν στην έρημο με τις Κάντιλακ και την πέφτουν σε «παρακμιακούς» λάτρεις της ντίσκο, είναι άραγε μια καταγγελία των παρανοϊκών αράβων ισλαμιστών, των βουτηγμένων στο πετρέλαιο, ή ένα δηκτικό σχόλιο για την καρικατούρα που έχουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι της Δύσης για την περιοχή; Ουδείς ακροατής του κομματιού μπορεί να αμφιβάλλει ότι είναι και τα δύο ή ότι ο κύριος Ταχά είναι άξιος διάδοχος των Clash».
Ακολουθεί (επιτέλους) το κομμάτι. Συμβουλή: play it loud.
* Και για όποιον το ξέρει, πάντως, το ίδιο είναι.
Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Η μουσική είναι μία
dimart 