—του Jaime Montestrela, Contos Aquosos, #789 | (μετάφραση από τα πορτογαλικά για το dim/art: Γιώργος Θεοχάρης)—
Στην παραλιακή κωμόπολη Μπουμ Πιφ της Λησμονίας, το βράδυ της Κατάστασης οι εξαιρετικά θρησκευόμενοι κάτοικοι συνηθίζουν να σκοτώνονται δια πυροτεχνημάτων. Το έθιμο κρατάει από τον Εθνικό Απελευθερωτικό Αγώνα που χάνεται στα βάθη των αιώνων (σε τέτοια, μάλιστα, βάθη ώστε κανείς δεν θυμάται εναντίον ποιων πολεμούσαν κι αν, εντέλει, απελευθερώθηκαν).
Κατά τας γραφάς, όποιος χάνει τη ζωή του εκείνο το βράδυ, θεωρείται μάρτυρας με εξασφαλισμένη μια θέση κάπου. Τύχη αγαθή σε καιρούς αβέβαιους (δηλαδή, παντός καιρού).
Στα Χρονικά της Μπουμ Πιφ, την εφημερίδα τοίχου της κοινότητας, σε φύλλο (ή τοίχο, αν προτιμάτε) του περασμένου αιώνα, γράφτηκε μια ιστορία, αποδιδόμενη σε ψευδεπίγραφο –κι εκ τούτου ακατανόμαστο– σαμάνο της εποχής, η οποία αφηγείται, παντελώς ατεκμηρίωτα, την απαρχή του εθίμου.
Κατ’ αυτήν, ένα βράδυ της Κατάστασης, προ αμνημονεύτων ετών, ο τρελός της κωμόπολης απαντούσε με τρόπο ανάρμοστο στους συμπατριώτες του όταν εκείνοι του εύχονταν, μεγαλόψυχα, τα δέοντα. Ο καταγεγραμμένος (πλην ατεκμηρίωτος, όπως είπαμε) διάλογος –που επαναλήφθηκε δεκάδες φορές πριν γίνει ό,τι έγινε– πήγαινε ως εξής:
– Κύριος κατέστη!
– Μ’ αρέσει η σιγουριά σου.
Ο τρελός καταδικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες σε θάνατο δια πυροτεχνημάτων. Και τον λαμπάδιασαν, εκεί και τότε. (Αντίθετα, ο σαμάνος που διέδωσε τα ανιστόρητα ψεύδη διέφυγε στο εσωτερικό.) Αυτός είναι ο λόγος, λέει η αν-ιστορία, που άπαξ του έτους γίνεται η νύχτα βαθιά νυχτωμένη: για να συσκοτιστεί η επέτειος μιας συλλογικής παρεξήγησης.
Όπως και να ’χει, η κοινότητα πολύ το χαίρεται το τζέρτζελο για ένα βράδυ κάθε χρόνο. Όσο για τους τυχερούς (ναι, τους τυχερούς!) που χάνουν τη ζωή τους από πυροτέχνημα, οι επιβιώσαντες τους τιμούν επί ένα έτος σκότους και μετά τους ξεχνούν, ως είθισται. Άλλωστε, η δοξασία θέλει τους μάρτυρες να καθίστανται κάθε βράδυ της Κατάστασης. Επειδή κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς σημαίνει αυτό, ούτε και πώς γίνεται, όλοι θεωρούν ότι πρόκειται για ύψιστη τιμή (ή, τουλάχιστον, για κάτι καλό). Έτσι έχει η κατάσταση – και δεν ενδέχεται ν’ αλλάξει.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Παγκόσμια Ιστορία Ατιμίας
dimart 