Αυτό δεν είναι τραγούδι # 293
Dj της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
Το Πάσχα, ως γιορτή της άνοιξης, ανθίζουν διάφορα πράγματα: τα λουλουδάκια, οι πασχαλιές (καλά μέχρις εδώ) και οι «Λυγαριές». Εννοώ το γνωστό τύπου-νησιώτικο άσμα, που αποτελεί, για κάποιον λόγο που αδυνατώ πλήρως να καταλάβω, το greatest hit του εορταστικού τραπεζιού. Εντάξει, όχι μόνο αυτό — σετάκι πάνε και όοοολα τα υπόλοιπα τύπου-νησιώτικα, και ακολουθούν τα άλλα δημοτικά (Ιτιές, Παπάκια κ.λπ.). Η «Λυγαριά» όμως είναι ένα μικρό τραύμα. Είναι συνήθως η στιγμή που οι «θείες» (ως είδος) αποφασίζουν πως πρέπει κι εσύ να κάνεις κέφι και να χορέψεις. Είναι η στιγμή που ακούς το εφιαλτικό «Ιέλα, ιέλα [το όνομά σου], σήκω!» και αισθάνεσαι το τράβηγμα στο μανίκι. Λες «όχι, όχι, άσε», ακολουθούν διαμαρτυρίες σε πολύ υψηλές οκτάβες, ξαναλές «όχι, όχι», και το κέφι συνεχίζεται μια χαρά.
Σχεδόν μου λείπει αυτή η σκηνή πια.
Εξάλλου, τώρα ανήκω οριστικά στους «μεγάλους». Και εμείς οι μεγάλοι αποφασίζουμε πια το ρεπερτόριο για λογαριασμό των μικρών. Δεν βάζουμε τη «Λυγαριά», ποτέ. Βάζουμε τραγούδια σαν τον «Χορό των κουταλιών», μικρασιάτικα. Αλλά ανήκω επίσης και στις θείες. Και ως θεία, δεν βλέπω την ώρα να παίξω κάποτε, ή ακόμα και να χορέψω τον συγκεκριμένο χορό, ειδικά με τη μικρη μου, ενός έτους, ανιψιά — που τρελαίνεται και για τις παύσεις στα τραγούδια και σκάει στα γέλια.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
dimart 