Take the «A» train

Αυτό δεν είναι τραγούδι #515
Dj της ημέρας, η Νατάσσα Συλλιγνάκη

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα παλικάρι έκανε διαδρομές με το μετρό για να πάει στη δουλειά του. Επειδή ήταν περίεργος, κοιτούσε τους ανθρώπους γύρω του. Παρατήρησε πως κάποιοι διάβαζαν, και βάλθηκε να ψάχνει τι, να προσπαθεί να μαντέψει, να δει αν ταιριάζει το ανάγνωσμα με τον αναγνώστη. Και μια ωραία μέρα, σαν σήμερα πέντε χρόνια πριν, σκέφτηκε: «Δεν ρωτάω κι άλλους, να δω αν έχουν το ίδιο χούι;»

Και ρώτησε. Και βρέθηκαν πολλοί — και όλο και περισσότεροι στα χρόνια που πέρασαν. Κάποιοι έφυγαν, άλλοι ήρθαν. Κι όλοι συνέχισαν να κοιτάζουν με ενδιαφέρον και «από απλή περιέργεια» τι διαβάζουν οι άνθρωποι στο μετρό, στο λεωφορείο, στα πάρκα, στα καφέ, στις παραλίες. Έγιναν παρέες, άνθρωποι γνωρίστηκαν κι αγαπήθηκαν στην ομάδα, άλλοι τσακώθηκαν κι έφυγαν, άλλοι εξακολουθούν να γελάνε με τις καινούριες παρέες, να οργανώνουν μαζώξεις και να περνάνε καλά. Μάθανε καινούρια βιβλία, μοιράστηκαν, αγάπησαν, μίσησαν κάποια άλλα. Κι όλο και πλήθαιναν οι άνθρωποι, έτσι που δεν έμεινε ούτε μία μέρα η ομάδα χωρίς δραστηριότητα στα πέντε χρόνια. Μα πάντα, πάντα γελούσαν πολύ.

Καθώς σκεφτόμουν την πενταετία, θυμήθηκα τις προσπάθειες των πρώτων μελών της ομάδας να γράψουν έναν δικό τους «ύμνο» – διασκευάζοντας γνωστά τραγούδια. Γελώντας έψαχνα, και βρήκα αυτό της Μαρίτας:

Every day you wake
Every train you take
Every stop you make
Every nerve you brake
I’ll be watching you

I will always look
Straight into your book
Like some crazy spook
Like a freaking crook
I’ll be watching you

κι αυτό του Βαγγέλη:

Please allow me to introduce myself
I’m a man on bus and train
I’ve been around for a long, long year
Stole many titles, picked your brain
And I was round when the tube arrived
now you’ve entered, my domain

Made damn sure I read right
Took a picture, my goal’s attained
Pleased to meet you
Hope you guess my name
But what’s puzzling you
Is the nature of my game

Και το πρώτο τραγούδι που μπήκε στην ομάδα, με κάποια γιορτή αφορμή, σχετικό με —τι άλλο;— τρένα:

Να τα εκατοστήσουμε, λοιπόν, να γίνουν πολλές χιλιάδες τα μέλη, να συναντάμε ωραία βιβλία. Και να βρισκόμαστε, και να γελάμε.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *