Το βιβλίο της άμμου #38
Ο Φύρερ καταλάμβανε τόσο χώρο στη ζωή της Εύας που, όταν έλειπε, εκείνη έμοιαζε με άδειο σκεύος. Η Εύα είχε βραδινές τηλεφωνικές ολονυχτίες όταν ο εραστής της ήταν απών και ήταν σαν ένα σκυλί, με το ένα αυτί ανήσυχα στραμμένο κάθε βράδυ προς το τηλέφωνο που θα της έφερνε τη φωνή του αφέντη της.
Και υπήρχαν τόσο λίγα πράγματα να κάνει κανείς εδώ. Ύστερα από λίγο όλες οι πεζοπορίες στα μονοπάτια του δάσους και το κολύμπι στα (εντελώς παγωμένα) νερά της λίμνης καταντούσαν εκνευριστικά αντί για αναζωογονητικά. Πόσα αγριολούλουδα μπορούσε να μαζέψει κανείς, πόση ηλιοθεραπεία στις ξαπλώστρες της βεράντας να κάνει προτού αρχίσει να τρελαίνεται λίγο.
Υπήρχαν διμοιρίες από νταντάδες και γκουβερνάντες στο Βουνό, όλες πρόθυμες να αναλάβουν τη Φρίντα, και η Ούρσουλα είχε τελικά τόσο ελεύθερο χρόνο όσο και η Εύα. Είχε, ηλιθιωδώς, πάρει μαζί της μόνο ένα βιβλίο, τουλάχιστον ήταν ένα μεγάλο, Το μαγικό βουνό του Τόμας Μαν. Δεν είχε συνειδητοποιήσει πως βρισκόταν στη λίστα με τα απαγορευμένα βιβλία. Ένας αξιωματικός της Βέρμαχτ την είδε να το διαβάζει και είπε «Είστε πολύ τολμηρή, αυτό είναι ένα από τα απαγορευμένα τους βιβλία, ξέρετε». Υπέθετε πως είπε «τους» υπονοώντας πως εκείνος δεν ήταν ένας από «αυτούς». Ποιο θα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσαν να κάνουν; Να της πάρουν το βιβλίο και να το ρίξουν στον φούρνο της κουζίνας;
Ήταν συμπαθητικός, εκείνος ο αξιωματικός της Βέρμαχτ. Η γιαγιά του ήταν Σκοτσέζα, είπε, και είχε περάσει πολλές ξένοιαστες διακοπές «στα Χάιλαντς».
* * *
Kate Atkinson, Ζωή μετά τη ζωή, μετάφραση Μυρσίνη Γκανά, Αθήνα, Μεταίχμιο 2013, σελ. 379
Ανθολόγος σήμερα, η Νατάσσα Συλλιγνάκη
* * *
—Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται αποσπάσματα βιβλίων που μιλούν για άλλα βιβλία, πραγματικά ή φανταστικά. Εντοπίστε σχετικά αποσπάσματα και στείλτε τα στο dimartblog@gmail.com για να γίνετε ο ανθολόγος της ημέρας—
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Το βιβλίο της άμμου
