—του Νικόλα Σεβαστάκη—
Το utopian land, το τραγούδι της Γιουροβίζιον, μοιάζει με ακριβές ανάγλυφο μιας ιδεολογικής σύνθεσης που περιέχει τρεις στιγμές: τη στιγμή του ονείρου και της (ελληνικής) ουτοπίας, τη στιγμή ενός ήρωα που τρέχει σε μοναχική —πάντα— κούρσα υπερπηδώντας τα εμπόδια τα οποία ορθώνονται στο δρόμο του, τη στιγμή της συνεχούς μάχης / πολέμου. Αυτή η σύνθεση είναι ηγεμονική στη χώρα. Δεν ταυτίζεται φυσικά με ένα πολιτικό πρόγραμμα, με κομματικές ή άλλες αισθητικές. Έτσι για να ευθυμήσουμε ας πούμε ότι αυτή η σύνθεση είναι το πραγματικό «ακραίο Κέντρο» της χώρας ως υπέρβαση της δεξιάς και της αριστεράς: μια σειρά από εικόνες αυτοαποθέωσης. Σα να λέει κανείς: και μέσα από τις ήττες και μέσα από τις νίκες, ας έχουμε τουλάχιστον έναν χορό στιβαρής αξιοπρέπειας. Τη διαφορά μας.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα
