Το χρυσάφι των τίγρεων
—Χόρχε Λουίς Μπόρχες—
Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης
Πόσες φορές δεν κοίταξα
ώσπου να χαμηλώσει κίτρινο το δειλινό
την αγέρωχη τίγρη της Βεγγάλης
που πηγαινοέρχεται στον προκαθορισμένο δρόμο της
πίσω απ’ τις σιδερένιες μπάρες,
δίχως να υποψιάζεται πως είναι η φυλακή της.
Ύστερα θα ‘ρθουν άλλες τίγρεις,
η τίγρη της φωτιάς του Μπλέικ·
ύστερα θα ‘ρθουνε άλλα χρυσάφια
το μέταλλο του έρωτα — ο Δίας,
το δαχτυλίδι που κάθε νύχτες εννιά
γίνεται εννέα πια δαχτυλίδια
κι αυτά γίνονται ύστερα άλλα εννιά
κι έτσι συνέχεια, δίχως τελειωμό.
Καθώς περνούν τα χιόνια, σιγά σιγά
μ’ αφήνουν τ’ άλλα υπέροχα χρώματα
και τώρα απομείναν μοναχά
το ακαθόριστο φως, η αξεδιάλυτη σκιά
και το αρχικό χρυσάφι.
Α, δειλινά, τίγρεις και λάμψεις
του μύθου και του έπους,
α, το πιο πολύτιμο χρυσάφι, η χαίτη σου
που λαχταρούν ετούτα εδώ τα χέρια.
* * *
Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
dimart 